ქარი ვერაფერს დააკლებს სიტყვას,

მაინც ნურასდროს ნუ მიენდობი ქარებს...

მძიმეა,

როცა პოეტი გკითხავს:

- ნეტავ რომელი საუკუნეა გარეთ?

რას ეტყვი,

ანდა რა უნდა უთხრა,

იგივე მზეა და იგივეა მთვარე.

პოეტი შფოთავს და მძიმედ სუნთქავს:

- ნეტავ რომელი საუკუნეა გარეთ?

ო, ეს არ არის საუბრის თემა,

ეს სარჩულია -

საუბრის შიდა მხარე.

პოეტი თავის სიზმრებში კვდება:

- ნეტა რომელი საუკუნეა გარეთ?!

ბოლოს ის მოგკლავს,

რითაც სულს ითქვამ,

ნელდება ქარი, ნელდება მზე და მთვარე

და არასოდეს მარცხდება სიტყვა...

- მაინც რომელი საუკუნეა გარეთ?!