დედაჩემი ჩიტი იყო,

ვარდის ბუჩქზე ჰქონდა ბუდე,

იქ გამზარდა, დამაფარა

მზის სხივების აბლაბუდა.

ქარიც იყო, წვიმაც იყო,

მაგრამ ხშირად მზე მობრუნდა,

არც არასდროს დაიშალა,

არც არასდროს გადაბრუნდა.

სიყვარულით მოქსოვილი,

ვარდის რტოზე ჩიტის ბუდე;

ვარდით მკვება, მასულდგმულა,

არც რა ფიქრი ჰქონდა მრუდე.

ჩუმად, უხმოდ მიგალობა,

რაც საფუძვლად სულს დავუდე -

დიდი ღმერთის სიყვარული

და სიცოცხლის ერთი წუთი...

ჩემო დედა, მუდამ მახსოვს

შენი სუნთქვა, შენი ბუდე,

ვივლი, ვიდრე ვპოვებ ძალას,

ღირსეულად დაგიბრუნდე.