ვერ იცი მზეო, სიცილი,

ჩემმა რომ იცის დედამა,

ზღვაში ჩაძირა სიკვდილი

მის ერთმა შემოხედვამა.

ტყეში დაღლილო ნიავო,

ნუკრის თვალივით კეთილო,

ვერ გისწავლია ალერსი,

ჩემმა რომ იცის დედილომ.

მარგალიტებით მოქარგეს

მდელო ღამემ და დილამა,

ვინ მოჰქსოვს, მე რომ ჩამაცვა

წინდები ჩემ დედილამა?

შავი შაშვი და ბულბული

ყელს მოიღერენ ლამაზად

სად ნახავთ ისეთ მგალობელს,

დედა რომ არის, აბა, სად?

დედაშვილობის გამჩენო,

ვარდი რომ ნამში ვნახეო

სიცოცხლე დედაჩემისა

იმ ყოფით შემინახეო.