მთარგმნელი: ზურაბ კიკნაძე
|
დაფა პირველი წინკარი - შესხმა
რომელმან სიღრმე იხილა, ქვეყნის საფუძველი, ყოველი შეიცნო, შთაიბეჭდა, იდუმალებანი ვინც სრულად განჭვრიტა, - სიბრძნის მფლობელმა, ყოვლის მეცნაურმა, საუნჯეს მიაგნო, გახსნა დაფარული, მცნება მოგვიტანა წარღვნამდელ დღეთა. შორი გზით იარა, დამაშვრალი დაბრუნდა; ქვაზე ამოკვეთა ყოველი განცდილი. ურუქის ქალაქს ზღუდე შემოავლო - წმიდა ეანას კურთხეულ ბეღელს. ახედე ზღუდეს, ლარივით გამართულს! ქვაკუთხედს დახედე - მის დარს ვინ შექმნის! ზღურბლს ხელი შეახე, შორიდან მოტანილს! ეანას მოადექ, იშთარის სამყოფელს, რის დარს მომავალი ვერ შექმნის მეფე! ურუქის ზღუდეზე ადი, გაიარე, საძირკველს ჩახედე, აგური მოსინჯე, - იქნებ გამომწვარი არ იყოს აგური? იქნებ შვიდ ბრძენკაცს ლიბო არ ჩაედოს?
გახსენი მისი ბრინჯაოს საკეტი, ამოიღე ლაჟვარდის დაფა, წაიკითხე ყველა გასაჭირი, გილგამეშს რაც გადახდა. ყველა მეფეზე უპირატესია, ურუქის მამაცი ნაშიერი, მრქენელი ხარი, წინ მიდის - წინამძღოლია, უკან მიდის - თავის მოძმეთა იმედია, ძლიერი ნაპირი, მცველი თავისი ხალხისა, მძვინვარე ტალღა, ქვის კედლის მნგრეველი, ლუგალბანდას მოზვერი, სრულქმნილი ძალისა, დიდებული ფურის ძუძუნაწოვი, ფურ-ნინსუნასი, მაღალია გილგამეში, სრულქმნილი, ზარდამცემი, გამხსნელი მთიანეთის გადასასვლელთა, გამთხრელი ჭებისა მთათა ფერდობებზე, ვრცელ ზღვათა წიაღმსვლელი მზის აღმოსავლამდე, სამყაროს კიდეთა მომხილველი, სიცოცხლის მძებნელი. მპოვნელი უთანაფიშთისა თავისი ძალით. აღმდგენელი საკურთხეველთა, წარღვნამ რომ წალეკა, კაცთათვის წესთა დამამკვიდრებელი.
და გილგამეშივით ვინ იტყვის: „მეფე ვარ!“ გილგამეში აქვს სახელად შობითგანვე, აღზევებულია კაცთა მოდგმაზე, ტანში ღმერთების ხორცი ჩადგმია, ორი მესამედი ღმერთია, ერთი მესამედი კაცი, მისი სხეულის ხატი ბელეთცერიმ გამოსახა, მისი აღნაქვსი ნუდიმმუდმა სრულყო, თავს ადგას ურუქის სამეფო გვირგვინი, მოზვერივით დადის ქედმაღალი, ტოლი არა ჰყავს ლახტის მოქნევაში, ურუქ-ფარეხში მიდი-მოდის,
გილგამეშის ზვაობა
დაფდაფის ხმაზე ამხედრებს მეომრებს. იდუმალ დრტვინავენ ურუქის მოყმენი: “არ უშვებს გილგამეში ვაჟს თავის მამასთან, ასულს დედასთან, დღედაღამ ზვაობს ქედმაღალი. იგი ხომ მწყემსია ურუქ-ფარეხის? იგი ხომ ჩვენი მწყემსი და მეფეა? ძლიერი, ბრწყინვალე და ბრძენთაბრძენი?
მეომრის ასულს, სასძლოს მოყმისას.“ შეესმათ ღმერთებს მათი ჩივილი: „თქვენ შექმენით ამაყი ხარი ურუქ-ფარეხში, ტოლი არა ჰყავს ლახტის მოქნევაში, დაფდაფის ხმაზე ამხედრებს მეომრებს. არ უშვებს გილგამეშ ვაჟს თავის მამასთან, ასულს დედასთან. დღედაღამ მძვინვარებს მისი ზვაობა, მათი ჩივილი მოესმა ანუს. „არურუ!“ შესძახეს, „დიდებულო!“ „არურუ, შენი შექმნილია მამაცი მამრი. შექმენი ახლა მისი ორეული, მის გულის გრიგალს გაუტოლდეს! დაწყვილდნენ, ურუქს შვება მოეცეს!“
ენქიდუს შექმნა
რა ესმა არურუს სიტყვები იგი, ცის ღმერთის ხატი გულში ჩაისახა. მერმე განიბანა ხელნი არურუმ, თიხა მოზილა, ველზე დააგდო, ველად მოავლინა გმირი ენქიდუ, ველთა ნაშიერი ნინურთას ძალისა. ბანჯგვლებს დაუფარავს სხეული მისი, თმები მოზრდია დედაკაცივით, ნისაბას დარად აჰყრია ვარჯები. არ იცის ხალხი, არც მკვიდრი მხარე, ტანთ სუმუკანის სამოსი მოსავს. ქურციკთან ერთად საძოვრად დადის, ფარასთან ერთად წყაროს ეწაფება, პირუტყვთან ერთად წყლით გულს იჯერებს.
მონადირის ამბავი
ვინმე მონადირე, მახეთა დამგები, წყაროს წინ შეეყრება ენქიდუს. ერთ დღეს, მეორე დღეს, მესამე დღეს წყაროს წინ შეეყრება ენქიდუს. შეხედავს მონადირე, სახე მოექცევა: ჯოგს შემოჰყოლია მის სანახებში! შეშინდა, გახევდა, დადუმდა, გული შეუღონდა, სახე მოეღრუბლა, წუხილი შევიდა მის შიგანში, სახე გაუხდა შორი გზით მავალის.
ასე ეუბნება მამამისს: „მამავ, ვიხილე მე მოყმე ვინმე, უდაბნოდან ჯოგს შემოჰყოლია, მტკიცეა ძალი მისი ამ ქვეყნად, ანუს ლაშქარივით განმტკიცებულა. მარადჟამს ველად იარება, მარადჟამს ჯოგთან ერთად წყაროს ეწაფება, მარადჟამს წყაროს წინ უწყვია ფეხები, შევშინდი, ახლოს ვერ მივედი. აავსო თხრილები, ჩემი დათხრილი, დაშალა მახენი, ჩემი დაგებული, ხელიდან მაცლის უდაბნოს ნადირს, აღარ მანებებს ველზე ნადირობას.“
დაძრა მამამისმა ბაგე, ამეტყველდა, ასე ეუბნება მონადირეს: „ურუქ-ქალაქში მკვიდრობს გილგამეში, არავინ უვის თავისზე ძლიერი, მტკიცეა ძალი მისი ამ ქვეყნად, ანუს ლაშქარივით განმტკიცებული. წადი, ურუქისკენ იბრუნე პირი, ამცნე ამბავი იმა მოყმისა, როსკიპს მოგიჩენს, თან წაიყოლე - ველურს გახედნის ძლიერი მამრივით. ოდეს ველური ჯოგს წყალთან მიიყვანს, შემოიძარცვოს ქალმა სამოსელი, გამოაჩინოს სიმწიფე თვისი; შეხედავს ველური, მიუახლოვდება, - ჯოგი ზურგს შეაქცევს, მის ველზე გაზრდილი.”
ესმა მონადირეს რჩევა მამისა, გასწია, ურუქისკენ იბრუნა პირი. დაძრა მონადირემ ბაგე, ამეტყველდა, ასე ეუბნება გილგამეშს: „გილგამეშ, ვიხილე მე მოყმე ვინმე, უდაბნოდან ჯოგს შემოჰყოლია, მტკიცეა ძალი მისი ამ ქვეყნად, ანუს ლაშქარივით განმტკიცებულა. მარადჟამს ველად იარება, მარადჟამს ჯოგთან ერთად წყაროს ეწაფება. მარადჟამს წყაროს წინ უწყვია ფეხები, შევშინდი, ახლოს ვერ მივედი.
დაშალა მახენი, ჩემი დაგებული. ხელიდან მაცლის უდაბნოს ნადირს, აღარ მანებებს ველზე ნადირობას.” გილგამეშმა დაძრა ბაგე, ამეტყველდა, ასე ეუბნება მონადირეს: „წადი, მონადირევ, წაიყოლე შამხათ როსკიპი, როცა ველური ჯოგს წყალთან მიიყვანს, შემოიძარცვოს ქალმა სამოსელი, გამოაჩინოს სიმწიფე თვისი. შეხედავს ველური, მიუახლოვდება, ჯოგი ზურგს შეაქცევს, მის ველზე გაზრდილი.“
ენქიდუს შეცდენა
წავიდა მონადირე, წაიყოლა შამხათ როსკიპი. გზას გაჰყვნენ, მგზავრობას შეუდგნენ. დათქმულ ველამდე სამ დღეში მივიდნენ; ჩასაფრდნენ როსკიპი და მონადირე; ორი დღე ისხდნენ წყაროს ნაპირას. ბოლოს მოვიდა ჯოგი წყლის სასმელად, მოვიდნენ მხეცები, წყლით გულს იხარებენ, მათ მოჰყვა ენქიდუც, ველზე ნაშობი.
გარეულ ჯოგთან წყაროს ეწაფება, მხეცებთან ერთად წყლით გულს იჯერებს. იხილა შამხათმა ველური კაცი, მოყმე გარეული, ველთა წიაღისა. „ჰა, იგი, შამხათ, შეიხსენ მკერდი და კალთა შენი გადაიშიშვლე; ოდეს დაგინახავს, ახლოს მოდგება. დაე, აიღოს სიმწიფე შენი, ნუ დაიმორცხვებ, წაართვი ჯანი.
დიაცის საქმე უქმენი ველურს როს ვნება მისი გარსშემოგენთება, ჯოგი ზურგს შეაქცევს, მის ველზე გაზრდილი.“ მაშინ შამხათმა შეიხსნა მკერდი, და კალთა თვისი გადაიშიშვლა, ენქიდუმ აიღო სიმწიფე მისი, ქალმა არ იმორცხვა, ჯანი წაართვა, სამოსი დაფინა, დააწვა ენქიდუ. დიაცის საქმე აჩვენა ველურს.
ექვს დღეს და შვიდ ღამეს ნერბავდა შამხათს, და რა დაუცხრა ენქიდუს ვნება, პირი იბრუნა თავის ჯოგისაკენ; ხედავს ენქიდუ - გარბის ქურციკი, და ველურ ჯოგსაც ზურგი უქცევია. წამოხტა ენქიდუ - შეკვრია სხეული, მუხლები დაუდგა, ჯოგს ვეღარ მიჰყვება. დასუსტდა ენქიდუ, ვერ ირბენს ძველებურ, მაგრამ გაბრძენდა, განევრცო გონება.
შეჰყურებს ენქიდუ სახეში როსკიპს, და რასაც შამხათ როსკიპი ეტყვის, ისმენენ მისნი სასმენელნი. ასე ეუბნება ენქიდუს როსკიპი; „მშვენიერი ხარ, ღვთისდარო ენქიდუვ, რად დაძრწი ველად გარეულ ჯოგთან? მოდი, გალავნიან ურუქს წამომყევი, მიგიყვან ბრწყინვალე, ღვთაებრივ სახლში, ანუს და იშთარის ბინად მიგიყვან!
ხალხზე რომ მძლავრობს მოზვერივით, შეიყვარებ შენს თავზე უმეტეს, რაკი შენც მისი მსგავსი ყოფილხარ. წამო, დააგდე უდაბნოს საწოლი!“ ასე მოუთხრობდა ენქიდუს შამხათი. სიტყვა შეიწყნარა, მიენდო ნაუბარს და რჩევა ქალისა გულში ჩაუვარდა. მეგობარს ნატრობს ველურის გული, და ასე ეტყვის ენქიდუ როსკიპს:
მიმიყვანე ბრწყინვალე, ღვთაებრივ სახლში, ანუს და იშთარის ბინად მიმიყვანე. სად გილგამეშია, სიქველით სრული, ხალხზე რომ მძლავრობს მოზვერივით, არ შევეპუები, ამაყად ვეტყვი,ვიყვირებ ურუქში: უძლეველი ვარ! ეს მე ვარ, ბედი ვინაც იცვალა, ძლევამოსილია ველთა ნაშიერი!“ „წავიდეთ, ენქიდუ, მე შეგახვედრებ,
წავიდეთ, ენქიდუ, გალავნიან ურუქს, სად ხალხი ბრწყინავს დიდებულ სამოსში, სადაც ზეიმია მარადჟამიერი, სადაც უტკბილესი გალობა ისმის, სადაც როსკიპთა ტურფაა ანაქვსი, სიმწიფით ჰყვავიან სურნელით სავსენი, თავად დიდკაცებსაც საწოლს არ უყოფენ. ჰოი, ენქიდუვ, ლხინის უნახავო, გიჩვენებ გილგამეშს კაცს დალხინებულს,
სიქველით მშვენია და მამრულ ძალით, სიმწიფით ჰყვავის სხეული მისი. ვერ შეედრები ძალით გილგამეშს, იგი არ ისვენებს არც დღით, არც ღამით. ენქიდუ, განაგდე შენი სიამაყე! ზეციურ შამაშს უყვარს გილგამეში, ანუმ ენლილმა და ეამ განუვრცეს გონება. ვიდრე მოხვიდოდი შენი ველებიდან, სიზმრად გხედავდა ურუქში გილგამეში.
გილგამეშის სიზმრები
ადგა გილგამეში სიზმრის ასახსნელად, ასე ეუბნება დედას: „დედავ, მესიზმრა წუხელ სიზმარი: ვითა ღვთაებრივი ანუს მხედრობა მომვლენოდნენ ზეცის ვარსკვლავები. ჩემს წინ ეცემოდა ვარსკვლავი ერთი: აწევა ვცადე, სიმძიმემ დამძალა; წაღება ვცადე, ვერ დავძარი. ურუქის ერი იდგა მის უკან, ერი შეიკრიბა მის წინაშე, ხალხი აწყდებოდა ირგვლივ, მოყმენი ახლოს ჯგუფდებოდნენ, ჩვილი ბავშვებივით ფეხებს უკოცნიდნენ. მე კი მოვეხვიე ვითარცა სასძლოს, და შენს წინაშე დავაგდე იგი, რათა სწორგეყო იგი ჩემს მიმართ.“
დედა გილგამეშისა, ბრძენი, ყოვლისმცოდნე, თავის ძეს ასე ეუბნება; ფური ნინსუნა, ბრძენი, ყოვლისმცოდნე, ასე ეუბნება გილგამეშს: „ზეცის ვარსკვლავი რომ გაჩნდა შენს წინაშე, ანუს ძალასავით შენ წინ რომ დაეცა, რომ სცადე აწევა, სიმძიმემ დაგძალა, რომ სცადე წაღება, და ვერ დასძარი, მერმე ჩემს წინაშე რომ დააგდე, რათა სწორმეყო იგი შენს მიმართ, ვითარცა სასძლოს რომ მოეხვიე, - სანდო მოყვასია, მეგობრის მხსნელი; დიდია ძალი მისი ამ ქვეყნად, ანუს ლაშქარივით განმტკიცებულა, ვითარცა სასძლოს რომ გადაეხვიე - არ მიგატოვებს იგი არასოდეს. ესე არს ახსნა შენი სიზმრისა.”
