თვალგასახელად მოჩიტულ კვირტებს

ნანად ჩაესმით ჩურჩული ხეთა.

ყველაფერს ამბობს, ყველაფერს იტევს

ეს უნაზესი სახელი - დედა.

და, როგორც სივრცეს ციმციმი ცისკრის

ანათებს ჩვენს სულს ღიმილი მისი...

დედაა ჩვენი ლამაზი ფიქრი,

დედაა ჩვენთან ღამით და დღისით.

ჩვენგან მარტოდენ სიკარგეს ითხოვს

და გულს წუთითაც არა სცილდება,

მისი კეთილი სიცოცხლის სითბო

მზედ და იმედად გვინაწილდება.

მწამს, როცა წლები, ბავშვობის წლები,

ამღერებულნი სათუთ ნიავში,

დამცილდებიან, წავლენ და მაშინ...

მომეძალება ჭაღარაც თმაში, -

დედისთვის მაინც დავრჩები ბავშვად,

კვლავ მომინდება მასთან თამაში.

მე ვიცი დედა-შვილურ სიყვარულს

ვერას დააკლებს დროთა მანძილი...

დედავ, ძვირფასო, მე მუდამ ვცდილობ,

არ შევარცხვინო შენი მანდილი...

მიიღე ჩემი უბრალო ლექსი, -

შენი ამაგის მცირე ნაწილი, -

და დარჩეს ხსოვნად ამ ლამაზ დღეთა,

წრფელი სიტყვები - ძვირფასო დედავ.