მე, თვით განგებამ, ხელში მომცა მასალა სველი,

ნედლი მასალა, სულ ახალი, ხელუხლებელი,

სხვა ნიადაგზე, მზის ნამტვერში ამოკვეთილი

და ზეციური ბალსამოსით ნაპკურ-ნაწვეთი.

და უსიცოცხლოს კიდევ შემწევს იმდენი ძალა,

რომ დამწვარ სულში ჩავაქსოვო ნედლი მასალა;

და სისხლის ზვირთით ისევ შევკრა და შევამზადო,

რომ შევქმნა ლექსი, ლექსი წმინდა, ლექსი უზადო.

მე შიგ ჩავაქსოვ დაჭრილ მკერდის კვნესა-წვალებას,

მაჯის ცხელ ცემას, სნეულ სახის გაფერმკრთალებას,

დამსხვრეულ იმედს, ყალბ სიყვარულს, მუნჯ ხვაშიადსა,

დაგროვილ ვნების ქარტეხილის ქროლვას დიადსა...

მე ხელთ მიჭირავს მშვენიერი ნედლი მასალა,

თუ ამ წყეულმა, დაჭრილ გულმა ცოტა მაცალა...