წითელ ქლამიდას როს მოისხამს აღმოსავლეთი,

ყორანთა ურდო ააყვავებს ბაღში ჩინარებს.

გამოაღვიძებს ყარაულებს, ფეხზე მძინარებს,

რომ დასტკბნენ ყურძნით, ყალიონით და სიმთვრალეთი.

კმაყოფილია მუსლიმანი მზიურ არეთი

და ჰყიდის ნოხებს თავრიზიდან ნაირ-ნაირებს,

მაგრამ მოიტანს შუაღამე მუქ ჯავაირებს

და ჩაფიქრდება აზიდული ცად მინარეთი.

შენ გიკითხავდა სპარსულ ლექსებს პრინცი ნადირი,

მე კი ვაჟურად გადაცმული, ქალური რცხვენით -

დავნავარდობდი არაბულად დარახტულ ცხენით.

მაგრამ ჩვენს სევდას არ უჩანდა მაინც ნაპირი:

გვწყინდა ეს მხარე, ეს ჭაობი, ეს ქუჩა ხილის

და ვნატრულობდით ალიაქოთს, თეატრს და თბილისს.