ბავშობაშიაც დედა მიყვარდა,

სულ ის მინდოდა გვერდით მყოლოდა.

ერთს წამს მის ჩემგან მოშორებასა

მე ვგრძნობდი გაყრად საბოლოვოდა.

მივსდევდი თანა და მივტიროდი,

თვალთაგან ცხარე ცრემლი მდიოდა.

ოღომც მშობელი თვალით მენახა, -

მაძღარი ვიყავ, როცა მშიოდა.

განა მარტო მე? - “დედა მინდაო”,

ყველა თქვენგანიც ამას ჰკიოდა:

როცა კი დედას ვერა ჰხედავდა,

ჩემსავით სხვებსაც გული სტკიოდა.

თვალს რო მოვკრავდი - მზე ამოვიდის,

წავიდის სადმე - მზეც ჩაესვენის.

თუმც აღარა ვარ ეხლა ყმაწვილი

და ჟამთა დენამ თეთრად დამთოვნა,

მაინც მას ვტირი: “დედა მინდაო,

დედა მაჩვენეთ”, - არს ჩემი თხოვნა.