გაპუტულო გლეხის შვილო, შენ პაწაწინაო!

აგრე ტკბილად, უდარდელად რამ დაგაძინაო?

დედის მკერდში მიგიგნია შენ ტკბილი ბინაო...

დაიძინე, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!..

დედა ეტყვის: „გენაცვალოს შენი მშობელიო,

ძუძუებში ჩაგივლია პაწაწა ხელიო!

შენს ვაჟკაცობას მომასწრებს მე ღვთისმშობელიო!

მამაშენის ბედის არ ხარ, შენ სხვა ბედს ელიო:

შენი ვარსკვლავი სხვა არის - ბედმა გიცინაო!

იავ-ნანა, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!

ღმერთს შენი ბედნიერება წინეთ უსახავსო,

შენც მის ნაცვლად ემსახურე, ნურას იზამ ავსო,

დედას თმას ნუ მაწეწინებ, ნუ ჩამაცმევ შავსო!

სხვებ რა გიჭირს: ხომ შეიტყვე, ბატონი არ გყავსო!

რისთვის შეკრთი? მართალია! რამ შეგაშინაო?!

იავ-ნანა, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!..

გაიზრდები, გენაცვალე, თავისუფალიო;

ბატონი ვერ შეგაწუხებს, ვერც გაგტეხს ვალიო;

შენს მტერსა და მოშურნესა დაუდგეს თვალიო;

ჭირისა და ავ თვალისგან გიხსნის უფალიო!

ხომ გიამა, გენაცვალე! მან გაგაცინაო?

იავ-ნანა, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!

დიდი კაცის შვილს სკოლაში გვერდთ მიუჯდებიო;

აბა, შენ იცი, ბიჭოჯან, როგორ ეცდებიო;

ძველ ბატონის შვილს სწავლაში ნუ ჩამორჩებიო,

გლეხსა ნიჭი არა აქვსო, არ აფიქრებიო!..

შენი დაჩაგრული ძმები შენ უნდა იხსნაო,

იავ-ნანა, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!

ჩინოვნიკებიც არიან ჩვენი გამწვალეო:

ჩვენს საქმეზე როცა მივალთ, გვერტყვიან: „ხვალეო“,

და, ჩვენ როცა დაგვსაქმებენ, მაშინ კი - „მალეო!“

ამას შენ ვეღარ გეტყვიან, შენ გენაცვალეო,

რომ ვეღარ დაგიბრიყვებენ, თუ რო თავი სცნაო!

იავ-ნანა, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!

პაწაწინა იადონო და ვარდის კონაო,

დღეს ხომ კარგად გაიგონე ჩემი ნანინაო?

და, თუ კარგად გაიგონე, ხომ მოგეწონაო?

მაშ, ნუ გძინავს! გაიღვიძე! იცან ქვეყანაო!

შენც შეიტყვე ამა სოფლის ცრუ გამოცანაო!

იავ-ნანა, ვარდო-ნანა, იავ-ნანინაო!