მეორედ ესიზმრა გილგამეშს სიზმარი, ადგა და შევიდა ქალღმერთთან დედასთან, ასე ეტყვის მას, დედას, გილგამეში: „დედავ, კვლავ მესიზმრა წუხელ სიზმარი: ნაჯახი ეგდო გალავნიან ურუქში. შეგროვილიყვნენ გარშემო მისა, ურუქის ერი იდგა მის ახლოს, ხალხი შეიკრიბა მის წინაშე, მოყმენი ირგვლივ აწყდებოდნენ. ავიღე, შენს ფერხთით დავაგდე იგი, ცოლივით შემიყვარდა, მოვეხვიე, და შენ სწორჰყავი იგი ჩემს მიმართ“.
ფური ნინსუნა, ბრძენი, ყოვლისმცოდნე, ასე ეუბნება თავის ძეს; ნინსუნა ბრძენი, ყოვლისმცოდნე, ასე ეუბნება გილგამეშს: „კაცია ნაჯახი იგი, რომ იხილე, სასძლოსავით რომ გადაეხვიე, მერმე ჩემს ფერხთით რომ დააგდე, რათა სწორმეყო იგი შენს მიმართ, სანდო მოყვასია, მეგობრის მხსნელი; დიდია ძალი მისი ამ ქვეყნად, ანუს ლაშქარივით განმტკიცებულა. ესე არს ახსნა შენი სიზმრისა.“ დაძრა გილგამეშმა ბაგე, დედას ეუბნება: „დედავ, მრჩეველი ენლილის ნებით მოხდეს! იქნებ შევიძინო მრჩეველი მეგობარი“ ამ სიზმრებს ნახულობდა გილგამეში. შამხათი უამბობდა გილგამეშის სიზმრებს, ორნი ესიყვარულებოდნენ ერთმანეთს.
დაფა მეორე ენქიდუს განკაცება
მაშინ განიპობს სამოსელს შამხათ: ერთი სამოსლით ენქიდუს შემოსავს, მეორე სამოსლით თავად იმოსება. ხელს ჩასჭიდებს, ღმერთივით მიუძღვის მწყემსთა სადგომისკენ, სადაც ფარეხია. შემოეხვევიან მწყემსები ენქიდუს, ასე იზრახავენ ერთმანეთს შორის: „ეს მოყმე გილგამეშს ჩამოჰგავს ტანით, ტანით მაღალია და ძვალმსხვილი.
ანუ მხედრობის ძალი შესძენია. რძე ველურ ცხოველთა უწოვია, ქურციკის ჯოგთან ბალახი უძოვია.“ საჭმელი დაუდეს, - დუმს და აკვირდება: არ იცის ენქიდუმ საჭმელის ჭამა და სმა სასმელისა არ უსწავლია. დაძრა როსკიპმა ბაგე, ასე ეუბნება ენქიდუს: „იგემე, ენქიდუ, ჭამადი, საზრდო სიცოცხლისა, და შესვი სასმელი ქვეყნის წესისამებრ.“ იგემა ენქიდუმ ჭამადი ძღომამდე, და შვიდი კათხა სასმელი შესვა. განცხრა, შეეცვალა გუნება, გული მოელხინა, სახე გაუნათდა. ხელი მოისვა ფაჩვნიერ ტანზე, ზეთით დაიზილა, კაცად გადაიქცა.
მოიღო მახვილი ლომების დევნად, რათა მოესვენათ ფარეხში მწყემსებს. მგლებს დაერეოდა, ლომებს შეიპყრობდა, როს სარქლებს ეძინათ. ენქიდუ მათი მფარველია, კაცი მღვიძარე, უებრო მოყმე. იხარებს როსკიპთან ენქიდუ. თვალს აღაპყრობს, კაცს დაინახავს, ასე ეუბნება როსკიპს: „შამხათ, კაცს მოუხმე! რისთვის მოსულა? დაე, ნაუბარი მისი მოვისმინო.“ კაცს დაუძახა შამხათ როსკიპმა, კაცი მოვიდა, შეხედა ენქიდუს. „მოყმევ, სად ისწრაფვი? რა გაგჭირვებია?“ დაძრა მოყმემ ბაგე, ასე ეუბნება ენქიდუს: „სანთიობოში ვერავინ დადის, მორჩილებაა მოკვდავთა ხვედრი: ერს დაეკისრა გოდრების ზიდვა, მხიარულ დიაცებს - ერის გამოკვება. მხოლოდ გალავნიან ურუქის მეფისთვის ხმიანებს საქორწინო დაფდაფი; გილგამეშისთვის, გალავნიან ურუქის მეფისთვის, ხმიანებს საქორწინო დაფდაფი.წილხვედრილ სასძლოს იგი ეუღლება, პირველად იგი, შემდგომად სასიძო. ღვთიური განგებით ასე ბრძანებულა: ჭიპის მოჭრისას კაცს ბედი უწყდება. ”რა მოისმინა მოყმის ნაუბარი, ფერი ეცვალა სახეზე ენქიდუს
ორთაბრძოლა
წინ მიდის ენქიდუ, უკან როსკიპი. რა შეაღწიეს გალავნიან ურუქში, ერი გარშემო შემოეკრიბა. გალავნიან ურუქის შუკად რა შედგნენ, ხალხის კრებული ასე იტყოდა: „ეს მოყმე წააგავს გილგამეშს, მაღალია და ძვალმაგარი. ველურ ცხოველთა რძე უწოვია, ბალახი უძოვია ქურციკის ჯოგთან. დღენიადაგ ილოცებს ურუქი, გაიხარებენ ურუქის მოყმენი: ძალგულოვანი გამოჩნდა გმირი. გილგამეშს, მოყმეს პირმშვენიერს, ღვთისდარი მეტოქე მოევლინა.”
გაშლილა იშხარას ღამის სარეცელი. მივა გილგამეში, ღამით დაიძინებს, შეეუღლება ღვთაებრივ იშხარას. შუკად ენქიდუ მოემართება, სანთიობოსკენ გილგამეშს გზას უღობავს. ურუქის ქვეყანა იკრიბება მის ახლოს, ხალხი აწყდება ირგვლივ, მოყმენი ჯგუფდებიან ირგვლივ, ჩვილი ბავშვებივით ფეხებს უკოცნიან. იხილა ველური მოყმე გილგამეშმა: უხვი ვარჯები მხრებზე აფენია. დაიძრა, პირისპირ დაუდგა, ერთურთს გაუსწორდნენ ფართე ალაგას. კარი ჩაუკეტავს ენქიდუს ფეხით, სანთიობოში შესვლას არ ანებებს.
ზღურბლი შეარყიეს, კედელი იძრა. შეიბნენ ენქიდუ და გილგამეში მოზვრებივით, ზღურბლი შეარყიეს, კედელი იძრა. და რა ჩაიმუხლა მიწად გილგამეშმა, იმწამსვე გული რისხვისგან დაუცხრა, მღელვარე მკერდი დაუმშვიდდა. მღელვარე მკერდი რა დაუმშვიდდა, ასე ეუბნება ენქიდუ გილგამეშს: „ჰგავს, ერთადერთი ხარ დედისგან შობილი, გალავნის ფურის, ნინსუნასაგან. და მამრთა ზედა თავი აგიზიდავს, ენლილს მოუცია ხალხზე მეუფება. „აკოცეს ერთმანეთს და ძმობა შეჰფიცეს.
ენქიდუს შვილება ნინსუნასგან
დედასთან მიჰყავს გილგამეშს ენქიდუ, ფარეხის ფურთან მიჰყავს ენქიდუ. დაძრა ბაგე გილგამეშმა, ასე ეუბნება დედას: „ჰა, კაცი იგი, უდაბნოთ მოსული, ძალღონით სავსეა იგი ამ ქვეყნად, ანუს ლაშქარივით განმტკიცებულა. სანთიობოს კარში გადამიდგა, შიგ შესვლა აღარ დამანება, მოზვრებივით შევებით ერთმანეთს, ზღურბლი შევარყიეთ, კედელი იძრა. არა ჰყოლია ენქიდუს სწორფერი, ველად დაიბადა, ტოლი არ ჰყოლია, თმები ეზრდებოდა ვითარცა ნისაბას, ველური მხეცების ძუძუ უწოვია, ბალახი უძოვია ქურციკის ჯოგთან.
აჰა, სწორ ჰყავი შენი ძის მიმართ.” მაშინ დაძრა ბაგე ნინსუნამ, ასე ეუბნება თავის ძეს, გილგამეშს: „შვილო, მეგობარი შეგიძენია, არ მიგატოვებს იგი არასოდეს!” მერმე მიუბრუნდა ენქიდუს ნინსუნა, ასე ეუბნება გალავნის ფური, ასე მიუთხრობს სასურველ ამბავს; „ძლიერო ენქიდუვ, მე არ მიშობიხარ, ჩემი წიაღის არ ხარ ნაშიერი. ამიერიდან ამიყვანიხარ, ჩემი ძისადმი შეწირულთ მიგათვლი, - ქურუმ ქალებთან და ღვთისმხევლებთან.” ქედზე ჩამოკიდეს ენქიდუს ნიშანი, ქურუმმა ქალებმა ხელი ჩაჰკიდეს და ადიდებდნენ ღვთიურნი ასულნი.
დაფა მესამე გილგამეში კედარის დაპყრობას განიზრახავს
ნაღველი ავსებს ენქიდუს შიგანს, დადარდიანდა, ტირილად დაჯდა, ცრემლით ევსება თვალები ენქიდუს, გული უღონდება და მწარედ ოხრავს. მაშინ მიჰხედა ძმობილს გილგამეშმა, ხელი ჩაჰკიდა, მხარზე მოეხვია. „ცრემლებით თვალები რად აგვსებია, რამ შეგიღონა გული, რად ოხრავ?“ ასე ეუბნება ენქიდუ გილგამეშს: „ოხვრამ, მეგობარო, ყელი შემიხუთა, მკლავი მომიდუნდა, ძალ-ღონე მელევა.”
ასე ეუბნება ენქიდუს: „კედარის ტყეში მკვიდრობს ხუმბაბა, წავიდეთ, მოვკლათ კედარის მცველი, გავჩეხოთ მაღნარი კედარისა, მიწის პირისაგან აღმოვფხრათ ბოროტი, ყოველი ბოროტი, რაიც სძულს შამაშს...“ დაძრა ბაგე ენქიდუმ, ასე ეუბნება გილგამეშს: „მთებში გადავყრივარ ხუმბაბას, ძმობილო, ოდეს დავყვებოდი გარეულ ჯოგებს. ერთ ბერუს მანძილზე ტყეებს აზანზარებს, ვის ძალუცს მის გულში შეღწევა? ხუმბაბას ღრიალი - ხმა გრიგალისა, ხუმბაბას პირი - პირი ცეცხლისა, ხუმბაბას სუნთქვა - სუნთქვა სიკვდილისა, რად განგიზრახავს ამგვარი საქმე, უსწორო ომი, ხუმბაბას დამხობა?” დაძრა ბაგე გილგამეშმა, ასე ეუბნება ენქიდუს: „მე მაინც ავალ მის მთიანეთში, კედარის ტყეში მაინც შევაღწევ. ვნახავ ბილიკებს კედროვანისას, სადაც ხუმბაბას სამყოფელია. მე წინ გავიჭრები, შენ უკან მომდევდე, დიდი ჩუგლუგები გვექნება ორივეს.”
ასე ეუბნება გილგამეშს: „როგორ შევალთ, გილგამეშ, კედარის ტყეში? კედარის მცველი მძლავრი მებრძოლია, ხუმბაბა შამაშს განუმტკიცებია, ადადს მრისხანებით აღუვსია, და კედროვანის ხეთა დასაცავად ხალხის დაშინება ენლილს მიუნდვია.“ დაძრა ბაგე გილგამეშმა, ასე ეუბნება ენქიდუს: „ვის აუღწევია ცათამდი, ძმობილო? მარტოდენ ღმერთები სუფევენ შამაშთან.
ოდენ ქარია ნაღვაწი მისი. ძმობილო, სიკვდილს დაუშინებიხარ, სიქველეს შენსას ძალი გამოსცლია! შენს უწინარეს მე გავიჭრები, უკან მომძახოდე: მიდი, ნუ გეშინის! უკეთუ დავეცი, სახელს დავიმკვიდრებ: შეაკვდაო მეფე გილგამეში კედარის დარაჯს, მძვინვარე ხუმბაბას. ჩემმა ნაშიერმა, ჩემს სახლში შობილმა, როს გკითხოს, - გვამცნეო იგი ამბავი, როგორ დაეცაო ქველი გილგამეში, ჩემი წინაპარი, ძმობილი შენი, - მაშინ მოიხსენებ სიქველეს ჩემსას. ახლა მაგ უარით გულს ნუ დამიღონებ, ხელს მე თვით აღვმართავ, კედროვანს დავამხობ, მარადიულ სახელს დავიმკვიდრებ.წამო, მეგობარო, მჭედლები დავსაქმოთ, დაე, საჭურველი თვალწინ ჩამოგვისხან.”
დასხდნენ ხელოსნები საქმის აღსრულებად: თვალწინ ჩამოუსხეს დიდი ჩუგლუგები, სამ-სამი ბილთუ წონის ნაჯახები. დიდი სატევრები თვალწინ ჩამოუსხეს, და მახვილები ორ-ორი ბილთუ. ქარქაში მათი - მანა ოცდაათი, ოქრო ოცდაათი - ვადის ვარაყი. საჭურველი მოიღეს ორთავემ, ათ-ათი ბილთუ თითომ იტვირთა.
სასმენად მისა ერი მოაწყდა, ხალხით აღვსილიყო ურუქის შუკები, რათა ეხილათ ქველი გილგამეში. დაძრა ბაგე გილგამეშმა, ურუქის მოყმეებს ეუბნება: „მისმინეთ, ურუქ-ფარეხის მოყმენო! ურუქის მოყმენო, ბრძოლებში გაწვრთნილნო! ვბედავ, მივდივარ შორეულ გზაზე, სადაც ხუმბაბაა, ბრძოლას ვაპირებ, რომელიც არ ვუწყი, გზა დამილოცეთ, რომ წავიდე, კვლავ თქვენი სახე მშვიდობით ვიხილო, ურუქის კარიბჭეში გულმხიარული შემოვიდე, დავბრუნდე და ახალწლის ზეიმი ორგზის გავმართო, ახალწლის დღეები ორგზის ვიზეიმო, ფურ-ნინსუნას წინაშე დაფდაფი ახმიანდეს!“
ურუქის მოყმეთ, ბრძოლებში გაწვრთნილებს: „უთხარით, ნუ წავა კედარის ტყეში, გზა იგი სავალი არ არის, კაცი იგი სახილველი არ არის, კედარის ტყის მცველი უბრძოლველია, პირი მისი ცეცხლია, სუნთქვა მისი - სიკვდილი, სამოც ბერუზე ესმის ტყის შრიალი, ვინ არის მის ტყეში შემსვლელი? პირველი ადადია, მეორე - თავად. ვინ შეჰბედავს იგიგებს შორის? ხელყოფისგან კედარის დასაცავად ხალხის დაშინებად განაწესა ენლილმა. მის ტყეში შემსვლელს მუხლი ეკეცება.”
