დღესაც უაზროდ მომიწევს მოცდა,

დღესაც ამაოდ გავცქერი სარკმელს,

მაინც არ მოდის წყეული ფოსტა,

მაინც ხვალისთვის გადავდე საქმე.

ხვალისთვის...

ოთახს ნაბიჯით ვზომავ

და მერე, როცა წვიმა გადივლის,

დავიწყებული დღეები მომაქვს

და მაგიდაზე ვშლი ქაღალდივით.

ჩალაგებულა კარტებში თითქოს

წარსულისა და მომავლის ნიში

და სიცოცხლისგან უფრო მეტს ვითხოვ

ფიქრით,

ოცნებით,

წვალებით,

შიშით,

მაგრამ ამ გულმა არ იცის მოცდა

და სურნელივით სინათლეს აკმევს...

დღესაც არ მოდის წყეული ფოსტა,

დღესაც ხვალისთვის გადავდე საქმე.