მესმის სიცოცხლის მძაფრი ძახილი

ჰყვავის მიდამო, ლამაზი მთები,

მე კი ჩავაგე ჩემი მახვილი,

როგორც არწივმა დავკეცე ფრთები.

რად მინდა სხვების გადაძახილი,

მე თვითონ ვიცი ჩემი ხმის ფასი...

სიტყვა მწველით და სიტყვა მახვილით -

სულ მუდამ სავსე მეჭირა თასი.

ეხლა კი სხვებმა ეძიონ, ჰპოვონ -

სიყვარულის და ნუგეშის ხმები,

ცოტა მაცალე ხანმოკლე დროო,

გამგზავრების წინ დავკეცო ფრთები...

მივდივარ, მაგრამ, ო, როგორ მინდა,

რომ კვლავაც იყოს სამობლო ჩემი -

სიცოცხლით სავსე, ყოველმხრივ წმინდა,

არ დანამოდეს თვალები ცრემლით...

მივდივარ ჩუმად, მივდივარ ასე,

არ ვიცი რატომ არ ვიცი საით,

დაუსრულებელ არ ყოფნის გზაზე - 

ვხედავ შავწერტილს ფათერაკსავით.

ხოლო შორს, სადღაც ლანდი ჩანს ქალის,

იცხო სრულიად, გაშლილი თმებით...

მეძახის - რატომ ჩააგე ხმალი,

არწივმა როგორ დაკეცე ფრთები!