მზე ამოვიდა ღიმილით სავსე

და უცებ გაქრა ნისლი დილების,

ის ახლა მძიმედ მიგორავს ცაზე,

თითქოსდა, იყოს ნასადილევი.

შემდეგ შუადღე, საღამოს ბინდი,

ვარსკვლავები და პირბადრი მთვარე

და ისმის რაღაც საოცრად მშვიდი - 

ხმა იდუმალი გვეძახის გარეთ!

ჩვენ ვერ ვჩერდებით, ტრფიალი გვიხმობს,

ეს ცეცხლი ყველას გულში ტრიალებს,

რა ვიქნებოდით, ეს რომ არ იყოს,

რა აცოცხლებდა ჩვენს იდეალებს!

რა ჯობს ამ დიად სიცოცხლის დილას -

მწვავე ბრძოლაში დაპყრობილს ძნელად,

როცა ის სულში შემოდის ტკბილად

და მსუბუქ ფარფატს დაიწყებს ნელა!

შემდეგ მოჰყვება ფერებას ოდნავ,

მისთვის მზადა ხარ ღამეც ათიო,

და არ არსებობს ისეთი ცოდვა - 

ამ დროს შენს მტერს რომ არ აპატიო!