გვაზიარე მზეს და მიწას,

ღამისთევას შვებად თვლიდი,

ეხ, სიბერის დღე დაიწვას,

შეგპარვია მაინც ფლიდი.

მარად ჩვენზე ნაოცნები,

ნავედრები - მაცხოვარის,

ნატიფ შუბლზე ნაოჭები, -

წარსულ დღეთა სახსოვარი.

წლებისაგან დასეტყვილი,

ათას ფიქრთან ნატარები.

მიტომ იყავ ასე ფრთხილი,

სულ გეგონეთ პატარები.

და ბოლოს კი, მაინც - ბოლოს,

იყრებიან ყველა გზები,

გვაიმედებს იგი მხოლოდ,

რომ არასდროს არ მოკვდები.