დაიძრა მძლავრი, უზარმაზარი,

ცაზედ განერთხო და გაიშალა,

და იქ, თითქო მტერს შეეჯახაო,

ჭექა-ქუხილით დაიგრიალა.

შეირყა მთელი ცა და ქვეყანა

იმა ჭექით და იმა ქუხილით,

ცა აირია, დაბნელდა უცებ

და წამოვიდა სეტყვა შხუილით.

ქუხვა და ჭექა, ელვა და სეტყვა,

არევ-დარევით ღრუბლების სრბოლა,

ქართა, აწ გრიგლად რადმე ქცეულთა,

ზარით და ზათქით კლდეებში ქროლა, -

ესე ყოველნი, ერთად რეულნი,

ჰგვანდნენ ცით ვლენილს რისხვას ღვთისასა,

თითქო ღმერთი სჯის ქვეყანას ცოდვილს

დღეს მას საშინელს განკითხვისასა.

ამ დროს ის მწირი სენაკში იყო,

ცრემლით ალტობდა ღვთის-მშობლის ხატსა

და ხელაპყრობით ევედრებოდა

წარწყმედისაგან ქვეყნისა ხსნასა.