ბევრი ვიფიქრე ძალიან, თუ რა პასუხი გამეცა

შენთვის, მცხოვანო პოეტო; დღეცა ვფოქრობდი ღამეცა.

როს დავაპირე სიტყვის თქმა, უცებ თავზარი დამეცა:

სიტყვა მოსული სათქმელად, ენიდან მომწყდა გამექცა.

დავღონებულვარ ძალიან, თითქოს სახლ-კარი დამექცა.

რადა? რა ღმერთი გამიწყრა მარგალიტების მფლობელსა,

რომ თავის უშნო ენითა ვერას ვაგონებ მშობელსა?!

ბულბულისათვის გალობა დაუწუნია რომელსა?

მარგალიტების მფლობელი ენასა ხმარობს ღონედა,

და როცა მარგალიტს სთესავს, ან თუ ააგებს ყორედა,

მაინც ის არი, რაც არი, ჭორები მოაშორეთა!

იქნებ, მე, ჩემმა ენამა, სამშობლო დავაღონეთა?

ფრთები შევკვეცეთ ოცნებას, დავამხეთ, დავამონეთა?

უვარგისობის მიზეზი ფშავლობა არის სწორედა.

მიძღვნილი არი მთის მიერ, ჩამოტანილი ქარისა,

რატომ არ ჰგუობს არ ვიცი ამ ჰანგს ბუნება ბარისა?

აქაც ხომ ქართველები ვართ, ყვავილი აქაც ჰყვავისა,

ხატად ჰყავ, სალოცავ ხატად, მთიელთ სამშობლო თავისა.

და ენა მთისა სიმტკიცით მსგავსია კლდისა სალისა,

იქნებ, აკლია, არ ვიცი ამ ლომს სინაზე ქალისა?

ამისთვის დასაგმობია და წასაღები წყალისა?!

კაცი მეტყველი, მგრძნობელი, ცხოვლად ამხელი თვალისა,

ამგვარის ამბის მოწამე, შევდრკე, დავმუნჯდე ლამისა.

მაინც წინ მივალ, მაინცა, არ მეშინიან შარისა,

გულს მისვენია ხატადა ენა მთისა და ბარისა.

მე არც ერთ კილოს არ ვწუნობ, თუა ქართულის გვარისა.

მოთაყვანე ვარ ყოვლისა იმათ ტკბილის და მწარისა.

სხვა რა მაშინებს, ისა ვსთქვათ, დამხშობი მზის და მთვარისა,

სამშობლოს დამამხობელი და გამომჯრელი კარისა...

სჯობს, რომ იმაზე ვიტიროთ, მუდამ მთქმელი ვარ ამისა.

ნუ შეგაშინებთ არ გავნებსთ მთიდან ყვირილი ხარისა”.