სულ ასე რად ჩანს სოფელი -

მინდვრად გადაშლილ ჭოლოფად,

ხან თავზე ვარდებს დაგაყრის,

ხან გაგირთულებს ჭრილობას...

და მაინც დიდი მადლია

მისი მცირედი წყალობა,

ხან ყვავის ჩხავილს მოისმენ,

ხან კიდევ შაშვის გალობას.

ნუ გეშინია სიკვდილის,

როს ტოვებ მხარეს მზიანსა,

სიყრმიდან განუშორებელ

მეგობრებს თავაზიანსა.

აყვავებულსა ბაღნარებს,

მინდვრად გადაშლილ იასა,

ერთხელ ხომ უნდა მივადგეთ -

სამარის კარსა ღიასა.

იქ, სადაც მამა-პაპათა

არის მუდმივი ალაგი,

იმათი მყუდრო სავანე

და ჩვენი ძვალშესალაგი.