მოვიდნენ, დასხდნენ მის წინაშე. და ასე ეტყოდა მათ გილგამეში: „ისმინეთ, გალავნიან ურუქის უხუცესნო, გალავნიან ურუქის ერნო, ისმინეთ! ასე იტყვის მეფე გილგამეში: მივდივარ, რათა ვიხილო იგი, ვისი სახელიც ქვეყნებს აზანზარებს. მე მას შევიპყრობ კედარის ტყეში, ვითარ მძლავრია თესლი ურუქისა, ვამცნობ მთელ ქვეყანას. ხელს აღვმართავ და კედარს გავჩეხავ, მარადიულ სახელს დავიმკვიდრებ.“
გილგამეშს სიტყვას უბრუნებენ: „ჯერეთ ჭაბუკი ხარ, გილგამეშ, გული გერჩის! რას ეპირები, თავად არ უწყი. გვსმენია, ხუმბაბა, უცხო ქმნილებაა, ვინ გაუსწორდება მის იარაღს? ერთ ბერუს სივრცეზე მაღნარს აზანზარებს, ვის ძალუცს მის გულში შეღწევა? ხუმბაბას ღრიალი - ხმა გრიგალისა, ხუმბაბას პირი - პირი ცეცხლისა, ხუმბაბას სუნთქვა - სუნთქვა სიკვდილისა. რად განიზრახე ამგვარი საქმე, უსწორო ომი, ხუმბაბას დამხობა? სამოც ბერუზე ესმის ტყის შრიალი, ვის შეუძლია მის გულში შეღწევა?“ ყურად არ იღო მრჩეველთა სიტყვა, თვალი მიაბრუნა, ძმობილს გაუღიმა, და ასე ეტყვის გილგამეშ ენქიდუს: „თუნდაც გვეშინოდეს, უკან არ დავიხევთ, წავალთ კედროვანში, ხუმბაბას მოვკლავთ, კედარს გავჩეხავთ, სახელს დავიმკვიდრებთ. წამო, ძმობილო, ეგალმახს მივიდეთ, ნინსუნას წინაშე, მაღალ დედოფლისა. ბრძენია ნინსუნა, უწყის ყოველი, ნაბიჯებს წრფელად წარგვიმართავს.”
ეგალმახს მიდიან გილგამეში და ენქიდუ, ნინსუნთან, დიდ დედოფალთან. ადგა და ეახლა ქალღმერთს, თავის დედას, გილგამეში, და ასე ეტყვის გილგამეში ნინსუნს: „ნინსუნ, გამიბედავს ამგვარი საქმე: შორ გზას ვადგივარ, სადაც ხუმბაბაა, ბრძოლას ვაპირებ, რომელიც არ ვუწყი, ლაშქრობად ვმხედრდები, რომელიც არ ვუწყი. გევედრები, დამლოცე, რომ წავიდე, კვლავ შენი სახე მშვიდობით ვიხილო, ურუქის კარიბჭეში გულმხიარული შემოვიდე, დავბრუნდე და ახალწლის ზეიმი ორგზის გავმართო, ახალწლის დღეები ორგზის ვიზეიმო, შენს წინაშე დაფდაფი ახმიანდეს! ვიდრე მივდივარ, არ მოვბრუნებულვარ, ვიდრე კედარის ტყეს მივაღწევდე, ვიდრე მძლავრ ხუმბაბას მოვაკვდინებდე, ვიდრე აღმოვფხვრიდე მიწის პირისაგან ყოველ ბოროტებას, შამაშის საძულველს, - შამაშის წინაშე მეოხად მეყავ.”
ნინსუნას თანადგომა
ფურ ნინსუნს ემწარა გილგამეშის სიტყვები. შვიდგზის შევიდა საბანელში, სურნელოვან წყალში თავი განიბანა, სამოსი ჩაიცვა სხეულის საშვენი, ჩაიცვა ფარაგი, გულმკერდის საშვენი, დაიდგა თავზე ბრწყინვალე გვირგვინი, და წმიდა წყალი აპკურა მიწას. აჰყვა საფეხურებს, ბანზე ავიდა, ბანზე ავიდა და საკმეველი მიართვა შამაშს. უკმია შამაშს საკმეველი და ხელნი აღაპყრო:
დაუცხრომელი სული რად ჩაუდგი! აწ შენ აღგიძრავს და მიემართება შორეულ გზაზე, სადაც ხუმბაბაა, პირისპირ დგება უცნობი ბრძოლის, უცნობ ლაშქრობად ამხედრებულა. ვიდრე მიდის და არ მობრუნებულა, ვიდრე კედარის ტყეს მიაღწევდეს, ვიდრე მძლავრ ხუმბაბას მოაკვდინებდეს, ვიდრე აღმოფხვრიდეს მიწის პირისაგან ყოველ ბოროტებას, შენს საძულველს, - იმ დღეს დაბრუნდეს, რომელსაც დაუთქვამ. აიას შენი არ ეშინოდეს, სძალი აია მარად გახსენებდეს, ანდო გილგამეში ღამის მოდარაჯეთ, ოდეს მიმწუხრისას ჩაესვენები.
დღე გახანგრძლივდეს, ღამე გახანმოკლდეს, სარტყელი ერტყას, ფართედ აბიჯებდეს, ღამით კარავი მზად ჰქონდეს საყოფელად, ოდეს გილგამეშ-ენქიდუ და ხუმბაბა შეიბმებიან მიუქროლე, შამაშ, ხუმბაბას დიდი ქარიშხლები, ცამეტი ქარი აღიძრას, ხუმბაბას სახე დაუბნელონ, და გილგამეშის იარაღი მისწვდეს ხუმბაბას, დაე, ღმერთებმა, შენმა ძმებმა, ძღვენი მოგართვან, აიამ, დიდმა სძალმა, თავისი სუფთა კალთით ოფლი მოგწმიდოს!“
„შამაშ, გილგამეში არ არის ღმერთი, ერთი თქვენგანი? შენთან ერთად ცას არ ინაწილებს? მთვარესთან ერთად კვერთხს არ ინაწილებს? აფსუს ეასავით ბრძენი არ არის? ირნინისთან ერთად შავთავიან ხალხს არ განაგებს? ნინგიშზიდასთან ერთად უკანმოუქცეველ ქვეყნად არ მკვიდრობს?”
გზის დალოცვა უხუცესთაგან
მაშინ მოუტანეს დიდი სატევარი, მშვილდი და კაპარჭი ხელში ჩააბარეს, ვეება მშვილდი ანშანის ქვეყნისა. ხელში მოიმარჯვა დიდი ჩუგლუგი, და სატევარი სარტყელში გაირჭო. ვიდრე გავიდოდნენ ურუქის ჭიშკარს, ვიდრე შორეულ გზას დაადგებოდნენ, გარს აწყდებოდა ურუქის ერი, ჰკითხავდნენ: ურუქს როდის დაბრუნდები? უხუცესობა ერთხმად აკურთხებდა, და რჩევას ატანდა გზაზე გილგამეშს: „მშვიდობით დაუბრუნდი ურუქის ყურეს. ნუ დაენდობი საკუთარ ძალას, თვალი გიჭრიდეს, თავი დაიცავ, წინ მიმავალი თანამგზავრს იხსნის, იცის ბილიკები, მეგობარს დაიფარავს, ენქიდუ მუდამ წინ მიგიძღოდეს:
და ყველა ხვეული ხუმბაბას ბილიკთა. ბრძოლის მნახველია, ომში გამოცდილი. ენქიდუმ მეგობარი დაიცვას, თანამგზავრი იხსნას! მისი თავი მის ცოლებს დაუბრუნოს! დაე, აგისრულოს შამაშმა ნატვრა, და შენგან თქმული თვალით გახილვინოს. შენთვის განამზადოს გზები გაუვალი, გათელოს გზები შენდა სავალად, შენთა ფერხთათვის შელეწოს მთები.
ლუგალბანდას მარჯვენა გფარავდეს, მხარში ამოგიდგეს შენდა გამარჯვებად. რა მოკლავ ხუმბაბას, ასე რომ ესწრაფვი, გახსოვდეს, ფერხნი განიბანე. ჟამს მიმწუხრისას ჭა ამოთხარე, ანკარა წყალი გედგას მათარაში, რათა მარადღე შამაშს უღვრიდე. ენქიდუვ, ჩვენი კრებულიდან გაბარებთ მეფეს,დაგვიბრუნე, ჩაგვაბარე მეფე!”
ასე ეუბნება უხუცესთა კრებულს: „ეს მე ვარ, ენქიდუ, ვინაც გილგამეშს მძლავრ ხუმბაბასკენ სალაშქროდ მიჰყვება! ვიდრე მიდის და არ მობრუნებულა, ვიდრე კედარის ტყეს მიაღწევდეს, ვიდრე მძლავრ ხუმბაბას მოაკვდინებდეს, თუნდაც თვე გავიდეს, - არ მივატოვებ, თუნდ წელი გავიდეს, - არ მივატოვებ! ახლა კი გაჰყევ შენს გზას, გილგამეშ! ნუ შეგეშინდება, მცველად მიგულე: მე ვუწყი ხუმბაბას ბინა-სამყოფელი, ყველა ბილიკი, სადაც ის დადის.”
სე მიმართავს უხუცესთა კრებულს: „იმედით მავსებს ძმობილი ჩემი, ენქიდუ, ჩემი თანამავალი. აწ კი ჭეშმარიტად გეტყვით, უხუცესნო: აჰა, მივდივარ გულმხიარული.“
შორეულ გზაზე ასე გაისტუმრეს: „გვალე, გილგამეშ, გზა მშვიდობისა! ღვთაება შენი შენს გვერდით ვლიდეს, და ნატვრას თვალით გახილვინებდეს, შამაში ბოროტს აგაშორებდეს, ნაბიჯებს ბრძნულად წარგიმართავდეს!“
დაფა მეოთხე მგზავრული სიზმრები
ოც ბერუს მანძილზე გატეხეს პური, ოცდაათ ბერუზე სათევი მოაწყვეს. სამ დღეში განვლეს თვენახევრის სავალი. შამაშის წინაშე ჭა ამოთხარეს, შესაწირავი ჩაყარეს ჭაში. მერე გაემართნენ ღამის გასათევად. შუაღამისას გაუტყდათ ძილი. ადგა გილგამეში სიზმრის ასახსნელად და ასე ეტყვის მეგობარს, ენქიდუს:
ღვთისმიერი ძილი განმეშორა. ძმობილო ჩემო, ვიხილე სიზმარი, რაოდენ უცხო, მძიმე, საშინელი! ვებუღრავებოდი გარეულ ხარებს, ხმელეთს არყევდა მათი ღმუილი, ბუღი მიწიდან ცამდე ადიოდა, ერთის წინაშე მუხლებზე ჩავიჩოქე, შემიპყრო, მკლავში ჩამეჭიდა და ღონემიხდილი მიწად დავეცი. მერმე მოვიდა ვიღაც, აღმადგინა, წყალი შემასვა თავის მათარიდან.“
„ღმერთი ყოფილა, ვინაც მიგვიძღვება, და ხარი იგი ხარი არ ყოფილა! ხარი რომ იხილე, მცველი შამაშია, გაჭირვებაში ხელს გამოგვიწვდის. ვინც წყალი გასვა თავის მათარიდან, შენი საკუთარი ღვთაებაა, ლუგალბანდაა შენი მწყალობელი. იმგვარი საქმის გვიწევს აღსრულება, რაიც ამ ქვეყნად ჯერ არ მომხდარა.”
ოცდაათ ბერუზე სათევი მოაწყვეს. შამაშის წინაშე ჭა ამოთხარეს, შესაწირავი ჩაყარეს ჭაში. მერე გაემართნენ ღამის გასათევად. და ძილი, ღამის ნიაღვარი, ღვარად მიეღვარა გილგამეშს. შუაღამისას გაუტყდა ძილი და ამგვარ სიზმარს უამბობს ენქიდუს: „ხომ არ მაღვიძებდი? რატომ გამეღვიძა? ენქიდუ, მეგობარო, ვიხილე სიზმარი. პირველ სიზმარზე შემზარავია მეორედ ზმანებული სიზმარი. სიზმრად, ძმობილო, მთა მომიახლოვდა, ძირს დამცა, ფერხნი გამიკავა. იმძლავრა შუქმა შემზარავმა და მოყმე ვინმე თვალწინ მომევლინა, მოყმე ამქვეყნად უმშვენიერესი. გორაკის ძირთან მიმიყვანა, წყალი მასვა და გულზე მომეშვა, მიწას დამადგინა ჩემივე ტერფებით.”
„წამო, მეგობარო, აზრი მოვიკრიბოთ. უცხოა ყოველი ზმანებული, მხოლოდ მთა იგი არ არის უცხო. ნუ შეგეშინდება, შიში განიშორე, კეთილი ნიშანი გამოგიჩნდება: მოყმე, ვინც იხილე, გმირი შამაშია, ვისაც მიაპყარ მზერა შენი, სხეული შენი ვინც იხსნა ჯადოსგან, ის ივლის შენთან ყოველ გასაჭირში. მთა, შენგან ხილული, არის ხუმბაბა. შევიპყრობთ ხუმბაბას, მოვაკვდინებთ, და მის გვამს ველად გადავაგდებთ.“ ოდეს განთიადმა მტრედისფრად ინათა, კვლავ გზას გაუდგა ორი მეგობარი. ოც ბერუს მანძილზე გატეხეს პური,ოცდათ ბერუზე სათევი მოაწყვეს.
და მიწაყრილზე შედგა გილგამეში, შესაწირავი ჩაყარა ჭაში. „მთაო, მოავლინე სიზმარი...“ და მთამ მოავლინა სიზმარი... სწრაფად გადიქროლა გრილმა ნიავქარმა, და გილგამეში მიწად მიაწვინა, ხორბლის თავთავივით თავი დაუმძიმა. ნიკაპით დაეყრდნო მუხლის თავებზე. და ღამის ღვარი - ძილი ჩაეღვარა.
ადგა, ეუბნება მეგობარს თვისას: „ხომ არ მიხმობდი? რატომ გამეღვიძა? არ მომკარებიხარ, რაღატომ შევკრთი? ღმერთს არ ჩაუვლია? რაღამ გამაშეშა? ძმობილო, ვიხილე მესამე სიზმარი, სიზმარი იგი, რომელიც ვიხილე, თავიდან ბოლომდე შემზარავია: გრგვინავდა ზეცა, მიწა გუგუნებდა, დღე იღრუბლებოდა, წყვდიადი დგებოდა, ელავდა ელვა, ალი ენთებოდა, ზრქელი ღრუბელი სიკვდილს აწვიმებდა. ელვა რა გაქრა, ხანძარიც ჩაქრა, და რაც ეცემოდა, ნაცრად იქცეოდა. გავიდეთ ველად, აზრი მოვიკრიბოთ.”
„კეთილად ახდება შენი სიზმარი, ნიშანი მისი კეთილად მოჩანს: დავამხობთ ხუმბაბას, გავჩეხავთ კედარს,და ბოროტს აღმოვფხვრით მიწის პირისგან.“
ასე ეუბნება ენქიდუ გილგამეშს: „გაიხსენებდე ურუქში ნათქვამს, დროა, აღსრულდეს იგი დანაქადი. ქვეყანას ამცნე, რაზომ ძლიერი ხარ, გილგამეშ, ურუქის ღირსო ნაშიერო!“ რა ესმა გილგამეშს ძმობილის სიტყვები, გაუხალისდა იმედით გული.
