|
ამქვეყნად როცა ავიდგი ენა, პირველი სიტყვა იყავი დედა, დედა სიზმრებმა არ მომასვენა შენს ბნელ საკანში გადმომახედა.
შუა აზიის ურწყულ მხარეში... რა გენატრება - ქმარი თუ უფრო დავაჟკაცებულ შვილის ალერსი.
აგერ ეს ოციდასამი წელია მაგრამ, ძვირფასო მშობელო შენზე ერთი სიტყვაც არ დამიწერია.
დამქონდი, როგორც საუნჯე გულით და სიყვარულის სიმღერის მიერ ვიყავი დღემდე დამუნჯებული.
ტირილი მინდა და შეცხადება, შავმა სიზმრებმა შავ ნიაღვარად წარმომიდგინეს შენი ხატება.
დაუბანელმა გლეხის კაცებმა, ნეტავ შენსავით ბნელში ვტიროდე, არ ვუყურებდე ქვეყნის დაქცევას.
და არ გახსენო, არ შემიძლია, აღარ გაჰკივის რთველში მაყარი, ვენახში თოფებს აღარ ისვრიან.
მამამ ბეღელი ვალში გაყიდა და ძველებურად არ მიფრიალებს შუკაში თეთრი ბაშილაყითა.
უფრო ძლიერმა დაიგირავა, მამა ბუხართან ზის თავდახრილი, ცეცხლში აფურთხებს და იგინება.
არ შემოვდივართ მე და ურემი და გაზაფხულის ხმაზე თავლაში არ ჭიხვინებენ ბედაურები.
ნაგაზს ჯაჭვს არვინ არ აღრღნევინებს, წინათ თუ ღვინოს დაგაძალებდნენ, დღეს წყალსაც არვინ დაგალევინებს
„მრავალჟამიერ“ არსად გუგუნებს მე კარგად ვიცი მალე მოვკვდები, მე ვერ გაუძლებ ამ საუკუნეს.
უკანასკნელად მაინც გიხილო დედაო, ქრისტეს ხატივით წმინდავ, და ეს ტანჯვები შენ გაგიმხილო
ხელებგაშლით და თვალებ გახელით, დაუვიწყარო სიკვდილის ჟამსაც გავიმეორო შენი სახელი. |
ლექსები დედაზე • • •  • • • ლადო ასათიანის პოეზია |
