ბორბლის ხმაური წყდება

და გამთენიის ბნელში,

მატარებელი დგება

თოვლით გასუდრულ ტყეში.

"სად ვართ?" - ვკითხულობ წყენით, -

"რა გვჭირს, შევჩერდით რისთვის?!" -

სარკმელს მომდგარან ხენი,

ღამე - ცხენივით გვიცდის...

ვდგავართ ხეობის ფსკერზე,

თოვლი შრიალით ბარდნის,

გადმოკიდულან მთებზე

ვერცხლის ტყეები ზამთრის.

შევხარი ძელქვის ოლეს,

ვხვდები, მიხარის, მიკვირს -

ორ საქართველოს შორის

ეს ხომ მთა არის ლიხის!

და, უცბად, ვერცხლის ტყეში, -

ჰგავს სიზმრისას და არც ჰგავს, -

კვამლი ამოდის მრეში,

იმერულს ვხედავ ჯარგვალს...

გამოჰქცევია კაცი

დროს და ეპოქას თვისას,

წარბშეკრული და მკაცრი,

თავს მარტოობით იცავს.

არც გაზეთს ელის შენსას,

არც დღიურს ელის ფოსტას;

ალბათ კარტოფილს თესავს,

ტყიურს სჯერდება ბოსტანს...

ოჰ, გაბუტულო ქოხო,

მდგმურო ტყიური სახლის,

გამოჰქცევიხარ როგორ,

ქვეყნის ხმაურს და ძახილს?!

კი! მეც ვიფიქრე გაცლა!

კი! გადავწყვიტე ბევრჯერ!

მე ვერ შევიძელ, მკაცრად

რაც გლეხმა კაცმა შესძელ...

რკინის ბორბალი სხლტება,

მატარებელი მიჰქრის,

ქოხი ზურგსუკან რჩება,

მივალ, მიმყვება ფიქრი:

ათი ჩაივლის წელი,

ოციც ჩაივლი წვრილად,

ნაოცნებარი წრფელი

გამახსენდება ხშირად -

ხარაგოულის ახლოს

ტყეა, შესული ხნეში,

კაცი იმერი სახლობს

კენტად - უსიერ ტყეში.