ლალით და ქარვით აჭრელდა მთები,

წაღვერის მთები შემოგარსული;

აქ სამშობლო ჩემი რითმების,

ფოთლის შრიალში მესმის წარსული.

აქ ყოველივე მიმაჩნდა განძად:

ნაძვები, ვეძა, ჩუმი ბუნება,

ცხოვრების გზები აქ გამეკვანძა

და აქ ვეძებდი მზით განკურნებას.

კვლავ მოგონება მოვა და წავა,

შეხეთ ამ სივრცეს! დაღვრილა ლილა,

ლამაზ ქალივით მზემ დაიმკლავა

და ღრუბლეს ავლებს ცის თასში ფრთხილად.

რა მსუბუქია წაღვერის დილა,

ბავშვურ ხალისით მზეს ვეღიმები,

და მოგონებაც ისე გაშლილა,

როგორც ტყის პირად ჯოგი ირმების.