კინკიბურაზე ჰკიდია თუთის ფოთოლი უღონო ეს ბინდისფერი ნისლია მთაზე რომ გაწვა უგონოდ, ცაში სკდებიან ნაღმებად, მარტის დღესავით ვიცვლები და ერთიორად ვმაღლდები. უკიდეგანოდ უსაზღვრო, ღრუბლები ღანღალ-ღანღალით ხევში დადიან უაზროდ. მოვლენ ჟუჟუნა წვიმები, ხევს გამოტოპავს ტანწვრილი ვერხვი შიშველი წვივებით. ამღერდებიან ალვები, სიცოცხლე შეულეველნი სულ მუდამ სალმიანები. მზეში დადნება მყინვარი, მეც მზეში გადავეშვები ხარ ირემივით მყვირალი. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • მედეა კახიძის პოეზია |