ჟამი მიიზლაზნება

და საშველი არა ჩანს,

რიგმა რიგი შეცვალა

და რიგს შეცვლის რიგივე

და ამ ცოდვილ მიწაზე

მეორდება მარადჟამს

სულ ერთი და იგივე,

სულ ერთი და იგივე...

სხდებიან და კანონებს

სწერენ მდივანბეგები,

იქნებ გადაეღობოს

უზნეობას ჯებირად,

მაგრამ ადამიანი

ბრიყვია და რეგვენი,

ისტორიამ აქამდე

ვერრა შეაგნებინა.

სისხლით შეღებილია

ჯარისკაცის ფარაჯა,

თავზე აღზევებულნი

კვლავ იდგამენ გვირგვინებს

და ამ ცოდვილ მიწაზე

მეორდება მარადჟამს

სულ ერთი და იგივე,

სულ ერთი და იგივე...

დრო მიდის და ურიცხვი

დღე და წელიწადია

კერპებს ძეგლებს უდგამენ

და ლოზუნგებს ჭიმავენ,

ძველებს ემიჯნებიან

და შეცდომებს სჩადიან

სულ ერთსა და იმავეს,

სულ ერთსა და იმავეს...

უტიფარი უვიცი

ბრძენს უკითხავს ლექციას,

ზის და გალაღებული

უდარდელად ღიღინებს,

ტალღას მაღლა მიჰყვება

და ქეჩოზე ექცევა

სულ ერთი და იგივე,

სულ ერთი და იგივე...

მაგრამ რა შეუქმნია

ბოროტებას გამაძღარს?

ბოლოს მაინც იმარჯვებს

ის, რაც სუნთქავს სიკეთით...

ვაი, იმ ერს უბედურს,

ერში თუკი სალანძღავ

სიტყვად გადაიქცევა

სიტყვა “ინტელიგენტი”...