თვლემენ სანთლები, ისმის გალობა,

მძიმე ლოდინში ჩამოდნა ღამე,

იქნებ განქარდეს გარდუვალობა,

იქნებ განწირულს მეშველოს რამე!

მაგრამ არა ჩანს შიშის მძლეველი,

არც ხმა, არც დიდი ქუხილი თქეშით,

ასე მგონია მარტოდ შეველი

ბედით განკუთვნილ ბნელ სავანეში.

შეველ და ფარდაც დაეშვა შავი,

აღარ ვგრძნობ სისხლის მოწოლილ ჩქერებს...

ო, რა მოძრავი კაცი ვიყავი

და აქ უძრავად რა გამაჩერებს!

არა ჩანს არსად მლოცველთა რიგი,

ნიავიც არ ჰქრის, ირგვლივ ღამეა,

და ამ უდაბურ სიჩუმის იქით,

არც ხმა, არც ტანჯვა, არც სიამეა!

ეს დარდი მაინც სად გაქრა უცებ,

თავშესაქცევად ის მინდა მქონდეს

ვეწამო, მაგრამ გაყინულ გულზე

არყოფნის ნისლი არ დაგიგროვდეს.

არა! არ ცოცხლობს აქ არაფერი,

არც დიდი ტანჯვა, არც დიდი გეში,

განწირულ დღეთა სისხლით ნაფერი

გრძნობა დამწვარი სიმწუხარეში!

ღმერთო, რად მომეც ასეთი ბედი,

სიცოცხლე მოკლე და ულმობელი -

და თუ მომეცი რაღას მართმედი,

უკან რად მიგაქვს ნაწყალობევი!

მიგაქვს და გვიშვებ უდაბურ გზაზე,

ხალისის ნაცვლად გვიტოვებ გლოვას,

ასი წლის შემდეგ ამ ჩემს საფლავზე

თვალცრემლიანი არავინ მოვა.

მაგრამ ზაფხული თუ მალე დადგა,

ზამთარში ისევ იფეთქებს თოვა,

მიივიწყებენ ძველ ტკივილს, რადგან 

სუყველაფერის მკურნალი დროა.

ის ძლიერია თავის ზვირთებით,

ნათელ ფერებში შავ ფერსაც აქსოვს,

მკვდარი ხარ? აბა ვის რად ჭირდები,

ხშირად ცოცხლებიც არავის ახსოვს.

და იჩრდილება ასე ბნელ გზაზე -

მტვერით აკლდამა, ხავსით ბილიკი

და მხოლოდ ერთხელ გრანიტის ქვაზე

შეშინებული გადირბენს ხვლიკი!