ვკოცნიდი ვნების სხვა გამძაფრებით,

შენი ტანიდან ავარდნილ სურნელს,

კისერს, მოქსოვილს ცისფერ ძაფებით,

თვალებს ლურჯსა და საყვარლად სულელს.

და ვაგროვებდი წუთებს დარჩენილს,

თუმც ტელეფონის ჟინიან ნებით,

მახსოვს მუსიკა გია ყანჩელის,

კინოფილმიდან „ცისფერი მთები“.

და უცებ სევდა გაჩნდა ტუჩებთან,

აცეკვდნენ შუბლზე წვეთები ოფლის,

რეკავდა, ვისაც ჰქონდა უფლება

შენი ძებნისა და შენთან ყოფნის.

სხვა გზა არ იყო, უნდა გამეშვი,

ეძებდი ქოშებს, ყელსაბამს, ჩანთას...

გული კი... გული იმ სიჩქარეში,

როგორც ყოველთვის, კვლავ ჩემთან დაგრჩა.