ნუ გეშინია... მე შენთან მოვალ,

მოგძებნი ბნელში ხელისცეცებით...

მჭირდები ისე, ვით ზამთარს თოვა,

როგორც ორთავეს ეს სარეცელი.

შენ ახლა ისე მჭირდები, ისე,

ვით ღამეს დილა, დილას-საღამო...

როგორც პოეტებს უსაზღვრო სივრცე,

როგორც ვარსკვლავებს მთელი სამყარო.

მე ვიცი, თბილი ცრემლების გასწვრივ

შენი სიზმრებიც როგორ შფოთავენ...

ვით დაკარგული ნაწილი ნაწილს,

რადგან ერთმანეთს ვეძებთ ორთავე.

ნუ გეშინია... მელოდე... მოვალ,

გიპოვნი მაინც ხელისცეცებით,

მჭირდები ისე, ვით ზამთარს თოვა,

როგორც ორთავეს ეს სარეცელი.