ვღონდები, ჩემზე დარდით და

ლოდინით დაღლილს გხედავ.

მე არა მიშავს, ნუ სწუხარ,

შენ... შენ როგორ ხარ, დედა?!

ამბობ, გაფრინდნენ მერცხლები,

ჭკნება ყვავილი მინდვრის,

რომ შენც ბერდები, ცხოვრება

მიდის, თავის გზით მიდის.

მაინც გვირილის სუნი გაქვს,

(მამას სუნი აქვს მაჭრის),

გეტყვი, ვიდრემდის სამარეს

ბედი ჩემთვისაც გაჭრის:

რაც მიწერია, რასაც ვწერ,

კიდევ რაც უნდა ვწერო,

შენი ცრემლები და ჩემი

სისხლია, დედაჩემო!