რიჟრაჟი იყო და თენდებოდა,

გადაყრილიყო ციდამ ღრუბელი,

და დაწყნარებულს წუთის-სოფელსა

დილის ნიავი დაჰქროდა ნელი.

ეს ვინ ჰრბის, დაძრწის? ეს ვინ ჰტანტალებს

იმ კლდეებშია თმააბურძგნული?

ნუთუ მწირია?.. იგია, იგი,

ვითა სიკვდილი გაფითრებული.

აჰა მოვარდა, ზღუდის პირს დადგა

და მწყურვალებით უცქერს მთის წვერსა,

თითქო იქიდამ გამოელისო

თვის უკანასკნელს ნუგეშს და ბედსა.

მზის ამოსვლასა ელოდებოდა...

რად არ ამოდის? რად გვიანდება?

დღემდე თვით ჟამი არარა იყო,

და ეხლა წუთიც რად უძნელდება?..

ამოვიდა მზეც... მსწრაფლ უკუ-იქცა,

შევარდა სენაკს გახარებული,

და კვლავ მზის სხივი იმავე სვეტად

ჰნახა სარკმლიდამ გადმოშვებული.