ხარაბუზა ფუტკარს შეხვდა,

მიაძახა: “გზა მომეო!

ვერ მიცანი, განა, ვინც ვარ?

როგორ გამეთამამეო?

“თუ ვერ ატყობ თავს, ვინცა ხარ,

გამიგონე, რომ გითხრაო:

შენ რომ ფრთები გამოგბმია,

ღმერთიც მაშინ გაგიწყრაო!

“ბზუილასა, ტყუილასა,

შხამიანსა, მკბენარსაო,

ვინ არ გიცნობს უსაქმურსა,

მფრინავს მოუსვენარსაო?!

“მე კი დარბაისლად მცნობენ,

შრომისა ვარ მოყვარეო...

ჩემთვისა ვარ, არვისა ვკბენ,

არ ვარ შენი მოგვარეო!

“ქვეყნის თვალში მე სულ სხვა ვარ,

შენ სულ სხვა ხარ... ხომ ხედავო?

ჩამოდექი, გზა მომეცი!..

ურჩობას ნუ მიბედავო!”

ფუტკარმა ეს უპასუხა:

“ნუ მაცინებ, ხა-ხა-ხაო!

ვინც რომ ქვეყნად გაგაჩინა,

ნეხვის ჭიად დაგსახაო!

“ბევრს რომ შრომობ, ნუთუ ჰფიქრობ,

რომ მთა და ბარს ასწორებო?..

მხოლოდ ფუნეს აგუნდავებ,

იქვე ახლო აგორებო.

“ის ხომ შენი საზრდო არის?

შენს მეტს არვის არგიაო!

შენ აკეთებ... შენვე ჰზიდავ...

საკუთარი ბარგიაო!

“დარბაისლად იმუშავებ,

რაღად ირბენ, აბა, შორსო?

ყოველ ფეხის გადადგმაზე

ნახავ, გინდა მთელ გოდორსო!

“მე კი სხვა ვარ... სულ სხვა მუშა

და სხვაგვარად მოღვაწეო:

ზეცის მუშას მეძახიან,

არ ვარ მარტო სამიწეო!

“მისთვის დავფრენ მოუსვენრად,

რომ მოვძებნო ყვავილიო,

გულის წვენი ამოვწუწნო,

სამკურნალო რამ ტკბილიო.

“შევუმზადო მით ქვეყანას

თაფლი, ზეცას - სანთელიო,

რომ იქ წმინდად შეიწიროს

და ანათოს აქ ბნელიო.

“ვინც მე იმ დროს ხელს შემიშლის

ქვეყნის მტერიც ის არიო,

და მისთვის მაქვს მომართული

გესლიანი ისარიო!”

ეს უთხრა და ფრთა გაშალა,

მიაშურა ყვავილებსა...

და ჩვენც ამგვარ პასუხს ვკადრებთ

ზოგიერთ ჩვენს ყმაწვილებსა.