დედი, მე ხშირად ვეღარ გნახულობ,

რომ არ მიმიხვდე, რანაირ მიჭირს...

შენ მაინც ჩემთვის ლოცვა-მარხულობ,

მილოცავ დანას შებმული ჭინჭით.

შენ რომ მჩუქნიდი, იმ ვარდს და სოსანს

ახლაც სიზმრებში ვხედავ ლანდებად...

დედი, ყოველდღე ვაპირებ მოსვლას,

მაგრამ ყოველთვის მაგვიანდება.

ვიცი, მპატიობ, ასეთი რომ ვარ,

ასე რომ მიმხრეს უცხო ქარებმა,

დედი, ერთხელაც ნამდვილად მოვალ

და გეტყვი: „არსად არ მეჩქარება!“

შენ დამიამებ ყველა წყლულს, მტკივანს,

მეც გეტყვი ჩემი ბედ-იღბლის ამბავს...

დედი, უშენოდ ღამით სულ მცივა,

მაგრამ არავინ მაფარებს საბანს...