მძვინვარე ხარივით თავი რა აღმართა, ერთი იყვირა მთელი ხმით ხუმბაბამ, შორიდან ყვირის ტყეთა მოდარაჯე. მეორედ იყვირა მთელი ხმით ხუმბაბამ. ხუმბაბა - ხმა მისი გრიგალი. მესამედ იყვირა მთელი ხმით ხუმბაბამ... მაშინ განახვნა ენქიდუმ ბაგენი, ამეტყველდა, ასე ეუბნება გილგამეშს: „ტყის გულში ნუ შევალო, ძმობილო ჩემო, გული შემიღონდა, მკლავები მომერღვა.“ მაშინ გილგამეშმა განახვნა ბაგენი, ამეტყველდა, ასე ეუბნება ენქიდუს:
ხომ გაგივლია ბევრი განსაცდელი, გამოცდილი ხარ მრავალ ბრძოლაში! სამოსელს ჩემსას რა შეეხები, მყისვე დაგტოვებს სიკვდილის შიში. ლომის ხმას ბაძავდეს შენი ხმიანება, თითქოს დაფდაფზე ვცემდეთ ყიჟინას, გული აგევსება ბრძოლის სურვილით, განრღვეულ მკლავებში ძალა აღგიდგება. აღდეგ, მეგობარო, ერთად შევიდეთ, მომყევი, სიკვდილს ნუღარ ახსენებ, სიფხიზლე მართებს გულად მებრძოლსაც, უფრორე ფრთხილობს წინ მიმავალი, რომ დაიფაროს თავის თანამგზავრი. ომში დაცემულნი დიდებას იხვეჭენ.” ასე მიადგნენ გორაკს ამწვანებულს, დადუმდნენ, შედგა ორი მეგობარი.
დაფა მეხუთე კედარის ტყეში
დგანან და მაღნარს შესცქერიან, აკვირდებიან კედარის წვეროკინს, აკვირდებიან ტყეში შესასვლელს. ხუმბაბას ნავალზე კვალი დაჩენილა, გზები გამართულა კეთილსავალი. ხედავენ გორაკს კედროვანისას, ირნინის საყდარს - ღვთაებრივ სამყოფელს. კედარს სიუხვე მათ წინ აღუმართავს: ჩრდილი აქვს კეთილი, შვებით აღსავსე. იზრდება ეკლნარი, იზრდება ბუჩქნარი, კედარს უსურვაზი გარს შემოხვევია.
ერთ ბერუს მანძილზე შევიდნენ ტყეში. და რა გაიარეს ორი მესამედი, ცული იმარჯვა ხელში გილგამეშმა და ერთი კედარი წამოაქცია. ოდეს მოესმა ხმა იგი ხუმბაბას, განრისხდა ხუმბაბა, მთელი ხმით ყვირის: „ჩემს კედროვანში ვინ შემოსულა! ხე ვინ შეურაცხყო ჩემს მთებში გაზრდილი? კედარი ჩემი ვინ წამოაქცია?“
ხუმბაბას პირი - პირი ცეცხლისა, ხუმბაბას სუნთქვა - სუნთქვა სიკვდილისა. შვიდმაგი პერანგი მოსავს ხუმბაბას, შვიდმაგი ელვით ელავს ხუმბაბა, შვიდმაგი ელვა ანათებს კედროვანს.
„ძმობილო, უკეთუ შევებით ხუმბაბას, ელვა გაქრება ამ კორიანტელში, ელვა გაქრება, სინათლე ჩაქრება.“ ასე ეუბნება ენქიდუ გილგამეშს: „ძმობილო ჩემო, შეიპყარ ფრინველი, სად გაგექცევიან ბარტყები მისი? მერმე მოვიძიოთ ელვის ნაპერწკლები, ბარტყებივით რომ იფანტებიან.“
ასე ევედრება ზეციერ შამაშს: „შენ აღმძარ, შამაშ, და მეც გავემართე შორეულ გზაზე, სადაც ხუმბაბაა, პირისპირ ვდგავარ უცნობი ბრძოლის. დღემ მოაწია ურუქში დათქმულმა: მომაკვლევინე მძლავრი ხუმბაბა, რათა ამოვძირკვო მიწის პირისაგან ყოველი ბოროტი, შენი საძულველი. ახლა შემეწიე, ჰე, გმირო შამაშ, ახლა დაგვიფარე ხუმბაბას რისხვისგან„ შამაშმა შეისმინა გილგამეშის ვედრება, მაღლით ჩამოსძახის ზეციური შამაში: „მიუახლოვდით, ნუ შეშინდებით, მიჰყევით, ვიდრე ბინად შევიდოდეს. შვიდკეც პერანგში იგი იმოსება, ერთი ჩაუცვამს, ექვსი დარჩენია.“
რვა ქარი უბერავს ხუმბაბას ირგვლივ, ქარნი უბერავენ ხუმბაბას თვალებს, ზურგში უბერავენ ხუმბაბას ქარები, და მას არ ძალუცს წინ წაწევა, და არც გაბრუნება უკან არ ძალუცს. მაშინ კი დაცხრა მრისხანე ხუმბაბა, ასე ევედრება მეფე გილგამეშს: „გამიშვი, გილგამეშ, ბატონად მეყავ. და მე ვიქნები მსახური შენი. კედარის ხეები ხარკად მომიძღვნია, კედარის ხეები, ჩემს ტყეში გაზრდილი. კედარს მოგიჭრი, სახლებს აგიგებ...“
„ხუმბაბას სიტყვას ნუ დაუჯერებ, ხუმბაბას ცოცხლად ნუ დასტოვებ. ხუმბაბას თუ არ მოაკვდინებ, ურუქ-ქალაქში ვეღარ დაბრუნდები. „შეესმა გილგამეშს მეგობრის სიტყვა, მარჯვენა ხელში ნაჯახი იმარჯვა, და ქედზე დასცა იგი ხუმბაბას, შემდეგ ენქიდუმ, მისმა მეგობარმა. მესამე დარტყმაზე დაეცა ხუმბაბა, დადუმდა ხუმბაბა ცნობამიხდილი. ხუმბაბა, მცველი, რა მიწად დასცეს, ორ ბერუს სივრცეზე შეირხა კედარი. მასთანვე დასცა კედარი ენქიდუმ, ხმაური მისწვდა ხერმონს და ლიბანს, შემდეგ დამშვიდდა მთელი მთიანეთი, დამშვიდდა ყველა მთაგრეხილი.
ჩამოხსნეს რვა გუ წონის სატევარი, და სხვა საჭურველი იმავე წონისა. გახსნეს იდუმალი ბინა ანუნაქთა. წამოაქცევდა ხეებს გილგამეში, ტოტებს კი ენქიდუ კაფავდა. ასე ეუბნება ენქიდუ გილგამეშს: „გილგამეშ, გავჩეხეთ კედარის ტევრი, ახლა კი გავიდოთ მხრებზე ნამორები და გავატანოთ ევფრატის დინებას. შამაშის წინაშე წყალი დავღვაროთ.” შუბზე ააგეს ხუმბაბას თავი, და ძღვნად მიართვეს ზეციერ შამაშს.
დაფა მეექვსე იშთარის შეგინება
და რა იშრომეს, წვირი განიშორეს, უხვი ვარჯებით მხრები განიმშვენეს. ყრია წარწყმედილი, ჰმოსავთ განწმედილი, რიდე მოუსხამთ, ბალთები შეუკრავთ.. ოდეს დაიდგამს გვირგვინს გილგამეში, მაღალი იშთარი ვნებით გადმოჰხედავს და თვალს დაადგამს მშვენებას მისას. „მოდი გილგამეშ, მეუღლედ მეყავ! მე მომიძღვენი ნაყოფი შენი!
ოქროს და ლილაქვის ეტლს ავაგებინებ, ბორბლებად - ოქრო, ხელნებად - თითბერი. ეტლში შეგიკაზმავ ქარიშხლის რაშებს. შემო ჩვენს სახლში, კედარის სურნელში! და ჩვენს სასახლეში შენი შემოსვლისას, ფერხთ დაგიკოცნიან ზღურბლი და ტახტი. და შენს წინაშე მუხლებს მოიყრიან თავად ხელმწიფენი, ზეპურნი მთავარნი. ხარკად მოგიძღვნიან ნაყოფს მთა-ბარისას, თხის არვე შენი სამ-სამად გიშობს, მარჩბივად გიშობენ ცხოვარნი. ვირი დატვირთული ჯორს წამოეწევა, ეტლის ცხენები სრბოლით განითქმიან, შენს უღლის ხარებს ტოლს ვინ მოუძებნის”!
ასე ეუბნება დიდებულ იშთარს: „რა ძალმიცს მოცემად, უკეთუ გითხოვე? უხვად გაქვს სხეულის ზეთი და სამოსი, უხვად გაქვს პური და საზრდელი, ჭამადი, ღვთაებათა საშვენი, სასმელი, მეუფეთა საშვენი, მე წმიდა ხორბლით აგივსებ ბეღლებს, ძვირფასი სამოსით კერპებს შეგიმოსავ, მაგრამ ცოლად კი ვერ წაგიყვან. ვის დაიფარავ ქარში და ავდარში? ღრიჭე კარი ხარ, ქარის ვერდამჭერი, სასახლე - მამრთა დამღუპველი, ხარო ხარ, მზაკვრულად გათხრილი, კუპრი - დამსვრელი მისი მზიდველის, ტიკი - დამსველებელი მისი მზიდველის, კირქვა ხარ, ზღუდით მონაშალი, შანა, უცხოეთში ვერმფარავი, ხამლნი, პატრონის ფერხთა მკბენელნი. რომელი მწყემსი გიყვარდა მარად? რომელი მწყემსი, რომ სათნო ეყავ? აჰა, საყვარლებს შენსას ჩამოგითვლი: თამუზს, საყვარელს შენი სიყრმისას, წლიდან წლამდე გლოვა გადუწყვიტე. ერთხელ ფრინველი ჭრელი შეგიყვარდა, შეეხე, ფრთენი დაულეწე, „ჩემი ფრთები!“ - გაჰყვირის ტყეებში. სრულძალოვანი ლომი შეგიყვარდა, შვიდი და შვიდი ხარო გაუთხარე. გიყვარდა ცხენი, ომში დიდებული, დეზები, აღვირი, შოლტი გადუწყვიტე, შვიდ ბერუზე ჭენება გადუწყვიტე, გაოფლილს წყლის სმა გადუწყვიტე, დედამისს, ღვთაებრივ სილილის, გლოვა გადუწყვიტე.
მარად რომ გიცხობდა ნაცარში პურებს, მარადღე თიკნებს რომ გიკლავდა, შეეხე, მგლად გადააქციე, ედევნებოდნენ მისივე ბიჭები და მისივ ძაღლები თეძოებს უგლეჯდნენ. იშულანუ, მამაშენის მებაღე გიყვარდა, მარადღე ფინიკის ნაყოფს რომ გიძღვნიდა, მარადღე ტაბლას რომ გიმკობდა. თვალი დაადგი და ვნებით აღივსე: ვიგემოთ ძალი შენი, იშულანუ! ხოლო გეტყოდა შენ იშულანუ: დედა თუ არ მიცხობს, სხვა პურს ვერ შევჭამ, პური ვით ვიგემო ავი და ბინძური? ყინვაში ლერწამი ვის დაიფარავს? ოდეს მოისმინე ნათქვამი მისი, შეეხე, ობობად აქციე, წისქვილის ბორბალში დაასახლე, მაღლა ვერ ადის, ვერც დაბლა ეშვება. თუ შემიყვარე, მსგავსად მომექცევი.”
ქალღმერთის რისხვა
რა გაიგონა ეს იშთარმა, განრისხდა იშთარი, ზეცად აიწია. წარუდგა იშთარი მამამისს, ანუს, ანთუს, დედამისს, წარუდგა იშთარი. „მამავ, შეურაცხმყო გილგამეშმა, გილგამეშმა გამიხსენა ჩემი სიავენი, ჩემი სიავენი და მწიკულებანი.“ დაძრა ბაგენი ანუმ, ამეტყველდა, ასე ეუბნება დიდებულ იშთარს: „ჭეშმარიტად შენ გამოიწვევდი, და გილგამეშმა გაგიხსენა შენი სიავენი, შენი სიავენი და მწიკულებანი.” განახვნა იშთარმა ბაგენი, ამეტყველდა, ასე ეუბნება მამამისს, ანუს: „მამავ, შემიქმენ ზეციერი მოზვერი, გილგამეში, დაე, მოაკვდინოს. და თუ ზეციერ მოზვერს არ შემიქმნი, შევლეწავ ბჭეებს ქვესკნელისას, და ახალ წესებს დავამყარებ: მკვდრებს ამოვიყვან ცოცხლების შემჭმელთ, და მკვდრები ცოცხალთ აღემატებიან.”
ანუმ დაძრა ბაგე, ამეტყველდა, ასე ეუბნება დიდებულ იშთარს: „თუ შეგისრულე, რასაც შენ მოითხოვ, შვიდ წელიწადს ბზე მოვა ფუტურო, ხალხისთვის ხორბალი თუ დააგროვე? თუ აღმოაცენე ჯოგისთვის ბალახი?“ დაძრა ბაგე იშთარმა, ამეტყველდა, ასე ეუბნება მამამისს, ანუს: „ჯოგისთვის ბალახი აღმოვაცენე. თუ შვიდ წელიწადს ბზე მოვა ფუტურო, ხალხისთვის ხორბალი მოგროვილი მაქვს, ბალახი, ჯოგისთვის აღმოცენებული.“
ცის ხარი
რა ესმა ანუს ნათქვამი მისი, თხოვნა აღუსრულა დიდებულ იშთარს. ზეციერი მოზვერი ურუქს ჩამოგზავნა, მოადგა ევფრატს ზეციერი მოზვერი. მოზვრის სუნთქვაზე გაიპო მიწა, ასი ურუქელი ნაპრალში ჩავარდა.
ორასი ურუქელი ნაპრალში ჩავარდა. მესამე სუნთქვაზე გაიპო მიწა, ენქიდუ ჩავარდა ნაპრალის გულში. ამოხტა ენქიდუ, რქებში მოეჭიდა, დორბლი მიაშხეფა მოზვერმა სახეში და მიუტყლაშუნა სიზრქე კუდისა.
ასე ეუბნება გილგამეშს: „ბევრგან ვისახელეთ, მოყვასო, თავი, აწ როგორ ვძლიოთ ზეციერ მოზვერს?“ „ძმობილო, მივუხვდი ხრიკებს მოზვრისას, ჩვენ ძალგვიცს მისი მოკვდინება. ამოვგლეჯ გულს და შამაშს მივართმევ, ხელოსნებს მოვუხმობ - რქები შეუფასონ. ზეთით სავსე რქებს ლუგალბანდას მივართმევ. თუ ხარი მეძგერა, კუდზე მოეჭიდე, მე კი რქებს შუა ვუგმირავ მახვილს.” მისდევს ენქიდუ ზეციერ მოზვერს და ეჭიდება კუდის სიზრქეში.
რქებს შუა უგმირა მახვილი. რა მოკლეს მოზვერი, გული ამოგლიჯეს და დადვეს იგი შამაშის წინაშე. უკან დაიხიეს, შამაშს დაუჩოქეს და შემდეგ დაჯდა ორი მეგობარი. ავიდა იშთარი ურუქის ზღუდეზე, ქონგურზე შედგა, წყევლა გადმოღვარა: „ვაი, გილგამეშს, რომ შეურაცხმყო, მომიკლა ზეციერი მოზვერი!“
ხარს ბეჭი მოჰგლიჯა, წინ დაუგდო: „ნეტავ შემეძლოს შენი შეპყრობა, ჭეშმარიტად მას დაგამსგავსებდი, გადაგკიდებდი მხრებზე მის ნაწლავებს!“
იხმო შამხათები და ხარიმათები, და ხარის ბეჭზე გლოვა წამოიწყო. ხოლო გილგამეშმა ხელოსნებს უხმო, მესაჭურჭლენი შეკრიბა ყველა.
„ოცდაათი მანა მათი საფირონი, ვარაყი - სიზრქე ორი თითისა. ექვს გურ ზეთს დაიტევს ყანწი თითეული.“ სანელსაცხებლედ უძღვნის გილგამეში დიდ ლუგალბანდას, თავის ღვთაებას, და მის ბრწყინვალე სადგომში დაჰკიდებს. ევფრატის წყალში ხელი განიბანეს და უკუმოიქცნენ ხელჩაკიდებულნი - ასე ვიდოდნენ ურუქის შუკებში.
