ერთი თხა ჰყავდა ბებიას, ნიშა-ნიკორა, ნაცარა

თავს ევლებოდა, უვლიდა, უყვარდა წვერებ-ცანცარა.

ატროკდა ერთხელ ბეკეკა, გაიჭრა ტყეში, გავარდა,

ნეკერი ჩააკრახუნა, კუნტრუშით შეინავარდა.

მაგრამ ჩამწარდა მოლხენა, დღე დაუბნელდა მას შავად:

მგელს სუნი ეცა და თავზე წაადგა სულთამხუთავად.

გაუმაძღარი თვალები ცეცხლივით დაუბრიალა,

კბილი მოავლო, გაჰგუდა, აბღავლა, ააღრიალა.

ცხლად გადასანსლა მსუნაგმა, შეკვრიხა, შეახრამუნა!

მხოლოდ რქები და ჩლიქები ბებიას დაუნარჩუნა.