პატარა ქალაქში ცხოვრობდა კაცი, რომელსაც წვიმა უყვარდა ძალიან.
ის წინასწარ გრძნობდა ხოლმე წვიმის მოსვლას, გავიდოდა ქუჩაში და ხელებგაშლილი შეჰყურებდა ცას.
ამას რომ დაინახავდნენ, გამოეფინებოდნენ ქუჩაში ბავშვები და კაცთან ერთად ელოდნენ წვიმას.
გაწვიმდებოდა.
იდგა კაცი და სველდებოდა.
მის ირგვლივ ბავშვები დახტოდნენ.
- ბავშვებს რომ უხარიათ წვიმაში ხტუნვა, გასაგებია, მაგათ რა მოეთხოვებათ, მაგრამ შენ, ამხელა კაცს რა მოგდისო? - ეკითხებოდნენ ხანდახან.
კაცი მხოლოდ ამას ეტყოდა ხოლმე პასუხად:
- წვიმა ციდან მოსული წყალიაო.
ძალიან უყვარდა კაცს წვიმა, რაც არ უნდა დიდი საქმე ჰქონოდა, მაინც დათმობდა წვიმაში დგომის გულისთვის.
ხან ძილში იგრძნობდა, წვიმა უნდა მოვიდესო, და შუაღამისას გამოვარდებოდა ქუჩაში...
ერთ დღეს ხელებგაშლილი რომ იდგა წვიმაში, იგრძნო, ხელისგულზე რაღაც დაეცა მსუბუქად.
დახედა: გამჭვირვალე ცისფერი მარცვალი იყო.
კაცს ასეთი მარცვალი არასოდეს ენახა და ჩაფიქრდა, ნეტავ რა უნდა იყოსო.
წვიმამ რომ გადაიღო, კაცმა ის მარცვალი ქოთანში ჩათესა და ქოთანი აივანზე გადგა.
კაცი სწორად მიხვდა, რაც უნდა ექნა.
ქოთანში ყვავილი ამოვიდა.
ყვავილი პატარა ბავშვის სიმაღლისა იყო, გრძელი, ბრტყელი ფოთლები ძირს ჰქონდა დაშვებული.
იდგა ყვავილი აივნის მოაჯირზე.
რომ გაწვიმდებოდა, გაშლიდა ჩამოკეცილ ფოთლებს და აელვარდებოდა ცისფრად.
ეცემოდნენ ყვავილს წვიმის წვეთები და ყველა წვეთი გამჭვირვალე ნაირფერ მარცვლებად იქცეოდა.
მარცვლები ქუჩაში ცვიოდა და ბავშვები კრეფდნენ...
მიჰქონდათ სახლში ის მაცვლები ბავშვებს და თესავდნენ ქოთნებში...
...და მალე ყველა სახლის აივანზე იდგა ყვავილები.
გაწვიმდებოდა, გაიშლებოდნენ ყვავილები და თითქოს უცებ განათდებოდა ქალაქი.
სულ სხვადასხვა შეფერილობის იყვნენ ყვავილები: ზოგი – წითელი, ზოგი – მწვანე, ზოგი - ჭრელი, ზოგი ქობიანი იყო, ზოგი - კოპლებიანი და კიდევ ვინ მოთვლის, როგორი. მოხატულები ათასნაირად. ლამაზად...
აფრქვევდნენ სურნელებას...
მოდიოდა წვიმა.
კრეფდნენ ბავშვები ცისფერი ყვავილის დაცვენილ, გამჭვირვალე მარცვლებს.
ემატებოდა ყვავილები პატარა ქალაქს და ქალაქი ერთ დიდ თაიგულს ემგვანებოდა.
იდგა ბედნიერი კაცი წვიმაში...
მერე ქალაქის ქალიშვილებმა, აი, რა მოიგონეს... რომ გაწვიმდებოდა, აიღებდნენ ქოთნებს და ქუჩაში გამოჰქონდათ ყვავილები.
დაატარებდნენ ყვავილებს, უღიმოდნენ ერთმანეთს.
მკერდზე იხუტებდნენ ქოთანს, მათ თავს ზემოთ კი ყვავილები იყო გაშლილი.
ეს ყვავილები იყო პირველი ქოლგები ამქვეყნად.
დადიოდნენ ქალიშვილები წვიმაში, მოხიბლულები ქოლგა-ყვავილზე წვიმის წვეთების კაკუნით.
მერე მათ ხნიერმა ქალებმაც მიჰბაძეს და პატარა გოგონებმაც, - ვისაც კი ქოთნის აწევა შეეძლო, ყვავილებს დაატარებდა წვიმაში...
დიდებული სანახავი იყო წვიმა პატარა ქალაქში.
განსაკუთრებით ლამაზი იყო ქალაქი ზევიდან. დაქროდნენ ჩიტები და დასცქეროდნენ ქუჩებს. სიხარულით ევსებოდათ პაწია გულები.
ამბობდნენ, ბევრმა ჩიტმა სწორედ მაშინ ამოიდგა ენა, იმ სილამაზის შემხედვარემ დაიწყო ჭიკჭიკიო.
გალამაზდა ქალაქი.
მთავარი კი ის იყო, რომ ყვავილების სურნელებით დამტკბარი მოქალაქენი უფრო კეთილნი გახდნენ.
ერთმანეთს აღარავინ აწყენინებდა.
ის კი არადა, გოგონები ერთმანეთს აღარ ებუტებოდნენ იმის გამო, არა ჩემი დედოფალა უფრო ლამაზია, არა ჩემიო; ბიჭებს ხომ ფეხბურთის თამაშისას ერთხელაც აღარ მოსვლიათ ჩხუბი - გავიდა ბურთი, თუ არ გავიდაო.
