ჰოდა, აი, ერთ მაგალითს მეც მოგითხრობ, გამიგონე -

ერთი ქალი გავიცანი, მსახიობი ანტიგონე!

შემიყვარდა! შევუყვარდი! ამას თითქმის ყველა გრძნობდა, -

...მაგრამ თურმე მსახიობი ცხოვრებაშიც მსახიობდა!

მას შევწირე ყოველივე, ყოველივე, რაც მებადა,

ის დავბადე მე ჩემს ლექსში, ლექსიც მისგან დამებადა,

მე ვმღეროდი შოთას ჰანგებს, ის კი ჩანგზე ხმას აწყობდა, -

...მაგრამ თურმე მსახიობი ცხოვრებაშიც მსახიობდა!

ო, მან ჩემი სიყვარული, უმტვერო და ფრთახასხასა,

ვერ განჭვრიტა დინჯის თვალით, ვერ ახსნა და დააფასა;

მან მომპარა ყოველივე, რაც ჩემს ლხენას შეადგენდა,

მომპარა და ეხლა, ეხლა? დარჩა მხოლოდ ეს ლეგენდა:

მაგონდება - ვსეირნობდი ერთხელ ბაღჩის ლარნაკ ტანზე,

შემოიჭრა ამ დროს იგი, შემომიკრა ლარნაკ ტანზე,

თან ამბობდა: "ჰხედავ, ჩემო, მშობლებს არც კი შევეპოვე

და მოგნახე, როგორც იყო, ძლივს გიპოვე! ძლივს გიპოვე!"

ტიკტიკებდა, მეხვეოდა, ზვიადობდა, მღამიობდა, -

...მაგრამ თურმე მსახიობი, ცხოვრებაშიც მსახიობდა.

და, შემთხვევით - მესამე დღეს - მეც ვეწვიე ჩვენს თეატრსა,

თამაშობდნენ ერთ პიესას ცნობილსა და ნაინატრსა,

და, რომ ლექსით დამეოკა აშლილობა ჩემი ნერვის -

მე სცენაზე ვერ ვამჩნევდი მსახიობთა გარდა ვერვის.

ამ დროს - ღმერთო, - შემოიჭრა ჩემი სატრფო და ამ ქალმა

ჩაიხვია ვიღაც ვაჟი, ვაჟიც ხვევნით მიესალმა.

ქალმა უთხრა: "ჰხედავ, ჩემო, მშობლებს არც კი შევეპოვე

და მოგნახე, როგორც იყო, ძლივს გიპოვე, ძლივს გიპოვე!.."

სთქვა და... სთქვა და ამ სიტყვებზე ჩამოეშვა ხელად ფარდა,

მოეწონათ მსახიობი, ყველა ერთხმად ახარხარდა;

მხოლოდ ერთი ამ ხარხარში ცრემლის ფრქვევით კვლავ ამბობდა:

- ეხ, მართლაც რომ მსახიობი ცხოვრებაშიც მსახიობდა!