თუკი დამაცემინა,

დედა მაწვდის მაშინვე 

თერმომეტრს და იძახის: 

- შენი ფერი მაშინებს!

გამიზომავს სიცხეს და 

ისევ იწყებს ვაი-ვიშს: 

- აბა, ჩქარა დაწექი! - 

წამსვე ლოგინს გამიშლის.

დამილაგებს საწოლთან 

აბებსა და მიქსტურებს. 

ვინც კი ჩემთან შემოდის, 

ყველას გარეთ ისტუმრებს:

- ანას ახლა სიცხე აქვს, 

გამოკეთდეს, ადროვეთ. 

სხვა დროს მოდით, ბავშვებო, 

ახლა მარტო დატოვეთ!

დედას, ალბათ, ჰგონია, 

რომ კარგ საქმეს აკეთებს - 

მე ბავშვებთან თამაში 

უფრო გამომაკეთებს.

მერე ისევ თერმომეტრს 

იღლიის ქვეშ გამიჩრის... 

ეჰ, მარტო ეს რომ იყოს, 

მაშინ კიდევ რა მიჭირს?

ძალით ლიმონს შემაჭმევს - 

დახოცავსო ბაცილებს! 

ძმრიან ტილოს შუბლიდან 

წუთითაც არ მაცილებს...

ორი გზა მაქვს, დედამ კვლავ 

ასე რომ არ მამყოფოს - 

თერმომეტრი დავმალო 

ან არ ვიავადმყოფო!