ყველა მადლიერი იყო იმ კაცის.
... ერთხელ წვიმაში რომ იდგა და ცას შესცქეროდა, კაცს სიმღერა მოესმა. მოაცილა მზერა ცას და დაინახა, მის ირგვლივ ლამაზ ქალიშვილებს ფერხული ფერხული გაემართათ. ცეკვავდნენ და მღეროდნენ, მათთან ერთად ისე დაქროდნენ ყვავილ-ქოლგები, თითქოს დაფრენენო.
კაცს მოეწონა მათი ცეკვა-სიმღერა, მაგრამ, ცოტა არ იყოს, შერცხვა, ჩემს ირგვლივ რატომ გამართეს ფერხულიო.
განაგრძო ცაში ყურება...
მას შემდეგ ქალიშვილები ყოველთვის უვლიდნენ ამ კაცის ირგვლივ ფერხულს წვიმაში.
და ერთხელ, მარტო რომ დარჩა, კაცმა იფიქრა, მართლაც კარგი საქმეა, ყვავილ-ქოლგები რომ ვაჩუქე ქალაქსო და სიამაყე იგრძნო.
ერთხელ რომ იფიქრა მერე ხშირად მოსდიოდა ეს ფიქრი თავში.
ხლა წვიმაში ცას ხშირად მოაცილებდა ხოლმე თვალს და იღიმებოდა ქალიშვილების ფერხულით დამტკბარი.
ერთი დავთარი გაიჩინა და ყოველი წვიმის შემდეგ იწერდა: დღეს ამდენმა და ამდენმა ქალიშვილმა იხტუნა ჩემს ირგვლივო.
წვიმა ისე აღარ უყვარდა. ახლა უფრო თავის დავთარზე ფიქრობდა.
მერე ერთხელ განთიადისას გაეღვიძა. იგრძნო, წვიმა უნდა მოსულიყო. წამოჯდა და გაიხედა ფანჯარაში. ერთხანს იყო ასე. მერე ისევ დაწვა, თვალები დახუჭა, გაიფიქრა, აბა ახლა, ამ დილაუთენია ვინ გამოვა საცეკვაოდ, ალბათ ყველას სძინავსო. დაამთქნარა და ჩაიძინა...
ერთხანს ეძინა...
და უცებ გაეღვიძა შეშფოთებულს.
გაიხედა აივნისკენ და დაინახა: წვიმდა, ცისფერ ყვავილს ფრთებივით გაეშალა ფოთლები და ნელ-ნელა მიიწევდა მაღლა...
- ვაიმე, ეს რა ვქენიო! - იყვირა კაცმა და წამოვარდა ზეზე...
... უცებ გაიღო ქალაქის ყველა ფანჯარა.
გამოიხედეს ნამძინარევმა მოქალაქეებმა და დაინახეს: წვიმაში მიფრინავდა ცისფერი ყვავილი.
ძირს კი კაცი მირბოდა საცვლების ამარა. საცოდავად მისძახოდა ყვავილს და ტიროდა...
გადაიარა ქოლგამ ქალაქის თავზე. გაჰყვა თან კაცი, მიეფარა თვალს.
გაიხედეს მოქალაქეებმა თავიანთი ყვავილებისაკენ... და ნახეს, გამქრალიყო ყვავილები...
* * * * * * *
ახლაც ხშირად წვიმს პატარა ქალაქში.
დახტიან პატარა გოგო-ბიჭები, დასდით თავზე ციდან მოსული წყალი...
ქოლგებს ახლა თვითონ აკეთებენ ადამიანები, მაგრამ ეს ქოლგები იმ ყვავილ-ქოლგებს ვერ შეედრებიან სილამაზით და რადგან არც იმ ყვავილების სურნელი გააჩნიათ, ამიტომ ვერც იმას შველიან, რომ მოქალაქეებმა ერთმანეთს არ აწყენინონ.
ვერ ივიწყებს იმ ყვავილებს პატარა ქალაქი.
ხანდახან ქალიშვილები ჩაფიქრდებიან წვიმაში და ეჩვენებათ, ქოლგა კი არა, ყვავილი გვიჭირავს ხელშიო. ამიტომაც, ისე ფაქიზად დაატარებენ ქოლგებს, კაცი იფიქრებს, უცებ ქოლგები რომ შეახონ ერთმანეთს, გაქრებიან თავიანთ ქოლგებიანადო.
კაცებს ახსოვთ იმ კაცის დიდი შეცდომა და, როგორც კი წვიმა წამოვა, უმეტესობას გული გარეთ მიუწევს. მოიგონებენ, ვითომ რაიმე საჩქარო და გადაუდებელი საქმე ჰქონდეთ სადღაც და გამოდიან ქუჩაში.
დადიან სერიოზული სახით, თან ერთმანეთს თვალს არიდებენ: ვითომ ვერ ხვდებიან ერთმანეთის გულისნადებს.
მაგრამ აღარ ვარდება ციდან ცისფერი გამჭვირვალე მარცვალი...
დადიან კაცები წვიმაში...
სველდებიან თავიდან ფეხებამდე...
ღამით კი შფოთავენ ძილში.
ზოგიერთებს ეღვიძებათ, შუაღამისას სტოვებენ სახლებს და მიდიან ცისფერი ქოლგის საძებრად.
ეძებენ მთელ ქვეყანაზე, ეძებენ და ვერ უპოვიათ.
პოეზიის გვერდი • • •  • • • გურამ პეტრიაშვილის პოეზია/პროზა |
