|
მუშებს მოჰქონდათ სილა და კირი და ახალ სახლის საძირკველს ჭრიდნენ. და ოცნებაში გაჰყავდათ კვირა მომავალ სახლის მომავალ მკვიდრებს. ტყე შიშვლდებოდა უხმოდ და უცებ, მერე ამაყად ყვაოდა ისევ და იმაგრებდა ფესვებს და ყუნწებს. და შეჩვეულნი დროსა და რეჟიმს, მიიმღეროდნენ ჯარისკაცები წვიმაში, ქარში, თოვლში და მზეში. და ვოცნებობდი, როდის გნახავდი. დრო გადიოდა და მტვრიან გზაზე ქარს გაჰქონდა თეთრი ქაღალდი. და ნათდებოდნენ ბნელში ფანჯრები… დრო კი ბრაზობდა და გადიოდა მხოლოდ იმიტომ, რომ ვერ ვამჩნევდი. და ვუყურებდი სადგურის ძახილს და მიჰყვებოდა უჩინარ არხებს ათასნაირად დაღლილი ხალხი. ან არ შემეძლო, რომ ავყოლოდი და შევჩვეოდი ცვალებად ამინდს და შევრჩენოდი ხელში ბოლომდის. თვითონვე უნდა ჩამეხშო შიში სივრცის და ლტოლვის… ადრე თუ გვიან, ან სამუდამოდ მეცხოვრა ჩრდილში. ყველა ფოთოლი და ყველა წვეთი, ყველა უბრალო ნაბიჯი მთვარის, ყველა გამვლელის სახე და ბედი… განიბნეოდა ამ კედლებს შორის და შეყვარებულ ბიჭივით სულელს, გაიტაცებდა სადგურის ბოლი. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • ოთარ ჭილაძის პოეზია |
