მთელი ღამე თოვლი თოვდა

(წუხელ ღვინომ გაწყინა...)

შინ შემოსვლას თრთოლვით გთხოვდა,

თოვდა, არ დაგაძინა.

ვიღაც თოვლში დადიოდა,

მთელი ღამე ჩიოდა -

არ შიოდა, არ სციოდა,

ოღონდ... გული სტკიოდა.

უცბად, კუბო გააჩერეს,

შორს ვარსკვლავი ნათობდა,

მიწა გაჭრეს, დაგასვენეს -

გულზე თოვლი გათოვდა.

მთელი ღამე წრიალებდი,

კოშმარებში ბრუნავდი,

მიდიოდი, მძვინვარებდი,

საუკუნეს ხურავდი.

მე სად ვიყავ?! გულის რეჩხით

კარი ფრთხილად გამეღო,

„ოჰ, - გეთქვა შენ, - ცეცხლი, ცეცხლი!

ვინ ხარ? წყალი, ძამიკო!“

შენს საწოლთან გავმჩდარიყავ

რას, რას წუხდი, გამეგო,

ან უბრალოდ დავმდგარიყავ,

შენს წინ თავი ჩამეღო...

მთელი ღამე თოლი თოვდა

(ქვეყნის შხამმა გაწყინა!)

შინ შემოსვლას თრთოლვით გთხოვდა,

თოვდა, არ დაგაძინა;

მთელი ღამე ზარებს რეკდი,

რკინებს გრეხდი გამწყრალი...

დილით ვერის ხიდზე შემხვდი -

ცივი, მკაცრი, დამცხრალი.

მიდიოდი, მიიძვროდი

ჭყაპით, მარტის ამინდით,

მიდიოდი, - ვინ იცოდა:

რიგში ტყვიით ცამეტით!

ახლოს იყო - შეგინება

ეჰეჰეის ბღავილი,

სართულების შეკივლება,

სისხლიანი ყვავილი.