კამკამა, ცისფერ ტბაზე რომ მოოქროვილი, ქუნქულა ღრუბლებიდან ქათქათა თეთრი გედი დაეშვა.
ნაპირზე გაწოლილმა ბებერმა გველმა მარტო თავი კი არ წამოსწია, მთელი ტანით წამოიმართა, აყელყელავდა და შესძახა:
- რა სიხარულია, რა ბედნიერებაა! - და ისევ აიწია, მთლად კუდზე დადგა.
გაოცებულმა გედმა კისერი მოიღერა:
- შენზე ამბობენ, ბრძენიაო.
- მერედა, სიბრიყვის, ან უვიცობის რა შემამჩნიე?
- ისე ყელყელაობ და მაღლ-მაღლა იწევ, თითქოს გაფრენას აპირებდე!
- არა, - იუარა ბრძენმა - არც ისე უგუნური ვარ, არ ვიცოდე, რომ ვერასოდეს გავფრინდები, მაგრამ იმის ჭკუა-გონება კი მაქვს, ვინც ასე მშვენიერია და ასე თვალწარმტაცად დაფრინავს, მისი ფასი ვიცოდე და დაწოლილმა და მთვლემარემ არ ვუყურო.
- ასე დიდი ბედნიერებაა, რომ დავფრინავ?!
- ვისაც მშვენიერებით აღტაცება შეუძლია, ის უფრო ბედნიერია ვიდრე თვით მშვენიერება!
პოეზიის გვერდი • • •  • • • ოტია იოსელიანის პოეზია/პროზა |
