დიდი დუნაის პირად

პატარა სახლი არი,

მე თავზე მეტად მიყვარს

მისი ეზო და კარი.

მომაგონდება ხშირად

სარკმელში შუქი მკრთალი,

წამწამზე ცრემლი ბრწყინავს,

ცრემლით მევსება თვალი.

მე ახლა ვნანობ, სახლი

რატომ დავტოვე დედის...

ასე არ ფიქრობს კაცი,

როცა მომავალს ელტვის.

მაშინ ჩემს ლტოლვას ჰქონდა

ფრთები ძლიერი ორბის,

იმ ფრთებს გავყევი შორს და

სახლი დავტოვე მშობლის.

გულში დაენთო ცეცხლი,

თვალში ჩაუდგა სევდა,

გამოთხოვების წუთში

როცა დავკოცნე დედა.

ის მწუხარების ცეცხლი,

გულს მოდებული ალი,

მას ვერ ჩაუქრო ცრემლმა,

თუმცა ცრემლს ღვრიდა თვალი.

მევედრებოდა დედა,

გულში მიკრავდა თრთოლვით,

მისი ხვეწნა და ცრემლი

ვერ მაჩერებდა ლტოლვილს.

ო, რომ მცოდნოდა მაშინ

ქვეყნის კარგი და ცუდი,

ჩემს აცრემლებულ დედას

არ დავტოვებდი წუთით.

მაგრამ ცხოვრების რიჟრაჟს

რა სდევს იმედის გარდა,

მთელი ქვეყანა მაშინ

ჰყვავის იად და ვარდად.

და მხოლოდ მაშინ ვხვდებით,

როს ცხოვრებაში შეალთ,

რა გულუბრყვილოდ ვჭვრეტდით

იმ იმედების მწვერვალთ.

მეც მომავლის ფიქრს ვსდევდი,

მეც რწმენა მქონდა ბალღის,

გამქრალ იმედთა წყება

აწ მოგონებად არ ღირს.

რაც ვხეტიალობ ქვეყნად,

დიდი დროც არის ეგებ,

წამების გზაზე მხოლოდ

ეკალი მიჩხვლეტს ფეხებს.

ჩემი კუთხისკენ ახლა

მიმავალ მგზავრებს ვხედავ,

შენს სანუგეშოდ, რა ვქნა,

რა დავაბარო, დედავ!

სახლიკაცებო, როცა

მის სახლს გაუვლით ახლო,

გთხოვთ, უსათუოდ ჩემი

მოხუცი დედა ნახოთ.

უთხარით, ჩემზე ნუ სწუხს,

ნუ გაუტყდება ძილი,

ნუ შეშფოთდება, რადგან

ბედნიერი ჰყავს შვილი.

უბედურება ჩემი

არ გაუმხილოთ დედას,

მას რომ სიმართლე უთხრათ,

ვერ გადურჩება ელდას.