ნუ...

ნუ...

ნუ მეტყვი,

რამდენი დამრჩა

ლურჯ ბილიკებზე საფრენ-სარბენი,

განა მინდვრებში ყაყაჩოდ არ ჩანს

სისხლი, გულიდან გადმონადენი?!

შენ მადიდგულე და მაბატონე,

ახლა კი...

ნუ...

ნუ...

ნუ შემიცოდებ!

მე შენ სამდურავს არ გაგაგონებ -

შემომიწირავს შენთვის სიცოცხლე!

მე დაგიგროვე მზე და ბადაღში

და შენთან მორცხვად მიტომ მოვედი,

ღვთის ნაფეხურებს მწვანე ბალახში

მეგონა, შენი მადლით ვპოვებდი...

ჟამის სიმოკლე

მე არ მადარდებს,

თავს დამჟივიან მინდვრის ჩიტები.

ვწირავ ხორცსა და 

სულს შენ გაბარებ,

თითქოს დაჭრილი მკლავზე გიკვდები.

წვიმს ჩემი სისხლი

შენს თეთრ ხელებზე

და ბალახებით მიხვევ იარებს,

თითქოს ვიწვოდე საკურთხეველზე,

მანთებ კოცონად და მაბრიალებ!

სხვა მაღამებდა, შენ მათენებდი,

წაიღე სული ამის სანაცვლოდ.

მე შენს უსახო ხატს ვაღმერთებდი

და ღმერთის ხილვა უნდა მაცალო!..