- „მე ნუ მიმადლი, შვილო, შენს დახსნას,

ღმერთია ყველას მშველელი, მხსნელი...

ღვთით არ-განწირულს ყველგან წინ უძღვის

მისი მარჯვენა შემწყნარებელი”.

- „შენ კი ეშმაკი, მგონი, გეგონე”.

- „ნუ მიწყენ, შვილო, და ნურცა გიკვირს!..

შენვე სთქვი, სხვა ვინ მოხედავს ქვეყნით

ერთს დავიწყებულს და განდეგილს მწირს!”

- „განა ქვეყნადა შენ არავინ გყავს,

ან ძმა, ანუ და, ან ნათესავი?”

- „მყვანდნენ... და ყველას გამოვეთხოვე,

აქ მოველ და ღმერთს შევწირე თავი”.

- „მას აქეთ ბევრი წელიწადია?”

- „არ ვიცი”. - „როგორ?” - „არ ვთვლი წელთა-სვლას,

მოვშორდი, შვილო , წუთის-სოფელსა

და რაღას ვაქნევ იმის ჟამთა-ცვლას!”

- „მოშორდი და აქ სულ მარტოკა ხარ?”

- „ეგეთი არის, სჩანს, ნება ღვთისა”...

- „როგორ თუ ღვთისა? ღმერთს რაში უნდა

ამ ყინულებში ყოფნა კაცისა?