ჩემ სიმღერას ვინ გაიგებს,

რისთვის ვტირი მე,

მოწყალებას ვინ მაიღებს,

მისი ჭირიმე!

გაზაფხულის ვარდი შენ ხარ,

ედემს რგული ხარ,

ამ სოფელში მოჩვენების

თაიგული ხარ.

გულში სევდა ვერ დავტიე,

ვეღარ ვითმენ მე.

ქანდაკების ქვა გამხდარხარ,

აღარ მისმენ მე.

რბილი ენით გაგიცანი,

ბოლოს მაგრობ შენ,

ცეცხლის ალში გამახვიე,

აღარ მაქრობ შენ.

მშვიდი, წყნარი გული გქონდა,

რად გახდა თუჯი,

ვისმა ენამ შეგაძულა

შენ იეთიმ-გურჯი?!