მოველ, ალერსი რომ კვლავ მეგემა,

შენი ღიმილით დამხვდა ზაფხული,

ძველი ოცნება შემომეგება

შენს ღრმა თვალებში შემონახული.

ალბათ იგონებ, თუ წლების იქით,

როგორ გამზარდეთ შენ და თბილისმა

და ცრემლნარევი ოცნებით გიკვირს 

დავაჟკაცება შენი შვილისა.

დედა, რა მალე გავიდა წლები,

შენ თმაზე თოვლი გადაგეყარა.

მახსოვს, ხელებით ამიტაცებდი,

რომ დამენახა შენით ქვეყანა.

მაჩვენე მიწა უხვი ფერითა,

მიწა მხიბლავდა ფეროვანებით...

ქვეყანას ვჭვრეტდი შენი ხელიდან,

ქვეყანას ვჭვრეტდი შენი თვალებით.

მე რაღაც დიადს ვგრძნობდი მაშინვე,

მერმე გავაღე ქვეყნის კარები:

სულ სხვა სიცოცხლე აღმოვაჩინე,

მოდი, შეხედე ჩემი თვალებით.

განთიადივით ნათელო დედა,

წლებს ეღიმებათ დათოვლილ თმაში.

ვხედავ, უთვალავ ვარსკვლავსა ვხედავ

შენს ღრმა თვალებში, როგორც ორ ტბაში.