რაც უნდა ვიცოცხლო, დედა მე არ დამავიწყდება:

მე მისი სახე ახლაც ცოცხლად წარმომიდგება.

მახსოვს, მე დედა ღამე გულზე მიმიხუტებდა

და წმინდა ლოცვებს ტკბილად, წყნარად მიფუჩუნებდა.

სულგანაბული მე ვუსმენდი მისს დარიგებას -

მისი სიტყვები გრძნობიერნი ჩარჩნენ გონებას:

„ისწავლე, შვილო, რომ შეიქნე კარგი სწავლული

და შენი სწავლით ასარგებლო შენი მამული.

იცოდე, რომა მამულისთვის ის ხე ფუჭია,

რომელს ნაყოფი ტკბილი მისთვის არ მიუცია.

ეცადე ენის, მამულისა შენ აღდგინებას,

თუ გინდ ელოდე შენ ამისთვის ტანჯვას, წვალებას.

ამისთვის დედა მე მიყვარდა გულით და სულით,

დედას - მე, რომა ყურადღებით ვუსმენდი სრულით.

მაგრამ უწყალომ მომაშორა ბედმა მე დედას,

ისე, რომ ყური მას ვერ უსმენს, თვალი ვერ ხედავს...

მახსოვს შავი დღე, როცა დედამ შეწუხებულმა

მიმიკრა გულზედ, მითხრა სულით აღშფოთებულმა;

"გიკვდები, შვილო, მით სიცოცხლე გამმწარებია,

რომ შენი სწავლა, შენი აღზრდა არ მომსწრებია...

ვკვდები, სამშობლოს - შენს უფროსსა დედას - გაბარებ:

იმედია, რომ... ჩემზედ უფრო... მას შეიყვარებ. -

რაც რომ გმართებდა, შვილო, ჩემი... პატივის ცემა...

უმეტეს გმართებს... მამულისთვის... თავის გაცემა...

გახსოვდეს, შვილო, რაც რომ შენმა დედამ გასწავლა...

ვკვდები. სიკვდილმა მეტისა თქმა აღარ... მაცალა..."