მათ მზერად შეკრბა მთელი ურუქი. ურუქელ ასულთ, მეჩანგე ქალებს, ასე უყიოდა გილგამეში: „ვინ არის ბრწყინვალე მოყმეთა შორის? ვინ არის ქებული მამაცთა შორის?“ ასე პასუხობდნენ მეჩანგე ასულნი: „გილგამეშ ბრწყინვალეა მოყმეთა შორის! ენქიდუ ქებულ არს მამაცთა შორის!“
ეძინათ მოყმეთ, საწოლში მწოლარეთ, ეძინა ენქიდუს: ხედავდა სიზმარს. და აღდგა ენქიდუ სიზმრის ასახსნელად, ასე ეუბნება მეგობარს: „მეგობარო, რას ბჭობენ დიდი ღმერთები?
დაფა მეშვიდე ენქიდუს ვნებანი
ისმინე, მეგობარო, წუხანდელი სიზმარი: კრებულად ისხდნენ დიდი ღმერთები, ანუ, ენლილი, ეა და შამაში. ასე მიმართავდა ანუ გმირ ენლილს: რამეთუ მოკლეს ზეციერი ხარი, მოკლეს ხუმბაბა, კედროვანის მკვიდრი, ერთი მათგანი, ვინც კედარს კოდავდა, უნდა მოკვდინებულ იქნას.
ხოლო გილგამეში არ უნდა მოკვდეს!“ მაშინ მიუბრუნდა შამაში გმირ ენლილს: „განა არ მოკლეს შენივე ბრძანებით ხუმბაბა და ზეციერი მოზვერი? რად უნდა მოკვდეს უცოდველი ენქიდუ?“ რისხვით მიუბრუნდა შამაშს ენლილი: „შენ თავად მსგავსი ხარ ერთი მათგანისა, რაკი დღე ცისმარე დადიხარ მათთან!“ გილგამეშის წინ იწვა ენქიდუ, ღვარად სდიოდა გილგამეშს ცრემლი: „ტკბილო მეგობარო, შენს წილ გამამართლეს! ნუთუ მომელის მკვდრის სულთან ჯდომა, სიკვდილის სულის ბჭეთა წინაშე? ნუთუ ჩემს ძმობილს ვეღარ ვიხილავ?“ განახვნა ბაგენი ენქიდუმ, ამეტყველდა, ასე ეუბნება გილგამეშს: „მეგობარო, საქმენი ჩვენი გავიხსენოთ, რაიც ჩავიდინეთ შამაშის რჩევით. კედარის ხისგან კარი გამოვთალეთ, მის გამო შემემთხვა სენი უკურნელი.“
კარს ესიტყვება ვითარცა სულიერს: „ჰოი, უსულგულო კარო ხისაო, არ გაგაჩნია შესმენის ნიჭი - ოც ბერუს მანძილზე ხე გამოგიძებნე, გამოგირჩიე მაღალი კედარი. შენს ფიცრებს ამ ქვეყნად ტოლი არ უდევთ, ექვსი გარია შენი სიმაღლე, და ორი გარი სიგანე შენი. შეგქმენ, წამოგიღე, ნიპურში გაკურთხე, ღირსი ურდულებით ფრთები დაგიმშვენე. მცოდნოდა, კარო, ეს დღე ბედკრული, და საზღაური ჩემი შრომისა, ნაჯახს აღვმართავდი, მოვჭრიდი ლელიანს, ლერწმით შეგიკრავდი წყეულ კარედებს. დაე, წაგიღოს უცხოთა მეფემ, დაე, ამოშალოს სახელი ჩემი, ჩემს წილ სახელი თვისი ამოკვეთოს!“
მყის მწარედ ატირდა; რა ესმა გილგამეშს ენქიდუს ნათქვამი, მყისვე თვალთაგან ცრემლი დაედინა. დაძრა ბაგე გილგამეშმა, ამეტყველდა, ასე ეუბნება ენქიდუს: „უცნაურს რად ამბობ გალავნიან ურუქში, ბრძენკაცო, უცნაურს გული რად გიზრახავს? კეთილ არს სიზმარი, თუმც შიში მოაქვს, კაცს შიში იგი ხესავით აშრობს.კეთილი სიზმარიც შიშის მომტანია, სიზმარი ცოცხალს ანაღვლიანებს, ცოცხალს მწუხარება წილად ხვდომია, აწ მე ვილოცებ ღმერთების მიმართ, ღვთაებას შენსას მე შევევედრები, ვინძლო შეგიწყალოს ღმერთების მამამ, ვინძლო გულმოწყალე გექმნეს ენლილი, ურიცხვი ოქროთი შევუმკობ ქანდაკს.“ ასე ეუბნება გილგამეშს ენქიდუ: „ფუჭად დახარჯავ, ძმობილო, ოქროს, ღმერთების სიტყვა გარდუვალია, მოკვდავთა ნათქვამს იგი არა ჰგავს. სიტყვა, გამოსული მათ ბაგეთაგან, არ შებრუნდება, გარდუვალია. ნაყარი წილი არ შებრუნდება. ძმაო, გადამიწყდა იგი ბედისწერა, მოკვდავს რაც ეწევა ადრე თუ გვიან.”
მზერა მიაპყრო შამაშის ძალას, შამაშის წინაშე ეღვრება ცრემლები. ასე ევედრება ენქიდუ შამაშს: „დოვლათი დაუვსე წყეულ მონადირეს, მკლავი მოუდუნე, მზერა დაუშრიტე, გზა-კვალი აებნას შენს წინ მონადირეს, თვალწინ გაურბოდეს ნანატრი ნადირი, სურვილს ვერ ეწიოს მონადირე!“ გული მიუწევს შამხათის წყევლად: „აწ მოდი, შამხათ, ბედს გადაგიწყვეტ, სამარადისოდ რომ არ შეწყდება, საშინელი წყევლით დაგწყევლი, და წყევლა იგი სწრაფად მიგხვდება: სატრფომ ალერსი შენი მოიძულოს, დაე, შეგიყვარდეს შენივე ნაყოფი, მონა ქალების ბედი შეგშურდეს! სახლში დაგისვაროს ეზოს საქონელმა, თავად ისვრებოდე შენსავ განავალში. მეკეცის ქურასთან ძაღლივით თბებოდე. გზის პირი იყოს შენი სამყოფელი და ზღუდის ჩრდილი სადგომად გექმნეს. შენს ფერხთა წინაშე შარდავდეს კაცი, მთვრალი და ფხიზელი სახეში გცემდეს, უშვერი სიტყვით სახელს გიხსენებდნენ, რამეთუ მაცდური საფრხე დამიგე, უკურნებელი სენი შემამთხვიე.”
და ჩამოსძახა შორეულ ზეცით: „რად შეაჩვენებ შამხათს, ენქიდუვ, ვინაც ღვთაების ღირსად დაგაპურა, ვინც ღვინო გასვა მეფეთა საშვენი, ვინაც დიდებული სამოსით შეგმოსა, გილგამეშ ქველი მოგცა თანამგზავრად. ახლა გილგამეში, ღვიძლი მეგობარი, განგასვენებს დიდებულ საწოლზე, ღირსეულ საწოლზე განგასვენებს. დაგავანებს შვების სამყოფელში, სამყოფელში მარცხენა მხარისა. მიწის მთავარნი ფერხთ დაგიკოცნიან, შენთვის აატირებს ერს ურუქისას, ღირსეულ გლოვას გაგიმართავს, და ღვთის მხევალნი წესებს აგიგებენ თავად შენს შემდგომად ტანს აღარ განიბანს, ლომის ტყავს ჩაიცვამს ველად მოარული.”
მყისვე დაუცხრა მრისხანე გული. და რა დაუცხრა მძვინვარე გული, და რა შეინანა ენქიდუმ წყევა, დაძრა ბაგე, ამეტყველდა: „მოდი, შამხათ, ბედს გადაგიწყვეტ, ჩემმა ბაგემ რომ დაგწყევლა, ახლა დაგლოცავს: დაე, საყვარელი შენი დაგიბრუნდეს, დაე, სანატრელს გულისას ეწიო, დაე, უყვარდე მეფეთ და დიდებულთ, დაე, გეშოროს შეურაცხმყოფელი. ბერი შენს ხილვაზე წვერებს შეარხევდეს, ჭაბუკი სარტყელს შეიხსნიდეს. დაე, მოგართმევდნენ ოქროს და საფირონს. დაე, შემგინებელს მიეზღოს სასჯელი, კერა დაეშრიტოს, ბეღელი დაევსოს. ღმერთების წინაშე შეჰყავდე ქურუმს. შენი ტრფობისათვის ცოლი დაუტევონ, თუნდ იყოს დედა შვიდი შვილისა.”
შავეთში
წევს სარეცელზე სნეული ენქიდუ, წევს სარეცელზე სრულიად მარტო. დილით გაანდო მეგობარს სატკივარი: „მეგობარო, წუხელ სიზმარი ვიხილე, გრგვინავდა ზეცა, მიწა ბანს აძლევდა, ვიდექი მარტო ამ ხმაურში. ბნელსახიანი გამოჩნდა კაცი, პირისახით ანზუს მსგავსი იყო, ხელები მისი - თათები ლომისა, ტანთ ესხა ფრთები არწივისა, ფრჩხილებად არწივისვე კლანჭები. თმებში ჩამეჭიდა, დამძლია.
ასე შიშვლად ჩამძირა უფსკრულს. თვისი სხეულის ორეულად მაქცია, მხრები დამიფარა ფრინველის ნაკრტენით შემიპყრო, შავეთს ჩამიყვანა, წყვდიადის სახლში, ირქალას ბინად, სახლში, სად შემსვლელი უკან ვერ ბრუნდება, სახლში, სად მკვიდრთა შუქი წართმევიათ, მტვერი აქვთ სასმელად, საჭმელად - თიხა, მოსავთ ფრთოსანთა ნაკრტენის სამოსი და ნათელს ვერ ჭვრეტენ წყვდიადის მკვიდრნი. მტვერი აფენია კარებს და ურდულებს. და მტვერის სახლში, სადაც მე შევედი, დამხვდნენ მეფენი გვირგვინმოხდილნი, და გვირგვინოსანნი, ვინაც განაგებდნენ ცოცხალთა ქვეყნებს გარდასულ დღეებში, ვინაც ანუს და ენლილის წინაშე შემწვარი ხორცით აწყობდნენ სუფრას, სამსხვერპლო პურებით ტაბლას ამკობდნენ, და მსხვერპლად ანკარა წყალს უღვრიდნენ.
მკვიდრობს ქურუმი და მგალობელი, მკვიდრობს ქადაგი და შემლოცველი, მკვიდრობენ საღმრთო ჭურჭლებზე მზრუნველნი, მკვიდრობს ეთანა, მკვიდრობს სუმუკანი, მკვიდრობს ქვესკნელის დედოფალი ერეშქიგალი, და ბელით-ცერის, ქვესკნელის მწერალს, მუხლი მოუყრია დედოფლის წინაშე. ხელთ უპყრავ დაფა და აღმოიკითხავს. თავი რა აღაპყრო, მე დამინახა, მზერა მომაპყრო, მზერა სიკვდილისა: „ბედს მოუგვრია ეს კაცი ჩემთან... „აჰა, ძმობილო, სიზმარი ჩემი.“
სასიკვდილო სარეცელი
რა დღესაც სიზმარი იხილა, დღე იგი მწუხრად მიიწურა. წევს ენქიდუ ერთ დღეს, მეორე დღეს, სარეცელზე მძიმდება სენი. წევს ენქიდუ მესამე დღეს, მეოთხე დღეს, სარეცელზე მძიმდება სენი. წევს ენქიდუ მეხუთე დღეს, მეექვსე დღეს, სარეცელზე მძიმდება სენი.
სარეცელზე მძიმდება სენი. წევს ენქიდუ მეცხრე დღეს, მეათე დღეს, სარეცელზე მძიმდება სენი. წევს ენქიდუ მეთერთმეტე დღეს, მეთორმეტე დღეს, სარეცელზე მძიმდება სენი. კვლავ წევს ენქიდუ თავის სარეცელზე, და ბოლოს უხმობს გილგამეშს, ძმობილს: „ძმობილო, ენლილს დავუწყევლივარ, არ ვკვდები ომში დაცემულთა დარად, რამეთუ ბრძოლის მუდამ მეშინოდა. ვინც ომში მოკვდა, კურთხეულია, მე კი სარეცელზე სიკვდილი მელის.”
დაფა მერვე ენქიდუს გლოვა
ოდეს განთიადმა მტრედისფრად ინათა, ამგვარად იგლოვდა ძმობილს გილგამეში: „ენქიდუ, დედას - ქურციკს უშობიხარ, და მამას - კანჯარს, ველად მოარულს. ველური ვირები რძეს გაწოვებდნენ, შენ გზრდიდა ყველა კუდდამშვენებული, ველური ჯოგი ყველა საძოვრისა! ენქიდუ, გიტირონ კედარის ბილიკთა, დღედაღამ გიტირონ შეუსვენებლივ! გიტირონ უხუცესთა ფართო ურუქისა, გიტიროს ყველამ, ვინც კი გვლოცავდა! გიტირონ მწვერვალთა ტყიანი მთებისა! სადაც მე და შენ ერთად ავდიოდით! მოთქვამდნენ საძოვრები, ვითარცა დედა, ფისით ცრემლოოდნენ კედარის ხენი, რომელთა შორის რისხვით გავიარეთ! გიტიროს დათვმა, ჯიქმა და აფთარმა, ვეფხმა და ლომმა, ჯიხვმა და ირემმა, ქურციკმა, ხარმა და ქვეწარმავალმა! გიტიროს ულამ, წმიდა მდინარემ.
გიტირონ წმიდა წყლებმა ევფრატისა, რითაც დღენიადაგ მათარებს ვავსებდით! გიტირონ ურუქის ვაჟთა და ასულთა, რომელთა თვალწინ ცის ხარი მოვკალით! გიტიროს გუთნისდედამ თავის გუთანთან, ტკბილ ალალაში გიდიდოს სახელი! გიტიროს მწყემსმა თავის ფარეხში, რძესა და ერბოს პირში რომ გაწვდიდა! გიტიროს მელუდემ, ლუდს რომ შეგასმევდა, გიტიროს, ვინაც პურს მოგაწვდიდა, გიტიროს, ვინაც სასმელს შეგასმევდა! გიტიროს როსკიპმა, ვინაც სხეულზე ზეთს ტკბილსურნელოვანს გაცხებდა! გიტიროს სიძემ, ვინც შენი რჩევით გულის სასურველ სასძლოს იძენდა! გიტირონ ძმებმა, ვითარცა დებმა, შენს გამო თმები გაიშალონ! დაგტირი, ენქიდუვ, ვით შენი დედ-მამა შენს ძველ სანახებში დაგიტირებდა!
მისმინეთ, ფართო ურუქის უხუცესნო, მისმინეთ მე! ჩემს მეგობარს, ენქიდუს დავტირი, მოტირალი ქალივით ცხარედ მოვთქვამ! ცული მარჯვენისა, იმედი მკლავისა, მახვილი სარტყელისა, ფარი ჩემს წინაშე, სამოსი განცხრომისა, ქამარი შვებისა, ბოროტმა ქარმა შემომაძარცვა. ძმობილო ჩემო უმრწემესო, კანჯართა მდევარო, მდევარო უდაბნოს ლომებისა!
