სოფლის ბურუსია, სოფლის ამინდია, 

ბუხრის კოცონივით ტკაცუნობს ძვლები,

აწმყოდან წარსულამდე ხიდი გამიდია,

ახლა მონატრებით ვთბები.

ძველი ზარდახშიდან მიხმობს მოგონება,

მეალერსება და მკოცნის,

სარკიდან მომზირალი წლების ნაოჭები

დარდად შემეფეთა მოცლილს.

თითქოს შეიშალა გული უბერებლად, 

ყელზე მებერება ძარღვი,

თვალი მოგონებებს ცრემლებს უღერებდა,

ჩემზე ძლიერსა და დაღლილს.

ფერფლისფრად ჩამოჭკნა ბავშვობის დღეები,

მწყურვალს მესიზმრები, დედა, 

მერე მეც შენსავით როცა დავბერდები,

შენს თავს მომანატრებს სევდა.