აყვავდნენ ჩვენი კახაბლები და ატმის ხენი,

წვიმის შხეფებად თითქოს წითელ ფიფქებს ისვრიან...

ნეტა შემეძლოს ახლა მხრებზე მოგხვიო ხელი,

გარს რომ მაბურავს, შენი თეთრი თმების ნისლია...

შენ აქ რა გინდა? იმერეთში ყოფნა გერჩია!

აწ სამუდამოდ ვერეს ჭალას უნდა უმზირო,

შენს განშორებას, რა ვქნა სული ვერ შეეჩვია

და ყავავილივით გულით დამაქვს სევდა უძირო...

შენ ყოველ დილით ამ ლურჯი ცის ცქერით ტკბებოდი,

რაღად გინდოდა ნეტა ჩემი ჩუმი ცრემლები,

მე ხომ ყოველთვის სიხარულის ლექსს გპირდებოდი!

როგორ დანიგრა ჩვენი ეზოს ხალისის ბუდე,

შენზე ნაღვლობენ ჩემი ნაზი წიფობელებიც

და თითქოს შენი ცივი ლოდი მე მაწევს გულზე...