შ ვ ი ლ ი

დედავ, მითხარი, გენაცვა,

მე როგორ გამაჩინეო?

დ ე დ ა

გაიგებ, რომ გაიზდები,

დაწექი, დაიძინეო.

შ ვ ი ლ ი

შენი ჭირიმე, დედილო,

მინდა ვიცოდე მართალი, -

თავს წამოადგა დედასა

ვით თავ–მომწონი სარდალი.

დ ე დ ა

გიამბობ, თავს შემოგევლე,

მიკვირს, რომ არა გცოდნია,

შენ ჩვენს ბაღჩაში მოგთხარე,

აგერ, იქით რომ ღობია.

იქ საკიტრესა ვჩიჩქნიდი,

ვაფხვიერებდი მიწასა,

პირველად ვერა ვნახე-რა,

ეხლაცა ვკვირობ იმასა!..

ჯერ ხომ ბორხვენა ამოჩნდა,

მერე ლუსუმა, ღოლოცა,

მესმის კრუსუნი თხრილშია,

თმა დავინახე ბოლოსა.

ეს იყო, შენ გენაცვალე,

შენი ქოჩორი ოქროსა!..

გეწიე თმაზე, გეწიე,

ამოგაჩინე მთლიანად;

ძლივსა ჰსუნთქავდი, ჰკრუნავდი

გულისა დამაზიანად.

შეგხვიე კაბის კალთაში,

გამოვექანე შინაო.

მამამ რო გნახა, იამა,

ძალიან მოილხინაო.

გაგბანე, ცეცხლზე გაგათბე,

აკვანიც მქონდა თანაო;

მყის ჩაგაწვინე აკვანში,

გიმღერე ნანი-ნანაო.

შ ვ ი ლ ი

მაშ, ჩვენებიანთ ვასო-ღა

საით, ვინ გააჩინაო?

დ ე დ ა

წისქვილს ეპოვნა დედასა,

ალატში, ფქვილის კრეფაში,

ფქვილს თურმე სწმენდდა და ამ დროს

ხელი მოევლო კეფაში.

შ ვ ი ლ ი

ოჰ, მაშ ვანო-ღა, დედილო,

ის სადღა არის ნაპოვნი?

დ ე დ ა

ვანო ხნულშია, პაპა-შენს

ეხნა მინდორი, ველები,

გადაბრუნებულს კვალშია

ამოსჩენოდა ხელები.

შენი ძალუა თინაცა

მეხრედ ჰყოლოდა პაპასა,

რა დაენახა ყმაწვილი,

ხელი ეტაცა იმ წამსა.

შ ვ ი ლ ი

თუ ნაპოვნები არიან,

ორივ რად მიყვარს დიდადა? -

კვლავ ჰკითხა ბავშვმა დედასა

ნაღვლიანადა, მშვიდადა. -

არა, ჩვენები არიან,

მე თვითონ ვიცი წმინდადა.

რისთვის მატყუებ, დედაო? -

სთქვა, გადაეჭდო ყელზედა,

შეჰფოფინებდა თვალებში,

ხელებს უსვამდა თმებზედა.