შემოპარვიათ თუმცა სიბერე,

არ ეშინიათ მაინც წაქცევის...

და დარაჯობენ ფუძეს ხეები,

ვით მგლოვიარე სახლიკაცები.

გავერანებულ სამოსახლოებს

და გადახვეწილ ყველა ახლობელს,

ვინ იცის, როგორ ელოდებიან,

ვინ იცის, მართლა რასა ნაღვლობენ.

ფესვებს მიწა და მიწას ფესვები

სტკივათ და ხეებს აკრთობთ სიცხადე...

და, საცა არი, სოფლის სამდურავს

მწარე ნაყოფად გამოისხამენ.

მათ ყოველივე იქნებ იციან,

ქვეყნად რა ცოდვის კალო ტრიალებს...

რადგან ღალატი არ შეუძლიათ,

დგანან მომავლის მემატიანედ.

ვინ იცის, წარსულს როგორ ნატრობენ,

იქნებ აღსასრულს გრძნობენ თვითონვე...

და ზეზეულად თუმცა კვდებიან

სიკვდილის მერეც ხსოვნას გვითბობენ...