შეხედე! მშვიდი შენი დობილი.

გარე ყორნისა ჰფენია ტევრი

კუბოში წევს ის როგორც შედევრი

იდუმალი და ფიქრ-განდობილი.

მსგავსი მხოლოდ ცა და ალოეა,

ნისლიც ძლივსაა მისი სადარი

მისი მხატვარი ჯერ არსად არი

და მხოლოდ შენზე ფიქრობს, გოია!

კარგია მისი "ძეგლად” აგება,

ბროლნი თლილები, სახე ყვითელი,

ხოლო სადაა დღეს პრაქსიტელი

და შეუცნობთა დაქანდაკება.

სადღაა ნაშთი ძველი ჟინისა?

გოტიე! აი შენი ტომები

ოდეს ფანტომებს დაენდომები -

ვით გადარევა პაგანინისა.