ვირმა მოჰკრა ბულბულს თვალი

და უთხრა მას: “მეგობარო!

ამბობენ, ვითომც მღერალი

შენ ჩინებული რამ ხარო.

მე ძალიან გულითა მსურს,

მოვისმინო შენი სტვენა,

გულმოდგინედ დაგიგდებ ყურს,

თუ გაქებენ ღირსად შენა!”

მღერალმა გამოიჩინა

აქ თავისი ხელოვნება,

ათასნაირად დასტვინა,

აიგზნო რა გულის ვნება.

ნელ-ტკბილად იწყო მან მოთქმა:

ხან წყნარ ჭიკჭიკში სდნებოდა,

ხან მისი სალამურის ხმა

მთას და ველს ეფინებოდა.

ყურსა უგდებდა მდუმარე,

განთიადისა მღერალსა,

მიდამო, არე და მარე

მთლად გაემსჭვალოა მის ძალსა.

სიჩუმის აძევს მას ფარდა.

არ იძვრის, დაწვა ნახირი,

სხვა ფრინველთ გუნდი დაწყნარდა,

ჩადგა ნიავი, ზეფირი.

და მწყემსი აღელვებული

სუნთქვასაც ძლივსღა ბედავდა,

მხოლოდ უძგერდა გლახ-გული,

სატრფოს რომ მღიმარს ხედავდა!

გათავდა მღერა!... ბულბული

თამამად შეაჩერდა ვირს,

მაგრამ იმისმა მსაჯულმა

თავი დაჰქინდრა ბრძნულად ძირს.

და უთხრა: “ჰოო, რა უშავს,

სწორი უნდა ვსთქვა... მართალი!

მაგრამ მებრალვი, რომ არ გყავს

ნაცნობი ჩვენი მამალი.

ადვილად შეიძლებოდა

მისი ჰანგებიც გესწავლა

და მაშინ სხვა იქნებოდა

მაგ შენი გალობის ძალა.”

რა გაიგონა მღერალმა

ამნაირი რჩევა წმინდა,

ფრთა გაშალა შესაბრალმა,

ცხრა მთას იქით გადაფრინდა.

და ამგვარი მსაჯულები

აგვაშოროს, არც ჩვენ გვინდა!