მთები რომ ერთად გადაგვილახავს, ზეციერი მოზვერი რომ მოგვიკლავს, ხუმბაბა მოგვიკლავს, კედროვანის მკვიდრი, - ახლა რა ძილი გჭირს, რომ შეუპყრიხარ, ცნობა მიგხდია და ვეღარ მისმენ?” ენქიდუს თავი ვერ აუწევია; მკერდზე ეხება - გული არ უძგერს. სახე დაუფარა ვითარცა სასძლოს, როგორც არწივი ზედ დაბოინობს, მიდამოუვლის მეგობრის ცხედარს როგორც ძუ ლომი, ლეკვებწაგვრილი. თმებს იგლეჯს, ირგვლივ მიმოფანტავს, ხევს და განაგდებს სხეულის მშვენებას. ექვს დღეს და შვიდ ღამეს ასე დასტიროდა, მაგრამ ვერ აღდგა მის ხმაზე ძმობილი. არ მიაბარა იგი სამარეს, ვიდრე ნესტოებში მატლი არ შეუძვრა.
ძახილით შეჰყარა ერი გილგამეშმა: „ეჰა, ქვისმთლელნო და ოქრომჭედელნო, ბრინჯაოს ოსტატნო, მოვედით ჩემთან! მეგობარს ჩემსას ქანდაკი აუგეთ! ამგვარი იყოს მეგობრის ქანდაკი: სახე - ალებასტრი და თვალნი - ლილაქვა, გულმკერდი - ოქრო, კიდურნი - ბრინჯაო.“
„ახლა კი ღვიძლმა ძმობილმა შენმა განგასვენე დიდებულ საწოლზე, ღირსეულ საწოლზე განგასვენე, და შვების სამყოფელში დაგსვი, სამყოფელში მარცხენა მხარისა. მიწის მთავარნი ფერხთ დაგიკოცნიან, შენს გამო ურუქის ერს ავატირებ, შენს გამო მხიარულ ხალხს წუხილით ავავსებ. თავად შენს შემდგომად ტანს აღარ განვიბან, ლომის ტყავს ჩავიცვამ, ველად გავიჭრები!“ ოდეს განთიადმა მტრედისფრად ინათა, სარტყელი შეიხსნა გილგამეშმა...
დაფა მეცხრე ველად გაჭრა
გილგამეშ ენქიდუს, მეგობარს თვისას, ცხარედ დასტირის ველად მოარული: „ნუთუ მეც მოვკვდები ენქიდუს მსგავსად? შიგანში წუხილი შემეპარა, სიკვდილს შევუშინდი, ველად ვიარები.“
უბარა-თუთუს ძისკენ, უთანაფიშთისკენ გზას დაადგა, სწრაფ მიემართება. ღამით მიადგა მთის უღელტეხილებს, ლომებს შეეყარა და შეშინდა.
ღვთიური ნათლისკენ ვიდოდნენ ლოცვანი: „ჰოი, სინ, შენ დამიფარავდე!“ და რა ილოცა, დაწვა გილგამეში. ოდეს გამოერკვა ღამეულ სიზმრიდან, ხედავს, ლომები ხარობენ სიცოცხლით. მაშინ გილგამეშმა ხელთ იპყრა ნაჯახი და სარტყელიდან მახვილი იშიშვლა. მათ შორის შევარდა ვითარცა ისარი, გაჟლიტა ლომები, ნაკუწად აქცია.
ღრიანკალ-კაცები
მაშუ არს სახელი მარჩბივი მთებისა, რომელთა მწვერვალნი ცარგვალს ებჯინება, რომელთა ფესვები ქვესკნელს ესკვნება. მათ ბჭეებს იცავენ ღრიანკალ-კაცები და დღენიადაგ დარაჯად უდგანან ციური შამაშის ჩასვლა-ამოსვლას. მრისხანე მზერა შემზარავი აქვთ, მათ გამოხედვას სიკვდილი მოაქვს, და ელვა მათი მთაგრეხილთ ევლება. მაშუს მთისძირთან ოდეს მივიდა, თვალი შეავლო მათ გილგამეშმა, შიშით და ძრწოლით სახე დაუბნელდა. ძალი მოიკრიბა, ახლოს მივიდა. ღრიანკალ-კაცი თავის ცოლს შესძახის: „ჩვენკენ მომავალს ღმრთის ხორცი მოსავს! „ასე ესიტყვება ღრიანკალ-ქალი: „ორი მესამედი ღმერთია იგი, ერთი მესამედი - მოკვდავი კაცი.“ მამრს ეხმიანება ღრიანკალ-კაცი ღმერთების ნაშიერს სიტყვას ეუბნება:
რას მოუყვანიხარ წინაშე ჩემსა? მთა გადმოგილახავს წიაღსვლად ძნელი, საით მიდიხარ, დაე, მეც ვიცოდე. „განახვნა გილგამეშმა ბაგენი, ამეტყველდა, ასე ეუბნება ღრიანკალ-კაცსა: „უთანაფიშთისკენ გამიწევია, ჩემი წინაპრისკენ, რომელიც წარუდგა ღმერთთა საკრებულოს და მარადიული სუნთქვა მოიპოვა. სიკვდილ-სიცოცხლის ამბავს გამოვკითხავ.“
ასე ეუბნება გილგამეშს: „არავინ ყოფილა გაღმა გამსვლელი, ამ მთების წიაღ არავინ გასულა: თორმეტი ბერუა მთებს შორის სავალი, ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს. მზის ამოხდომისას იღება ჭიშკარი, მზის ჩახდომისას იღება ჭიშკარი, მზის ჩახდომისას გაგიღებ ჭიშკარს, მთებს შორის გაგიშვებ შამაშის კვალზე.”
შამაშის გზაზე
კვლავ ეტყვის გილგამეში ღრიანკალ-კაცს: „ნაღველით სავსეა ჩემი შიგანი, ყინვით და არმურით სახედამწვარი სულთქმით და ვაებით ამ გზას გადავივლი. ახლა კი გამიღე მთების ჭიშკარი.“ განახვნა ღრიანკალ-კაცმა ბაგენი, ამეტყველდა, ასე ეუბნება მეფე გილგამეშს: „მიჰყევ, გილგამეშ, კვალს შამაშისას, და მაშუს მთები უშიშრად განვლე, მთები უდაბური უშიშრად განვლე, მშვიდობით დასრულდეს შენი მგზავრობა. აჰა, გახსნილია მთების ჭიშკარი!“ და რა მოისმინა ესე გილგამეშმა, მიენდო სიტყვას ღრიანკალ-კაცისას, სწრაფად გაემართა შამაშის კვალზე.
ერთ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან. ორ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან. სამ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან. ოთხ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან. ხუთ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან.
ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან. შვიდ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან. რვა ბერუს მანძილზე მისვლისას, ყვირილი აღმოხდა მკერდიდან გილგამეშს. ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს, თვალი ვერ ხედავს ვერც წინ, ვერც უკან.
ჩრდილოეთის ქარი ამოვარდა, და მიუბერა გილგამეშს სახეზე. ზრქელია წყვდიადი, ნათელი არ ჩანს. ათ ბერუს მანძილზე მისვლისას იხილა: უახლოვდება წყვდიადის საზღვარს, აჰა, იწურება ბერუთა რიცხვი. თერთმეტი ბერუს მანძილზე მისვლისას, შემომდგარიყო დილის განთიადი. თორმეტი ბერუს მანძილზე მისვლისას, დამკვიდრებულიყო შამაშის ნათელი. და გილგამეშიც სწრაფად გაემართა, რათა მოეხილა აღრალთა წალკოტი: მარჯნის ხეები ნაყოფს დაუხუნძლავს, ვაზიც მოჰხვევია, ხილვად კეთილი. შეფოთლილია ლაჟვარდის ხეები, ნაყოფი ასხია ხილვად საამური.
აღაპყრო თვალნი შამაშის მიმართ. მაშინ სიბრალულით მოჰხედა შამაშმა და ასე ეტყვის მეფე გილგამეშს: „ეჰა, გილგამეშ, რად დაეხეტები! სუნთქვას მარადიულს ვერ მოიპოვებ.” მაშინ გმირ შამაშს ეტყვის გილგამეში: „მას შემდეგ, რაც მოვვლე ხეტიალით ველები, ნუთუ მიწის გულში დავდრიკო თავი? ნუთუ ვიძინო უთვალავი წლები? დე, თვალნი ჩემნი მზეს მარად უმზერდნენ, დე, გავძღე ხედვით მარადი ნათლისა! განგვშორდეს უკუნი სხივთ მოვანებისას, უჭვრეტდეს მზის თვალს მზეგადასულიც!“
დაფა მეათე სიდური
მეღვინე სიდური - ქალი ზღვისკიდელი ზის და განაზავებს ღვთაებრივ სასმელს; საბურველი ბურავს, იმალება. მისკენ წარმართავს ნაბიჯს გილგამეში - ტყავები მოსავს და თმები მოზრდია. ტანში კი უდგას ღვთიური ხორცი, მაგრამ შიგანში სევდა შეჰპარვია, დამსგავსებია შორი გზით მავალს.
გულში იზრახავს და ასე იტყვის, ასე თათბირობს საკუთარ თავთან: „კაცისმკვლელია ის კაცი ალბათ, საით მიისწრაფვის ასე გაშმაგებით?“ შეხედა მეღვინემ, ჩაკეტა ჭიშკარი, კარი ჩაკეტა, საგდული მიუგდო. რა ყურად ესმა გილგამეშს ხმაური, არგანი აღმართა და კარზე დარეკა. ასე ეტყოდა გილგამეში მეღვინეს: „რა მოგეჩვენა, კარი რომ ჩაკეტე, ჭიშკარი ჩაკეტე, მიუგდე საგდული? კარებს შეგიმტვრევ, ჭიშკარს შეგილეწავ!“
ღმერთების ნაშიერს სიტყვას ეუბნება: „რად გამოგივლია ეგზომ შორი გზა, რას მოუყვანიხარ ჩემს წინაშე? ზღვა გადმოგილახავს წიაღსვლად ძნელი, საით მიდიხარ, დაე, მეც ვიცოდე.“ ასე ეუბნება გილგამეში მეღვინეს: „გილგამეშია სახელი ჩემი, ურუქიდან მოვდივარ, ეანას ტაძრიდან, მე მოვკალ მცველი კედარის ტყისა. ხუმბაბა - მკვიდრი კედროვანისა, მე მოვკალ ხარი ციდან ჩამოსული, დავხოცე ლომები უღელტეხილებზე.”
„თუ მოკალ მცველი კედარის ტყისა, ხუმბაბა, მკვიდრი კედროვანისა, თუ მოკალ ხარი ციდან ჩამოსული, თუ ხოცე ლომები უღელტეხილებზე, რადღა ჩაგცვენია ღაწვები, რად დაგღონებია სახე, გული რად შეგქმნია ცუდად, რაღად წაგხდომია იერი, რაღად შეგპარვია შიგანში სევდა, შორი გზით მავალს რად დამსგავსებიხარ, ყინვა-არმურისგან სახე რად დაგწვია, ქარს რად ედევნები ველად მოარული?”
„ღაწვები რად არ ჩამცვივდებოდა, სახე რად არ დამიღონდებოდა, გული ცუდად რად არ შემექმნებოდა, იერი რად არ წამიხდებოდა, შიგანში სევდა რად არ შემეპარებოდა, შორი გზით მავალს რად არ დავემსგავსებოდი, - ყინვა-არმურისგან რად არ დამეწვებოდა სახე, ქარს რად არ დავედევნებოდი ველად მოარული, - ოდეს ძმობილი ჩემი უმრწემესი, კანჯართა მდევარი, უდაბნოს ლომების, ენქიდუ, ძმობილი ჩემი უმრწემესი, კანჯართა მდევარი, უდაბნოს ლომების, კედარის მთაში ერთად რომ ავსულვართ, მოგვიკლავს ხუმბაბა, მცველი კედარისა, ციური მოზვერი ერთად რომ მოგვიკლავს, ძმობილი იგი, ძლიერ რომ მიყვარდა, ჩემი თანამდევი ყველა განსაცდელში, ენქიდუ, ძლიერ რომ მიყვარდა, ჩემი თანამდევი ყველა განსაცდელში, მოკვდავთა წერას ვერ წაუვიდა.
ექვს დღეს და შვიდ ღამეს მწარედ დავტიროდი, მაგრამ ვერ აღდგა ჩემს ხმაზე ძმობილი. არ მივაბარე იგი სამარეს, ვიდრე ნესტოებში მატლი არ შეუძვრა. სიკვდილს შევუშინდი ველად მოარული, მამძიმებს ძმობილის ამბავი, შორეულ გზებით ველად ვიარები, მამძიმებს ძმობილის ამბავი. ვით მოვისვენო ანუ ვით დავდუმდე, მეგობარი ჩემი, ვინც მიყვარდა, თიხად გადაიქცა, ენქიდუ, ვინც მიყვარდა, თიხად გადაიქცა!
და საუკუნოდ ვეღარ ავდგები? ახლა, მეღვინევ, შენს სახეს ვხედავ, - სიკვდილს ნუ შევხედავ, რისაც მეშინის!” ასე ეუბნება მეღვინე გილგამეშს: „რას ეძებ, გილგამეშ, რას ესწრაფვი? უკვდავებას როგორ მიაგნებ? კაცთა მოდგმა რომ შექმნეს ღმერთებმა, სიკვდილი კაცთა მოდგმას დაუწესეს, მარადი სიცოცხლე თავად ირგუნეს.
მოილხენდე დღითა და ღამით, დღენიადაგ ნადიმს მართავდე, დღითა და ღამით როკვიდე, მღერდე, სამოსელი სპეტაკი გემოსოს, თავს განიბანდე, ტანს განიბანდე, ზრუნავდე ჩვილზე, ხელთ რომ გეჭირება, შენს მკერდზე ხარობდეს მეუღლე შენი, - რამეთუ ესაა ხვედრი მოკვდავისა.“ ასე ეუბნება გილგამეში მეღვინეს: „უთანაფიშთისკენ გზა მიმასწავლე, ნიშნები როგორია, ნიშნები მაუწყე! თუ შესაძლოა, ზღვას გადავლახავ, თუ შეუძლოა, უდაბნოს გავივლი.” ასე ეუბნება მეღვინე გილგამეშს: „არასდროს ყოფილა გადასასვლელი, და ვინც კი მოსულა დღეთ დასაბამიდან, ვის გადაულახავს ვრცელი ზღვა იგი. ოდენ შამაშია ზღვის გადამლახველი. შამაშის გარდა ზღვას ვინ გადალახავს?
წყალნი სიკვდილისა საზღვრავენ მისადგომს. ზღვის გაღმა მხარეს კიდეც რომ გახვიდე, სიკვდილის წყლები წინ დაგხვდებიან, ნეტავ რას იზამ მაშინ, გილგამეშ? არის ურ-შანაბი ვინმე, მიგასწავლი, შორეული უთანაფიშთის მენავეა. მასთან აწყვია ქვები ჯადოსნური, ტყეთა წიაღში გველს იჭერს იგი. დაე, მან სახე იხილოს შენი, თუ შესაძლოა, მან გადაგიყვანოს, თუ შეუძლოა, გაბრუნდი უკან.”
