ოდესღაც ტაძარს იმ გაუქმებულს

მეუდაბნოე შეჰკედლებია;

საიქიოსთვის ეს სააქაო

დაუთმია და განშორებია.

განშორებია ვით ცოდვის სადგურს,

ვით სამეუფოს ბოროტისასა,

სადაც მართალი გზას ვერ აუქცევს

განსაცდელსა მას ეშმაკისასა;

სად ცოდვა კაცსა სდევნის დღე-და-ღამ,

ვითა მპარავი და მტაცებელი;

სად, რასაც ჰხადის მართალი მართლად,

მას უმართლობად ჰქმნის ცოდვის ხელი;

სად რყვნა, წაწყმედა და ღალატია,

სადაც ძმა ჰხარბობს სისხლსა ძმისასა,

სად ცილი, ზაკვა ძულებადა ჰხდის

წმინდა სიყვარულს მოყვასისასა.

განშორებია ამ წუთისოფელს,

სად ყოვლი ნიჭი მაცდურებაა,

სად თვით სიტურფე და სათნოება

ეშმაკის მახე და ცდუნებაა.