პატარა ბიჭი ვიყავი,

პატარა ბიჭუკელაო;

“დაურჩი დედას, კარგი ხარ!”

შემომნატროდა ყველაო.

პატარა გოგო მიყვარდა,

პატარა გოგუცანაო;

ცაში ვარსკვლავიც არ ბრწყინავს

ლამაზი იმისთანაო.

თავი მოგვწონდა ორივეს,

გულს კარი ჰქონდა ღიაო;

შიგ ჭიკჭიკობდა ბულბული,

ვარდი ჰყვაოდა, იაო.

გვეგონა, დაბლა ქვეყანა

მაღლა ცით დათაფლულაო,

შიგ სიყვარული ნათესი

ჩვენს კარზე ამოსულაო!

თავზე დავიდგით გვირგვინი,

მივდექით საყდრის კარსაო;

მამასახლისმა დაგვჩხავლა:

- “მღვდელო, რად სწერდი ჯვარსაო!

ნეფეს სალდათად იწვევენ,

უნდა მოხადონ ვალიო;

სამ წლამდის ქვრივად დარჩება

ხელმწიფის პატარძალიო”.

ავტირდი პატარა ბიჭი,

პატარა ბიჭუკელაო;

“ვაი შენს დედას, საბრალოვ!”

შემომტიროდა ყველაო.

პატარა გოგოც ატირდა,

პატარა გოგუცანაო,

მაგრამ ჩემ დაბრუნებამდე

სხვა ნახა ჩემისთანაო.