მენავე ურ-შანაბი
გილგამეშმა ეს რომ გაიგონა, მარჯვენა ხელში ნაჯახი იმარჯვა, სარტყელიდან იშიშვლა მახვილი, მიეპარა და თავს დაატყდა, ისარივით მათ შორის დაეცა. ქვები დაამსხვრია რისხვამორეულმა. დაბრუნდა, წარდგა ურ-შანაბის წინაშე. ურ-შანაბი თვალებში შეჰყურებს, ასე ეუბნება ურ-შანაბი გილგამეშს: „ვინა ხარ, სახელი შენი მაცოდინე! მე ურ-შანაბი ვარ, მეზღვაური, მენავე შორეული უთანაფიშთისა.“ ასე ეუბნება გილგამეში ურ-შანაბის: „გილგამეშია სახელი ჩემი, ურუქიდან მოვდივარ, ეანას ტაძრიდან, მაღალი მთები გადამილახავს, შორი სავალი შამაშის კვალზე.” ასე ეუბნება ურ-შანაბი გილგამეშს:
რად დაგღონებია სახე, გული რად შეგქმნია ცუდად, რაღად წაგხდომია იერი, რაღად შეგპარვია შიგანში სევდა, შორი გზით მავალს რად დამსგავსებიხარ, ყინვა-არმურისგან სახე რად დაგწვია, ქარს რად ედევნები ველად მოარული?“
ასე ეუბნება გილგამეში მენავე ურ-შანაბის: „ღაწვები რად არ ჩამიცვივდებოდა, სახე რად არ დამიღონდებოდა, გული რად არ შემიღონდებოდა, იერი რად არ წამიხდებოდა, შიგანში სევდა რად არ შემეპარებოდა, შორი გზით მავალს რად არ დავემსგავსებოდი, ყინვა-არმურისგან რად არ დამეწვებოდა სახე, ქარს რად არ დავედევნებოდი ველად მოარული, - ოდეს ძმობილი ჩემი უმრწემესი, კანჯართა მდევარი, უდაბნოს ლომების, ენქიდუ, ძმობილი ჩემი უმრწემესი, კანჯართა მდევარი, უდაბნოს ლომების, კედარის მთაში ერთად რომ ავსულვართ, მოგვიკლავს ხუმბაბა, მცველი კედარისა, ციური ხარი ერთად რომ მოგვიკლავს, დავამხეთ ხუმბაბა, კედროვნის მკვიდრი, უღელტეხილებზე ლომები ვხოცეთ, მეგობარი, ძლიერ რომ მიყვარდა, ჩემი თანამდევი ყველა განსაცდელში, ენქიდუ, მეგობარი, ძლიერ რომ მიყვარდა, ჩემი თანამდევი ყველა განსაცდელში, მოკვდავთა წერას ვერ წაუვიდა.
მაგრამ არ აღდგა ჩემს ხმაზე ძმობილი, არ მივაბარე იგი სამარეს, ვიდრე ნესტოებში მატლი არ შეუძვრა. სიკვდილს შევუშინდი, ველად მოარული, მამძიმებს ძმობილის ამბავი, შორეულ გზებით ველად ვიარები, მამძიმებს მეგობრის ამბავი. ვით მოვისვენო ანუ ვით დავდუმდე, მეგობარი ჩემი თიხად გადაიქცა. ნუთუ მის მსგავსად მეც დავიძინებ, და ვერასოდეს ვეღარ ავდგები? ახლა, ურ-შანაბი, შენს სახეს ვხედავ, - სიკვდილს ნუ შევხედავ, რისიც მეშინია! მახილვინე შორეული უთანაფიშთი! მასწავლე, ურ-შანაბი, გზა, როგორ წავიდე, რა არის ნიშანი, მომეცი, მომეცი ნიშანი მისი! თუ შესაძლოა, ზღვას გადავლახავ, თუ შესაძლოა, უდაბნოს გავივლი!“
„საკუთარ ხელით გზა ჩაგიკეტავს, ქვები დაგიმსხვრევია, მოგიკლავს გველი. ქვები დამსხვრეულა, გველი აღარ ჩანს. აიღე, გილგამეშ, ნაჯახი ხელში, შედი ტყეში და ნიჩბები გათალე, ასოცი ნიჩაბი ხუთგარიანი, კუპრში ამოავლე, აქ მომიტანე.“
მარჯვენა ხელში ნაჯახი იმარჯვა, ჩავიდა ტყეში, ნიჩბები გათალა, ასოცი ნიჩაბი ხუთგარიანი. კუპრში ამოავლო, მიუტანა. ხომალდზე ავიდნენ გილგამეში და ურ-შანაბი. ხომალდი ტალღებში შეაგდეს, გაემგზავრნენ, სამ დღეში განვლეს თვენახევრის სავალი. და რა მიადგნენ წყლებს სიკვდილისას, ასე ეუბნება ურ-შანაბი გილგამეშს: „განაგდე, გილგამეშ, სველი ნიჩბები, წყალნი სიკვდილისა ხელზე არ შეგეხონ.
მეხუთე, მეექვსე და მეშვიდე ნიჩაბი აიღე, გილგამეშ! მერვე, მეცხრე და მეათე ნიჩაბი აიღე, გილგამეშ! მეთერთმეტე და მეთორმეტე ნიჩაბი აიღე, გილგამეშ! „ასოც ბერუზე შემოელია ნიჩბები გილგამეშს. მაშინ შეიხსნა სარტყელი ურ-შანაბიმ, გილგამეშმა სამოსელი ტანს შემოიძარცვადა აფრასავით აღმართა მაღლა.
გულში იზრახავს და ასე ამბობს, ასე თათბირობს საკუთარ თავთან: „რამ დაამსხვრია ხომალდის ქვები? ხომალდის პატრონი არ უნდა იყოს. იგი, ვინც მოცურავს, უცხოა ჩემთვის. ვაკვირდები, ვერაფერს მივმხვდარვარ. ტანში კი უდგას ღვთიური ხორცი, მაგრამ შიგანში წუხილი შეპარვია, დამგვანებია შორი გზით მავალს.”
შორეული უთანაფიშთი
გადმოხდნენ ნაპირზე გილგამეში და ურ-შანაბი. ასე ეუბნება უთანაფიშთი გილგამეშს: „ვინა ხარ, სახელი შენი მაცოდინე! მე ვარ შორეული უთანაფიშთი, რომელიც წარვუდექ ღმერთთა საკრებულოს და მარადიული სუნთქვა მოვიპოვე.“ ასე ეუბნება გილგამეში უთანაფიშთის: „გილგამეშია სახელი ჩემი, ურუქიდან მოვდივარ, ეანას ტაძრიდან, მაღალი მთები გადამილახავს, შორი სავალი შამაშის გზაზე.“
„რად ჩაგცვენია ღაწვები,რად დაგღონებია სახე, რად შეგღონებია გული,რაღად წაგხდომია იერი, რად შეგპარვია შიგანში წუხილი, შორი გზით მავალს რად დამგვანებიხარ, ყინვა-არმურისგან სახე რად დაგწვია, ქარს რად ედევნები ველად მოარული?“
„ღაწვები რად არ ჩამცვივდებოდა, სახე რად არ დამიღონდებოდა, გული რად არ შემიღონდებოდა, იერი რად არ წამიხდებოდა, შიგანში წუხილი რად არ შემეპარებოდა, შორი გზით მავალს რად არ დავემგვანებოდი, ყინვა-არმურისგან სახე რად არ დამეწვებოდა ქარს რად არ დავედევნებოდი ველად მოარული, - ოდეს ძმობილი ჩემი უმრწემესი, კანჯართა მდევარი, უდაბნოს ლომების, ენქიდუ, ძმობილი ჩემი უმრწემესი, კანჯართა მდევარი, უდაბნოს ლომების, კედარის მთაში ერთად რომ ავსულვართ, მოგვიკლავს ხუმბაბა, მცველი კედარისა, ციური ხარი ერთად რომ მოგვიკლავს, მეგობარი, ძლიერ რომ მიყვარდა, ჩემი თანამდევი ყველა განსაცდელში, ენქიდუ, მეგობარი, ძლიერ რომ მიყვარდა, ჩემი თანამდევი ყველა განსაცდელში, მოკვდავთა წერას ვერ წაუვიდა.
მაგრამ ვერ აღდგა ჩემს ხმაზე ძმობილი, არ მივაბარე იგი სამარეს, ვიდრე ნესტოებში მატლი არ შეუძვრა. სიკვდილს შევუშინდი ველად მოარული, მამძიმებს ძმობილის ამბავი, შორეულ გზებით ველად ვიარები, მამძიმებს მეგობრის ამბავი. ვით მოვისვენო ანუ ვით დავდუმდე, მეგობარი ჩემი თიხად გადაიქცა.
და საუკუნოდ ვეღარ ავდგები? ვთქვი, წავალ, ვნახავ შორეულ უთანაფიშთის, უთანაფიშთის, კაცს საარაკოს. განვვლე, მოვიარე ყოველი მხარე, ძნელად სავალი მთები გადავლახე, გადავიარე ზღვის შუაგული. ძილი საამური არ მომკარებია, სიფხიზლით თავი გავიტანჯე, შიგანი მწუხარებით ავივსე.
ტანზე შემომაცვთა სამოსი ჩემი, ვხოცე დათვები, ვეფხი და აფთარი, ირემი, ხარი და ქვეწარმავალი... ხორცს ვჭამდი მათსას, ტყავს ტანზე ვიცვამდი.რა დამინახა სიდურიმ, მეღვინემ, კარი ჩამიკეტა, ურდული მიუგდო... კუპრსა და ფისში გავავლე ნიჩბები, წყალნი სიკვდილისა არ შემხებიან. აწ შენ გიხილე, უთანაფიშთი, სიკვდილს ნუ ვიხილავ, რისიც მეშინია! ამბავი მამცნე სიკვდილ-სიცოცხლისა...”
ასე ეუბნება უთანაფიშთი გილგამეშს: „აუცდენელია უწყალო სიკვდილი: ვინ არის, ვისაც არ უხილავს სიკვდილი? ვინ არის, ვისაც სახე სიკვდილისა არ უხილავს? ვინ არის, ვისაც ხმა სიკვდილისა არ სმენია? განა სამუდამოდ ვაშენებთ სახლებს? განა სამუდამოდ ირტყმის ბეჭედი? განა სამუდამოდ იყრებიან ძმები?
განა სამუდამოდ დიდდება წყალი, წყალი ყანებზე ნიაღვრის მიმღვრელი? განა სამუდამოდ პარკშია ჭუპრი? მზის თვალის მარად მჭვრეტელი თვალი განა არსებულა დასაბამიდან? ერთნი არიან მძინარე და მკვდარი, განა არ ხატავენ სახეს სიკვდილისას? განა თავს ეყუდნის მოკვდავი კაცი, ოდეს ბედისწერის ჟამი მოაწევს? დიდი ღმერთები, ანუნაქნი, იკრიბებიან, მამეთუ, ქალღმერთი, ბედის დამსაზღვრელი, მათთან ერთად ბედისწერას დასაზღვრავს. მათ დაუდგენიათ სიკვდილ-სიცოცხლე. დღენი სიკვდილისა არ გაუმხელიათ.”
დაფა მეთერთმეტე წარღვნა
ასე ეუბნება გილგამეში შორეულ უთანაფიშთის: „აჰა, გიყურებ, უთანაფიშთი: არ მეუცხოება აღნაგი შენი, ჩემი მსგავსი ხარ! და შენ თავადაც არ მეუცხოები, ჩემი მსგავსი ხარ! გული მიმიწევს შენდა შერკინებად, შენ კი ისვენებ, გულაღმა წევხარ. მარქვი, ვით წარუდექ ღმერთების კრებულს, მარადი სიცოცხლე ვით მოიპოვე?“ ასე ეუბნება უთანაფიშთი გილგამეშს: „გაგიმხელ, გილგამეშ, იდუმალ სიტყვას, განგებას ღმერთებისას გამცნობ: შენ იცი შურუფაქი, ქალაქი, ქალაქი, ევფრატის პირას ნაშენი. ძველი ქალაქი, ღმერთთა სამყოფელი.
იქ იყო ანუ - მშობელი მათი, გმირი ენლილი - მრჩეველი მათი, ნინურთა - მკვირცხლი მორბედი მათი, ღმერთი ენუგი - მერწყული მათი, ეა, თვალნათელი, მათთან იზრახვიდა. ქოხს გაუმხილა მათი საიდუმლო: ქოხო, ყურადიღე, კედელო, ისმინე! ჰოი, შენ, კაცო შურუპაკელო, უბარა-თუთუს ნაშიერო! სახლი დაანგრიე, ხომალდი ააგე, განაგდე დოვლათი, თავი გადირჩინე, უარყავ ქონება, სიცოცხლე იხსენი! ყოველი სულდგმული ხომალდს აიყვანე. ხომალდი იგი, რასაც ააგებ, უნდა ააგო ამგვარი წყობით: ერთურთს გაუტოლდეს სიგრძე და განი, აბზუს მაგვარად ჭერი დაჰხურე.
სიტყვა, რაც ბრძანე, უფალო ჩემო, როგორც გავიგე, ისე აღვასრულებ. მაგრამ რა მივუგო უხუცესობას, რა ვუთხრა ქალაქს და მისთა მკვიდრთა? ეამ განახვა ბაგენი, ამეტყველდა, ასე მეუბნება მის მონა-მორჩილს: შენ კი მათ ამგვარად ეტყოდე: გავიგე, ენლილს დავუწყევლივარ, ვეღარ დავდგები თქვენს ქალაქში, ვეღარ გავივლი ენლილის მიწაზე, ზღვად ჩავალ, ჩემს უფალ ეასთან დავდგები.
გაგიმრავლდებათ ცაზე ფრთოსანი, თევზით აივსება მყუდრო ჯილეები, უხვი ჭირნახული ქვეყანას აავსებს. გარიჟრაჟისას, დილაადრიანად, ხორბლის წვიმა იწვიმებს ძლიერად. ოდეს განთიადმა მტრედისფრად ინათა, ერი შემოკრბა წინაშე ჩემსა. სახლებს ანგრევენ, არღვევენ კედლებს, კუპრიან კალათებს ზიდავენ ბავშვები, და საშენ ხე-ტყეს ძლიერნი ზიდავენ. ხუთ დღეში ავაგე ხომალდის ჩონჩხი, ერთი იქუა ფართობი მისი, ათი გარია კედლების სიმაღლე, ათ გარს გაუსწორდა თხემის კიდეები.
ექვსი მივუჩინე შენობას სართული, ცხრაწილ დავყავი წიაღი მისი. წყალსაკეტები ფსკერზე მოვაწყვე, საჭე შევარჩიე, დავყარე ნიჩბები. ქურაში კუპრი სამი საწყაული, სამი საწყაული ფისი გამოვადნე. მტვირთავმა მუშებმა ზეთი მომიზიდეს, ერთი საწყაული გაზეთვამ შთანთქა, მენავემ დამალა ორი საწყაული.
შურუპაკელებს ვუკლავდი ხარებს, ცხვარსა და ბატკანს ყოველდღე ვუკლავდი, ლუდსა და ბადაგს, ზეთსა და ღვინოს მდინარის წყალივით სვამდნენ ხელოსნები, თითქოს ზეიმობდნენ ახალწლის დღეებს. ნელსაცხებელის გავხსენი ჭურჭელი, სურნელი ზეთი ხელზე გადავისხი. შამაშის ჩასვლისას მზად იყო ხომალდი; მაგრამ გაძნელდა ზღვაში შეცურება. ზემოთ და ქვემოთ აყირავეს ხომალდი და ორ მესამედზე ზღვაში შეაცურეს.
ავზიდე ხომალდზე, რაც კი მებადა, ავზიდე ხომალდზე ვერცხლი, რაც მებადა, ავზიდე ხომალდზე ოქრო, რაც მებადა, ავზიდე ხომალდზე, რაც კი მებადა, ყოველი სულდგმული ხომალდზე ავსვი. ავსხი ხომალდზე ჩემი სახლეული, ავსხი ხომალდზე ველური ნახირი, და ხელოსნებიც უკლებლივ ავსხი. მაშინ შამაშმა დამითქვა ჟამი:
ზეციდან ვაწვიმებ ძლიერად! შედი ხომალდში და დახში კარი! ოდეს მოაწია დათქმულმა ჟამმა - გარიჟრაჟისას, დილაადრიანად, ზეციდან იწვიმა ძლიერად. მაშინ მენიშნა ამინდის სახე, ხილვად შემზარავი იყო ამინდი. შევედი ხომალდში, კარები დავგმანე. გემის დაგმანვისას ფუზურ-ამურუს მთელი დოვლათითურთ მივანდე სასახლე. ოდეს განთიადმა მტრედისფრად ინათა, ცის კიდით დაიძრა ბნელი ღრუბელი, გრგვინავდა ადადი ღრუბლის შუაგულში, დაწინაურდნენ შულლათ და ხანიშ, ქარიშხლის მაცნენი მთა-ბარს მოედვნენ. მოდის ერაგალი, ჯებირებს მოანგრევს, მოვარდა ნინურთა, ნაგუბარს მოდენის. მოაქვთ ანუნაქებს დიდი ჩირაღდნები, რათა ელვარებით ხმელეთი გადაწვან.
