როცა ვინმე წარბშეკრული გვიწყრება,

დედა გვიცავს, დედა გვიდგას თავდებად,

ყოველი გზა დედის კალთით იწყება,

ყოველი გზა დედის გულთან თავდება.

დედა შინ და დედა გარეთ... 

დედა ჯდება საჩეჩელთან,

აღარ ახსოვს სად დაიწყო, 

აღარ ახსოვს სად შეჩერდა.

ბოსტნის კვლებს და ვაზებს უვლის,

აცხობს, ხარშავს, კერავს, რეცხავს...

გარეთ დადის ვეფხვის გულით,

ჩიტის გულით უზის კერას.

დედა შინ და დედა გარეთ,

დედა ყველგან არის მართლაც;

აკვანს თავზე დაჰკანკალებს,

ქარს უფარებს კაბის კალთას.

ცალი ხელით ჩვილი მიჰყავს, 

ცალი ხელით კრეფს და არჩევს,

დედა უფრო მისთვის გვიყვარს,

ნატკენს ჩვენსას კოცნით არჩენს.

დედა შინ და დედა გარეთ,

ბრმაც რომ იყოს, გულით გვხედავს...

ლხინში ჩვენთან დანარნარებს,

გასაჭირშიც ვუხმობთ დედას...

რომ გავიდეს ასი წელიც,

დედისთვის ვართ მაინც ბავშვი,

თურმე ენით როცა გვწყევლის,

ძუძუებით გვლოცავს მაშინ.

დედა შვილებს გვიდგას გვერდით,

დედამ იცის მუნჯის ენაც,

დედა არის ქვეყნად ერთი

და ვერავინ ვერ ცვლის დედას.