ყოველი ნათელი შთაინთქა ბნელში. მიწა შეიბზარა თიხის ქოთანივით. ერთ დღეს მძვინვარებდა სამხრეთის ქარი, მძაფრად უბერავდა, მთებს აყირავებდა და კაცთა მოდგმას ომივით მუსრავდა. ვეღარ ხედავდა მოყვასი მოყვასს და ცისქვეშეთში არ ჩანდა ხალხი. ღმერთები წარღვნას შეუშინდნენ, განილტვნენ, ანუს ცად ავიდნენ, ძაღლებივით მიყუჟდნენ ღმერთები, ზეცის გალავანთან მორჩილად შეჯგროვდნენ. მშობიარე ქალივით აკივლდა იშთარი, მოსთქვამდა ხმატკბილი ღმერთთა დედოფალი: დღე იგი წყეული მიწად გარდაიქცეს, როს ღმერთთა კრებულში ბოროტი ვიზრახე! რად ვიზრახე ბოროტი ღმერთების კრებულში, ხალხის დასაღუპად ომი რად ვიზრახე! განა ეს ხალხი მე არ მიშობია, ახლა თევზებივით ზღვას რომ ავსებენ?
ტირილად სხედან მორჩილი ღმერთები, პირი მოუკუმავს უკლებლივ ყველას. ქარი მიმოქროდა ექვს დღეს და შვიდ ღამეს, წარღვნის ქარიშხალი ქვეეყანას აქცევდა. ხოლო მეშვიდე დღის დადგომისას წარღვნის ქარიშხალმა შეწყვიტა ომი, ლაშქარივით ხმელეთს რომ ებრძოდა. ზღვა დამყუდროვდა, გრიგალი დაცხრა, და წარღვნის წყლები უკუმიიქცნენ. გავხსენი ერდო, ლოყაზე დამეცა სხივი. შევხედე ამინდს: დარი დამდგარიყო, მაგრამ გამწყდარიყო მოდგმა კაცისა, ყოველი სულდგმული მიწად ქცეულიყო, გადარეცხილიყო მთელი ჭალები. მაშინ ჩავიკეცე და ავტირდი, ღაწვებზე ღვარად მდიოდა ცრემლი. თვალი მოვავლე ზღვის ოთხივ კუთხეს - ამოზიდულიყო მაღალი ნაპირი, ნიცირის ქვეყანას მიდგომოდა ხომალდი; ნიცირის მთა ხომალდს აკავებდა, ვეღარ ტივტივებდა ხომალდი; ერთ დღეს, მეორე დღეს ნიცირის მთა ხომალდს აკავებდა, ვეღარ ტივტივებდა ხომალდი;
ნიცირის მთა ხომალდს აკავებდა, ვეღარ ტივტივებდა ხომალდი. მეხუთე დღეს, მეექვსე დღეს ნიცირის მთა ხომალდს აკავებდა, ვეღარ ტივტივებდა ხომალდი. ხოლო მეშვიდე დღის დადგომისას, ამოვსვი მტრედი და გავუშვი; წავიდა მტრედი და ისევ დაბრუნდა, ვერ პოვა სადგური, უკან მოტრიალდა. ამოვსვი მერცხალი და გავუშვი; წავიდა მერცხალი და ისევ მობრუნდა, ვერ პოვა სადგური, უკან მოტრიალდა. ამოვსვი ყორანი და გავუშვი; წავიდა ყორანი, წყლების დაშრობა დაინახა; ჭამდა, სკინტლავდა, ყრანტალებდა. არ მობრუნებულა ყორანი. მაშინ გამოვუშვი ყოველი პირუტყვი და ოთხივ ქარისკენ შევწირე მსხვერპლი. გორაკის წვერზე ვაკმიე საკმეველი, განვაწყვე შვიდ-შვიდი ჭურჭელი, ფსკერზე დავაპნიე მურტი და კედარი. ღმერთებმა იყნოსეს სურნელება, ღმერთებმა იყნოსეს კეთილსურნელება, ღმერთები შეესიენ მზორველს მწერებივით.
მაღლა აღმართა დიდებული ფარღული, ანუმ რომ შეჰქმნა მისდა სიხარულად: აჰა, ღმერთებო, ჩემი ყელსაბამი: ვით არ დავივიწყებ თვლებს საფირონისას, ისე ეს დღეები მემახსოვრება, სამარადისოდ არ დავივიწყებ! დაე, მოვიდნენ ღმერთები საკმეველთან! ენლილი არ მოვიდეს საკმეველთან! რადგან არ განსაჯა, წარღვნა მოახდინა და ხალხი ჩემი დასაღუპად გაწირა. ენლილმა, ოდეს მოვიდა იგი, იხილა ხომალდი, განრისხდა ენლილი, წყრომით აღივსო იგიგთა მიმართ: ნუთუ გადარჩა ვინმე სულიერი, ნუთუ მოკვდავი გადურჩა დაღუპვას? მაშინ დაძრა ნინურთამ ბაგე, ამეტყველდა, ასე ეუბნება გმირ ენლილს: ეას თვინიერ ვინ აწყობს საქმეთ, ეამ უწყის ყოველი ხრიკი.
ასე ეუბნება გმირ ენლილს: „ღმერთთა მოძღვარი ხარ, ჰე, გმირო ენლილ! წარღვნა განუსჯელად როგორ მოავლინე? ცოდვილს მის ცოდვას მიუთვლიდი, ბრალეულს მის ბრალს მიუთვლიდი! კაცი უცოდველი არ დაღუპულიყო, კაცი უბრალო არ დასჯილიყო! ნაცვლად წარღვნისა, შენ რომ მოავლინე, ლომი მოვლენოდათ: ხალხი დაიკლებდა! ნაცვლად წარღვნისა, შენ რომ მოავლინე, მგელი მოვლენოდათ: ხალხი დაიკლებდა! ნაცვლად წარღვნისა, შენ რომ მოავლინე, შიმშილი მოვლენოდათ, ქვეყანას მოსრავდა! ნაცვლად წარღვნისა, შენ რომ მოავლინე, ერა მოვლენოდათ: ქვეყანას გაწყვეტდა! მე არ გამითქვამს ღმერთების განგება, ოღონდ ათრა-ხასისს სიზმარი ვახილვინე, ღმერთების განგება სიზმრად ჩაესმა. ახლა შენ განსაჯე მისი სამართალი.“
ხელი ჩამჭიდა, ამიყვანა, მეუღლე ჩემიც ამოიყვანა, ჩემს გვერდით მუხლი მოაყრევინა. შუბლზე შეგვეხო, შუა ჩაგვიდგა, გვაკურთხებდა: მოკვდავი იყო უთანაფიშთი, აწ უთანაფიშთი და მისი მეუღლე, დე, მსგავსნი იყვნენ ჩვენი, ღმერთებისა! იმკვიდროს შორეთში უთანაფიშთიმ, წყლების დასაბამთან! წაგვიყვანა, შორეთს დაგვამკვიდრა, წყლების დასაბამთან. აწ ვინ შეგიკრებს ღმერთებს, გილგამეშ, რომ იპოვო სიცოცხლე, რომელსაც ეძიებ? აბა, თუ იფხიზლებ ექვს დღეს და შვიდ ღამეს!“
ძილქუში
და რა მოირთხა ფერხნი გილგამეშმა, მყისვე მოიცვა ძილმა ბურუსივით. ასე ეუბნება უთანაფიშთი მეუღლეს: „ჰა, კაცი გმირი, სიცოცხლის მძებნელი! ძილმა მოიცვა იგი ბურუსივით.“ ასე ეუბნება მეუღლე შორეულ უთანაფიშთის: „ხელი შეახე, გამოეღვიძოს! გზები მოიარა, მშვიდობით მიიქცეს, და იმავ ჭიშკრით, რომელიც განვლო, დაე, მშობლიურ მხარეს დაუბრუნდეს!“ ასე ეუბნება უთანაფიშთი მეუღლეს: „სწუხს კაცთა მოდგმა, შენც გაწუხებს.“ მოდი, გამოუცხვე პურის კვერები, სასთუმალთან დაუწყვე. და დღეები, რომელთაც იძინებს, კედელზე დაუწერე.”
სასთუმალთან უწყობდა; და დღეებს, რომელნიც ეძინა გილგამეშს, კედელზე უწერდა. აუყროლდა პირველი პურის კვერი, დაულპა მეორე პურის კვერი, დაუნესტიანდა მესამე პურის კვერი, დაუობდა მეოთხე პურის კვერი, გაუხმა მეხუთე პურის კვერი, გამოუცხვა მეექვსე პურის კვერი. ცხვებოდა მეშვიდე პურის კვერი, - როცა შეეხო, და გამოეღვიძა. ასე ეუბნება გილგამეში შორეულ უთანაფიშთის: „ერთწამს მომერია ძილქუში, ხელი შემახე და გამეღვიძა.“ ასე ეუბნება უთანაფიშთი გილგამეშს: „პურის კვერები დათვალე, გილგამეშ! იცოდე, რამდენი დღე გეძინა: აგიყროლდა პირველი პურის კვერი, დაგილპა მეორე პურის კვერი, დაგინესტიანდა მესამე პურის კვერი, დაგიობდა მეოთხე პურის კვერი, გაგიხმა მეხუთე პურის კვერი, გამოგიცხვა მეექვსე პურის კვერი, ცხვებოდა მეშვიდე პურის კვერი, როცა შეგეხე, და გამოგეღვიძა.“
განახლების საბანელი
ასე ეუბნება გილგამეში შორეულ უთანაფიშთის: „აწ რა ვიღონო, უთანაფიშთი, სად წავიდე? სხეული ჩემი სულთამხდელს შეუპყრია, სიკვდილი მიზის საწოლ ბინაში, საითაც გავხედავ, ყველგან სიკვდილია.“ ასე ეუბნება უთანაფიშთი მეზღვაურ ურ-შანაბის: „ნუმც გაუხარდე, ნავსადგურს, ურ-შანაბი, შეგიძულოს ზღვის გადასასვლელმა, ზღვის პირად მავალს გწყუროდეს ნაპირი! ამ კაცს, ურ-შანაბი, შენ რომ მოიყვანე, წვირით დაფარვია მთელი სხეული, ტყავებს მოუსპია მისი მშვენება. წაიყვანე იგი, ურ-შანაბი, საბანელს მიიყვანე, სხეული მისი წყალში განიწმიდოს, განიგდოს ტყავები, ზღვას გაატანოს, უმეტეს დამშვენდენ ასონი მისნი. დაე, განიახლოს თავსაბურველი, მოირტყას არდაგი, სარცხვინელთა მფარავი. ვიდრე მივიდოდეს მშობლიურ ქალაქად, ვიდრე მგზავრობას დაასრულებდეს, არ გაიცვითოს არდაგი მისი, განახლდებოდეს იგი დღენიადაგ.“
სხეული მისი წყალში განიწმიდა, განაგდო ტყავები, ზღვას გაატანა, უმეტეს დამშვენდნენ ასონი მისნი. განიახლა თავსაბურველი, მოირტყა არდაგი, სარცხვინელთა მფარავი.ვიდრე მივიდოდეს მშობლიურ ქალაქად, ვიდრე მგზავრობას დაასრულებდეს, არ გაიცვითება არდაგი მისი, განახლდება იგი დღენიადაგ. ავიდნენ ხომალდზე გილგამეში და ურ-შანაბი, ხომალდი ტალღებში შეაგდეს, გაემგზავრნენ.
სიჭაბუკის ბალახი
ასე ეუბნება მეუღლე შორეულ უთანაფიშთის: „იარა გილგამეშმა, დაშვრა, გაიტანჯა, - რას გაატანდი თავის ქვეყანაში?” მაშინ აღმართა გილგამეშმა ნიჩაბიდა მიაყენა ხომალდი ნაპირს. ასე ეუბნება უთანაფიშთი გილგამეშს: „იარე, გილგამეშ, დაშვერ, გაიტანჯე, - რა გაგატანო შენს ქვეყანაში? გეტყვი, გილგამეშ, იდუმალ სიტყვას, ბალახის საიდუმლოს გაგიმხელ: ზღვის ფსკერზე ხარობს ეკლიანი ბალახი, ვარდის ეკალივით ხელს გაგიკაწრავს. უკეთუ ხელთ იგდე ბალახი იგი, სიჭაბუკის დღეებს დაიბრუნებ.“
სარქველი აჰხადა ოკეანის ჯურღმულს, მძიმე ლოდები ფეხებზე მოიბა, ზღვის ღურღუმელში ჩაძირეს ლოდებმა. ფსკერზე მიაგნო იდუმალ ბალახს, მოგლიჯა ბალახი, ხელი გაეკაწრა, მოიხსნა ფერხთაგან მძიმე ლოდებიდა ზღვამ ამოაგდო იგი ნაპირზე. ასე ეუბნება გილგამეში მეზღვაურ ურ-შანაბის: „აღთქმული ბალახია ეს, ურ-შანაბი, მისი ძალით მიაღწევს მოკვდავი ნატვრას, წავიღებ ურუქ-ფარეხში, მოხუცს შევაჭმევ, ბალახის ძალას ასე გამოვცდი. უკეთუ მოხუცს განაჭაბუკებს, შევჭამ, სიჭაბუკის დღეებს დავიბრუნებ.“
ოცდაათ ბერუზე სათევი მოაწყვეს.ნახა გილგამეშმა წყარო ცივწყლიანი, ჩაეშვა წყალში, იბანავა. გველმა იყნოსა ბალახის სურნელი, წყლიდან ამოცურდა, ბალახი წაიღო, გაბრუნებისას გადიძრო პერანგი. მაშინ ტირილად დაჯდა გილგამეში, ღაწვებზე ცრემლი ღვარად ეღვრებოდა, შეჰყურებდა მეზღვაურ ურ-შანაბის: „რისთვის დამიშვრნენ მკლავნი, ურ-შანაბი? ძარღვებში სისხლი რისთვის მეწურება? სიკეთე ჩემთვის ვერ მოვიპოვე - მიწის ლომისთვის ვზრუნავდი თურმე. ახლა შორს მიაქვთ ზღვის ტალღებს ბალახი, როგორღა ავხადო სარქველი ჯურღმულს, როგორ ჩავიძირო ზღვის ღურღუმელში? მენიშნა ნიშანი ჩემდა სასწაულად, ამიერიდან უკან გავბრუნდები და ზღვის ნაპირზე დავაგდებ ხომალდს.“
უკუქცევა
ოც ბერუს მანძილზე ამტვრიეს პური, ოცდაათ ბერუზე სათევი მოაწყვეს. ბოლოს მიაღწიეს ურუქის წიაღს. ასე ეუბნება გილგამეში მეზღვაურ ურ-შანაბის: „ურუქის ზღუდეზე ადი, გაიარე, ურ-შანაბი! საძირკველს დახედე, აგური მოსინჯე! იქნებ გამომწვარი არ იყოს აგური, იქნებ შვიდ ბრძენკაცს ლიბო არ ჩაედოს?“ |
